Saga rodziny Neshov (tom 4). Zawsze jest przebaczenie
Anne B. Ragde

"Ludzkie życia i niezliczone losy, dobre i złe dni, nadzieja i oczekiwania, kupony lotto i rachunki, narodziny i zgony, wszyscy ci obcy ludzie śpiący pod swoimi kołdrami, skonfrontowane z życiem ciała i marzenia, w podróży ku nowemu dniowi."

Finałowy czwarty tom sagi, napisany dziewięć lat po trzecim, nie zrobił na mnie już tak intensywnego wrażenia jak poprzednie. Niewątpliwie przyjemnie się go czytało, jednak smak niepokoju i zawieszenia losów kluczowych postaci, coś co niesamowicie przykuwało uwagę, jakby już nieco zostało wyczerpane i rozmyte.

Niejako dla kontrastu smutnego i przygnębiającego klimatu w poprzedniej odsłonie cyklu, ostatni tom to mieszanka pozytywnych i pomyślnych odczuć. Tytułowe przebaczenie odgrywa wiodącą rolę, bohaterowie zaczynają odnajdywać wewnętrzny spokój i ukojenie, oddalają się od myśli o zdradzie i rozczarowaniu. Ciekawie było przyglądać się ich metamorfozie, zrozumieniu siebie, wyznaczeniu życiowych celów, zdobyciu odwagi na podążanie śladami pragnień i marzeń, walce o pokonanie samotności. Wiele znaczących zmian dokonuje się w ich codzienności, ucieczka nie jest już sposobem na rozwiązywanie problemów, nie pozwalają na wpasowywanie się w plany innych, a definicja własnego szczęścia łączy się z poczuciem wolności i niezależności.

Jestem pod urokiem stylu pisania autorki, wytwarzania frapującego klimatu, sugestywnego przedstawiania mieszanki emocji rządzących człowiekiem, atrakcyjnego pokazania zupełnie odmiennych środowisk, wykreowania nietuzinkowych i wyrazistych profili postaci. Proste, surowe, a przy tym drobiazgowe i przekonujące oddanie miejsc, a także charakterów i temperamentów ludzi. Mocno angażujemy się w przygodę czytelniczą, zagłębiamy w kolejne rozdziały, oddajemy przemyśleniom i refleksjom. Zwłaszcza wyjątkowo bliska relacja dziedziczki Neshov z seniorem rodu silnie przemawia, z wielką uwagą pochłania się oszczędne słowa z ich rozmów, obrazy szczerych i bliskich gestów, zrozumienia niewymagającego doprecyzowywania i wyjaśnienia.

Zdecydowanie warto sięgnąć po sagę, pierwszy tom "Ziemia kłamstw" cudownie pochłania się, zachwyca tajemniczością i surowością, w drugim "Raki pustelniki" w spokojnych rytmach obserwujemy wiele niezwykłych w swej prostocie zdarzeń, trzeci "Na pastwiska zielone" to najbardziej melancholijne i sentymentalne zaczytanie, zaś czwarty "Zawsze jest przebaczenie" niesie nadzieję, wiarę i ufność w przeznaczenie, wybrzmiewa optymistycznymi nutami oraz odwołuje się do wyciszającego i kojącego kontaktu z przyrodą.

bookendorfina.pl

Po długich sześciu latach przerwy, od przeczytania trzech pierwszych rewelacyjnie napisanych tomów cyklu '' Saga rodziny Neshov '' , postanowiłam powrócić znowu do rodziny i zobaczyć co u nich słychać i jak dalej poukładali swoje życie. Kończąc czytać w 2014 roku część trzecią, zupełnie nieświadoma byłam że powstanie coś jeszcze w tym cyklu. Wydaje mi się też, że sama autorka tego nie wiedziała :) Jednak powstała część czwarta, a nawet i piąta z tego co czytam w '' internetach''.

Ale wracajmy do tomu omawianego, który nosi tytuł '' Zawsze jest przebaczenie ''. W moim odczuciu ta część jest bardziej wyciszona, stonowana , nie przynosi wstrząsających wydarzeń, czy spektakularnego zakończenia, jak na przykład w tomie drugim. Nie chcę przez to powiedzieć, że jest nudno, czy że nic się nie dzieje . Owszem dzieje się i to nawet całkiem sporo, ale mam wrażenie że bardziej niż na zewnątrz, dzieje się to wewnątrz bohaterów powieści. Margido nadal prowadzi swój całkiem dobrze prosperujący zakład pogrzebowy, ale z racji wieku coraz bardziej nie nadąża za technicznymi nowinkami . Tormod, całkiem jeszcze dobrego zdrowia staruszek, przebywa w domu opieki i za nic w świecie nie chce się z niego gdziekolwiek ruszyć .Krumme i Erlend wiodą swoje, wcale nie spokojne życie , wraz z trójką dziećmi ich matkami i swoimi kłopotami. Najbardziej jednak ważącą na dalszych losach swoich i nie tylko, decyzję podejmuje Torunn i w większości jej losy, rozmyślania i wnioski dominują w tym tomie .

Nie jest to zła książka, jest bardziej '' wewnętrzna '', ale równie bardzo dobra, chociaż już jednak, w moim mniemaniu, nie rewelacyjna. Jednak warto ją przeczytać, aby zobaczyć co dalej działo się z rodziną Neshov. Powieść ta nadal posiada doskonały bardzo poprawny język, swój styl i nawet epizod humorystyczny, wprawdzie humor to z tych czarnych, ale jednak humor :)