Przygody detektywa Blomkvista
Astrid Lindgren

Po Przygody detektywa Blomkvista sięgnęłam z sentymentu, ciekawości i oczywiście ze wzglądu na Tymka.  Jako dziecko przeczytałam tylko część pierwszą Detektyw Blomkvist i pamiętałam jedynie jedną scenę, kiedy to trójka przyjaciół została zamknięta w ciemnych ruinach przez złodziei. Wtedy ta historia zrobiła na mnie ogromne wrażenie i na pewno miałam gęsią skórkę. Teraz oczywiście się nie bałam, ale z przyjemnością poznałam jeszcze raz członków grupy Białej Róży: Kallego, Ewę-Lottę i Andersa oraz ich odwiecznych wrogów -  Czerwone Róże.

 

Dzieciaki mieszkają w sennym miasteczku Lillköping, gdzie nie dzieje się nic ciekawego.

 

Czy jest gdzieś na świecie miejsce bardziej senne, spokojne i pozbawione sensacyjnych wydarzeń niż to miasteczko? - pomyślała pani Lisander... (218)

 

Wielu mieszkańców pewnie było z tego faktu zadowolonych, ale nie Kalle Blomkvist, który marzy o rozwiązywaniu prawdziwych zagadek kryminalnych. I kiedy już powoli zaczyna tracić nadzieję, zdarza się cud. Do miasteczka przybywa wujek Ewy-Lotty, który od początku wzbudza podejrzenia słynnego detektywa Blomkvista.  Dzieciaki początkow nieświadome po czyhającego niebezpieczeństwa ochoczo angażują się w rozwiązanie zagadki, a kiedy zdają sobie sprawę z powagi sytuacji... jest już za późno.

 

Nowe, zbiorowe wydanie z NK zawiera trzy książki: Detektyw Blomkvist, Detektyw Blomkvist żyje niebezpiecznie i Detektyw Blomkvist i Rasmus, rycerz Białej Róży.  Całość pięćset dwadzieścia sześć stron. Cegła, którą połknęłam w dwa wieczory. Kiedy w domu zapadała cisza, ja sadowiłam się pod kocem i odpływałam w świat dziecięcych przygód, które chyba najwspanialej potrafiła opisywać właśnie Astrid Lindgreen. Z jednej strony trzymające w napięciu (te w drugiej i trzeciej części szczególnie) zagadki kryminalne, walka między rycerzami Białych i Czerwonych Róż, z drugiej wielka przyjaźń, lojalność, wzajemna pomoc niezależnie od grożącego niebezpieczeństwa. Chyba właśnie ta przyjaźń wzruszyła mnie najbardziej. To jeszcze dzieci, a znały doskonale kodeks rycerski, którego świętością było przestrzegać. Przeciwne grupy, które na co dzień walczyły między sobą - umilając sobie w ten sposób życie w mało ekscytującym miasteczku, w sytuacji zagrożenia bez zbędnych słów trzymają sztamę, walcząc zjednoczeni o prawdę. No i to względnie beztroskie dzieciństwo, kiedy można biegać boso po kładce, zajadając się świeżo upieczonymi przez tatę Ewy-Lotty bułeczkami. Kiedy to najważniejszym problemem staje się ukrycie Stormumrika przed przeciwną drużyną. Coś pięknego. Oczywiście nie licząc momentów, kiedy w Lillköping grasują złodzieje, mordercy i porywacze. Wtedy trzeba porzucić dzieciństwo i dorosnąć w jednej chwili. To nie jest proste, o czym przekonała się trójka przyjaciół.

 

Tak, tak, wesołe zabawy dzieciństwa! Wesołe, niewinne zabawy dzieciństwa, tak, tak!(168)

 

Na szczęście dzieci posiadają niebywała zdolność wypierania złych wydarzeń lub bagatelizowania ich. Dzięki temu Białe i Czerwone Róże po mrożących krew w żyłach opresjach, szybko wracają do porządku dziennego, nigdy do końca nie tracąc młodzieńczego optymizmu i radości z życia. Oj całe szczęście, że ich rodzice prawie za każdym razem spali smacznie, nieświadomi tego, że ich dzieci zwalczają przestępczość w miasteczku narażając swoje życie i zdrowie.

 

Biedni, nieświadomi niczego rodzice Białych i Czerwonych Róż spali spokojnie w łóżkach. Nikt nie spytał ich o zdanie, co do nocnych ćwiczeń... (364)

 

Mimo iż zagadki kryminalne nie stanowiły dla mnie łamigłówek, to muszę przyznać, że bawiłam się świetnie i nie nadążałam z przewracaniem kartek. Rzadko mi się zdarza przesiedzieć pół nocy z książką dla dzieci/młodzieży w rękach.

 

Autorka nauczyła się wiele pracując u docenta kryminologii, a całą zdobytą wiedzę oddała Kallemu, który z zadziwiającą dokładnością i wprawą zbiera i bada dowody, rysopisy podejrzanych i odciski palców. Nie straci zimnej krwi nawet wtedy, kiedy przyjdzie mu zmierzyć się z okrutnym morderstwem w części drugiej i porwaniem małego Rasmusa i jego ojca naukowca w części trzeciej.

