Pożegnaj się, Leo
Anna Maria Mittek

NIE ZAPOMNIJ MNIE

Wydawnictwo Literackie Białe Pióro stawia na debiutantów. Jedną z premier wydawnictwa na Warszawskich Targach Książki była powieść „Pożegnaj się, Leo” młodej, zdolnej pisarki Anny Marii Mittek. 

Robert Kazar, informatyk i były żołnierz, nie może pogodzić się ze śmiercią ukochanej Heleny. Wytyczając rutynę swej egzystencji, organizuje dobę tak, by nie mieć czasu na myślenie. Prowadzi własną firmę, a wieczory spędza w barze. Skrupulatnie dba o to, by każdy jego dzień był taki sam. Pewnej nocy odprowadza do domu jedną z tancerek z knajpy. Kobieta wtajemnicza go w swoją tragiczną historię. Czy przypadkowe spotkanie może odmienić los dwojga zagubionych ludzi?

Strata, samotność i poczucie winy definiują życie Kazara. Mężczyzna nie jest w stanie pogodzić się z bólem i stawić czoła demonom przeszłości. Alkohol, leki nasenne i praca są jego sposobem na przetrwanie. Kira, młoda, piękna i okrutnie skrzywdzona dziewczyna. Czy tych dwoje może sobie wzajemnie pomóc? „Pożegnaj się, Leo” to nieszablonowa opowieść o zranonych duszach, pustce i bezgranicznym żalu, który nie pozwala zaczerpnąć tchu. O samotności i wyrzutach sumienia, które dławią i nie dają rozpocząć nowego życia. Ona i on – oszukani, zdradzeni i pogubieni. Czy we dwoje mogą odnaleźć w życiu nowy sens?

Powieść porusza trudne i bolesne tematy. Autorka nie boi się sięgać w głąb ludzkiej psychiki. Mimo niełatwej tematyki, Anna Maria Mittek tak wprawnie posługuje się piórem, że tę książkę czyta się bardzo przyjemnie, a jej wymowa jest optymistyczna i daje mnóstwo pozytywnej siły. To naturalna i pełna ciepła opowieść. Taka, która pozwala oderwać się od trosk, a jednocześnie skłania do refleksji nad omawianymi zagadnieniami. Jestem pod dużym wrażeniem tego, jak debiutującej pisarce udało się tak wdzięcznie opisać tak bardzo skomplikowane ludzkie losy. Ta historia mogłaby wydarzyć się naprawdę. Jest bardzo realistyczna i dzięki temu stanowi nie lada gratkę dla każdego, kto lubuje się w dobrych powieściach obyczajowych. Bohaterowie stworzeni przez Annę Marię Mittek są tacy jak ja i ty. Można ich polubić, kibicować im i dać się porwać ich perypetiom. Zwyczajny facet, zwyczajna dziewczyna i zupełnie prosta historia, ale napisana tak barwnie, że po prostu urzeka. Warto zwrócić uwagę na to jak mądrze i wnikliwie autorka kreśli psychologiczne portrety. Nie ma w tym niczego nienaturalnego lub wyidealizowanego. Ta opowieść zachowuje wszelkie cechy racjonalności, a dzięki temu daje czytelnikowi poczucie , że uczestniczy w opisywanych wydarzeniach.

Bez zbędnego nadęcia, klarownie i szczerze, autorka prowadzi nas przez kilka miesięcy złożnej relacji między Robertem i Kirą. Postaciami, które nie są w stanie samotnie poradzić sobie ze swoimi lękami. Rozbici, zranieni i spragnieni bliskości. Są jak dwa okręty, które krążą blisko siebie badając na jaką odległość mogą się zbliżyć Strach przed odrzuceniem, cierpieniem i zawodem uniemożliwia im normalne funkcjonowanie. Bardzo poruszająca jest ta relacja. Autorka nakreśliła dobre, żywe i przekonujące postaci. Tym, co szczególnie podoba mi się w tej książce to oryginalność historii i styl Anny Marii Mittek. Debiutantka, która posługuje się tak rozbudowanym, ładnym językiem, nie zdarza się często. Po tak udanym debiucie apetyty rosną. Myślę, że kolejna książka autorki będzie jeszcze dojrzalsza i bardziej przejmująca. Pisarka ma niesamowity dryg do opowiadania dobrych historii. „Pożegnaj się, Leo” to inteligentna i emocjonalna powieść, która dodatkowo zapewnia mnóstwo dobrej rozrywki. Idealna na samotne wieczory, kiedy można całkowicie dać wciągnąć się fabule.

Piękny styl, intrygujące postaci i siła płynąca z przekazu tej książki są jej najmocniejszymi atutami. Tu ból przenika się z nadzieją, a radość ze smutkiem. Autorka buduje pełną autentyzmu i emocji narrację. Jej proza wymyka się schematom. Daleko jej do oklepanej i przewidywalnej obyczajowości. Stworzyła powieść bardzo interesującą i nie dającą się jednoznacznie zaszufladkować. „Pożegnaj się, Leo” czyta się szybko i wprost trudno jest robić sobie przerwy w trakcie tej lektury. Pocieszającym jest fakt, że Anna Maria Mittek pracuje nad kontynuacją tej historii. W swoim debiucie wspięła się bardzo wysoko liczę więc, że kolejna powieść dorówna tej pierwszej. Analizując bogactwo języka, niewymuszony styl i pomysłowość Anny, zaryzykuję stwierdzenie, że następne książki będą jeszcze lepsze. Niezywkle przyjemny i pełen czaru debiut. Diabelska ocena to 5. Diabeł poleca.

Niezwykła historia zwykłych, poranionych przez los ludzi. Tak realistyczna, że każdy znajdzie w niej bohatera, który jest dokładnie taki jak on sam. Ja takiego znalazłam. I pomimo że utożsamiłam się z Justyną, nie przeszkadza mi to śledzić z zapartym tchem losów Kaza i Kiry. I oczywiście kibicować im z całego serca <3