Rosyjska zima
Daphne Kalotay

"Widzę rzeczy, o których pisałem, ludzi, o których pisałem, i wiesz, co jest dla mnie absolutnie jasne, Grigorij? Chociaż przypuszczam, że już wtedy tak myślałem lub, że znałem to od urodzenia. Że są tylko dwie rzeczy, które naprawdę coś w życiu znaczą. Literatura i miłość. Grigorij się uśmiechnął. - Chyba się z Tobą zgadzam." Przemawia to do mnie absolutnie. Jak głoszą rekomendacje z okładki to elegancka i piękna literatura i nie zgodzę się z opinią, że brak tu rosyjskiej duszy. Urzeka ona w wierszach Wiktora Jelsyna, w umiłowaniu do baletu (skojarzenia z "Czarnym łabędziem"), w porażającym poprzez oszczędność słów przedstawieniu stalinowskiego terroru. Melodię rosyjskiej duszy słyszysz w śpiewie słowika, dostrzegasz ją w uwikłaniu w przeszłość starzejącej się primabaleriny Niny Rijewskiej i zanim się spostrzeżesz, zagłębiasz się między słowa po to, by wreszcie rozsupłać węzeł bólu i tajemnicy naszyjnika z brylantem. To nie kryminał, nie thrriler, nie poskaczesz po słowach, nie przemkniesz niepostrzeżenie. Smakujesz ich ostrożnie jak kawioru, a i tak zostawiają na języku gorzki posmak soli. Zachwyćcie się wraz ze mną, a na zachętę przepiękny wiersz z książki, zamykający chwilę, tak jak kocham, w kadrze słów... Nocne pływanie Czarna noc z aksamitu, poprzypinanego szeroko i wysoko gwoździkami gwiazd. Twarze w świetle księżyca, niewyraźne echa płyną po rzecznej toni; nasz beztroski plusk odpędza je daleko, nierozważnie, w świat. Jacyż byliśmy młodzi, choć dopiero rok upłynął, kiedy rzeka moczyła nam włosy. W powietrzu świerszczy szum, błagalny śpiew, którego słuchać wcaleśmy nie chcieli. Odeszły w dal wspaniałe, czarne lasy, mieszanka cieni, dywan z igieł sosny, kropelki słońca barwy ochry i żywicy. Powietrza brzęk... I niewidoczny słowik, nazbyt późno swą pieśń upartą słodko wyśpiewywał schwytany między czerń wody i nieba.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)