 

Cała cudna Astrid Lindgreen. Opisuje piękne dzieciństwo, ale nie używa zbędnego lukru. Nie ukrywa tego, że świat, zwykle tak piękny, potrafi być zły, a ludzie okrutni i bezlitośni. Autorka zawsze rozśmiesza, wręcz rozczula, ale kiwa też palcem do dziecka, mówiąc: Uważaj! I chyba za to kochają ją dzieci od tylu pokoleń. Mój Tymek jest na etapie Dzieci z ulicy Awanturników, Dzieci z Bullerbyn, Emila i Pippi Pończoszanki, które zaczytujemy regularnie od roku. Nie mogę się doczekać, kiedy sam sięgnie po Detektywa Blomkvista. Na razie postawił sobie na regale, ale widzę, że już zerka w jego stronę z ciekawością. No tak, coś mu tam wspomniałam o Białej Róży i złodziejaszkach. Teraz tylko czekam na moje ulubione: Mamo, poczytasz?

 

Dla fanów Astrid Lindgreen mam dobrą wiadomość. W lutym, nakładem wydawnictwa Nasza Księgarnia ukaże się Dziennik z lat wojny 1939 - 1945. Nie mogę się doczekać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czytając zbiorowe wydanie tych trzech powieści czytelnik ma niepowtarzalną okazję zanurzyć się w ciepłym, lekko podkoloryzowanym świecie. Astrid Lindgren w wyjątkowy sposób kreśli fabułę, nadając opisywanym historiom niepowtarzalny urok. Całość okraszona jest lekkim i przyjemnym w odbiorze językiem, barwnymi opisami, a to wszystko sprawia, że czytelnik czuje się jak dziecko. Tak, dokładnie jak dziecko. Prawie wszystko przynosi mu dużo radości, zmartwienia odchodzą gdzieś na drugi plan. Ile emocji niesie ze sobą wątek kryminalny! Jeszcze nigdy przyglądanie się pracy detektywa nie sprawiało czytelnikowi tylu emocji. Gorąco polecam zapoznać się wam z tym wydaniem. Jest genialne! Więcej: http://recenzjeoptymisty.blogspot.com/2015/11/pasjonujace-przygody-blomkvista.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

NIEZAPOMNIANE PRZYGODY KALLEGO BLOMKVISTA Minęło już prawie 70 lat od chwili, kiedy Astrid Lindgren zaprezentowała światu nastoletniego Kallego Blomkvista, a książki te nie straciły nic na swoim uroku, stanowiąc jedną z najpiękniejszych opowieści dla młodych czytelników jakie w ogóle napisano. Zbiorcze wydanie, jakie oferuje nam właśnie Nasza Księgarnia, pozwala przekonać się jaka siła drzemie w tej trylogii. Kalle Blomkvist ma trzynaście lat, ale daleko mu do bycia takim, jak rówieśnicy. Jest psotny, bywa niegrzeczny, ale to, co wyróżnia go od reszty dzieci to zainteresowania. Kalle chciałby zostać detektywem, chciałby natknąć się na jakąś zbrodnię, której tajemnicę mógłby wyjaśnić, albo chociaż jakąś zagadkę do rozwiązania. Niestety przyszło mu żyć w Lillköping, chyba najspokojniejszym miejscu na całej Ziemi, miejscu, w którym mieszkańcy są uczciwi, a nawet usilne próby znalezienia przestępstwa kończą się niczym. Do czasu. Wkrótce Kalle dostanie wymarzoną zagadkę do rozwiązania... Astrid Lindgren to legenda literatury dziecięcej. Autorka znana przede wszystkim z ,,Dzieci z Bullerbyn" i ,,Pipi Pończoszanki", wywarła taki wpływ na swój gatunek (i nie tylko, słynna seria Millenium pełna jest przecież odwołań do losów Kallego i Pipi), tak wiele zmieniła i zdobyła taką sławę, że nie znać jej książek po prostu nie wypada. Szczególnie, że nie tylko operowała wspaniałym stylem, który przykuwa uwagę od pierwszych zdań, ale przede wszystkim nie traktowała młodych czytelników z wyższością czy przekonaniem o ich naiwności. Tak jak w przypadku ,,Muminków" Tove Jansson, tak i tu bohaterowie nie są kryształowi, ani cukierkowi. To dzieci, jakie spotyka się na co dzień, z ich urokiem, ale także i wadami. Oraz miłostkami, bowiem jednym z najważniejszych wątków staje się w ,,Przygodach detektywa Blomkvista" uczucie, jakim na współek z przyjacielem, darzy koleżankę, urzekająco psotną Ewę-Lottę. Wspaniała jest także sama fabuła, niby nic nowego, niby nic skomplikowanego, a bije od niej jakiś taki urok, magia dawnych opowieści i dojrzałość, że zachwyca tak młodych czytelników, jak i tych starszych, a nawet całkiem już starych. Treści zresztą, jak i samym bohaterom, daleko jest od infantylności, a klimat, jaki maluje Astrid w swoich książkach, naprawdę oczarowuje. Jeśli więc jeszcze jakimś cudem nie mieliście styczności z Kallem, jego przyjaciółmi i przygodami, jakie ich spotykają, nie widzę innej rady, jak ta, byście jak najszybciej nadrobili ten błąd. Naprawdę warto, zabawa jest wspaniała, a po przeczytaniu zostaje jedno uczucie - że chciałoby się więcej. Polecam więc, a wydawnictwu Nasza Księgarnia składam serdeczne podziękowania za udostępnienie mi egzemplarza do recenzji. Recenzja opublikowana także na moim blogu http://ksiazkarnia.blog.pl/2015/11/02/przygody-detektywa-blomkvista-autor-astrid-lindgren/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)