Porachunki
Yrsa Sigurardóttir

Książka jest to już drugi tom z serii z detektywem Huldarem oraz psychologiem dziecięcym Freyją i ja mimo tego, że nie czytałam poprzedniego, to nie miałam z tym najmniejszego problemu. Jako fanka skandynawskich thrillerów od razu wiedziałam, że muszę po niego sięgnąć i zdecydowanie ani trochę się nie rozczarowałam!
Autorka zaserwowała nam prawdziwą perełkę i świetnie zawiązana intrygę. Zobaczymy jak ciężka przeszłość oraz trudne dzieciństwo może wpłynąć na bieg obecnych wydarzeń. W tej powieści pojawia się również motyw kapsuły czasu, a mnie on zawsze fascynuje i zadziwia! Uwielbiam takie powroty do tego co było i wyobrażenia tego co będzie za 10 lat. Sama chętnie bym wzięła kiedyś udział w takim wydarzeniu lub stworzyła swoją własną kapsułę czasu. Niestety w tej kapsule czasu zostaje znaleziony tajemniczy list, wiadomo, że napisało go któreś z dzieci, jego treść jest jednak przerażająca. Zostają na nim wymienione zaledwie inicjały osób, osób, które według autora liściku mają niebawem zginąć! W książce zaczynają pojawiać się morderstwa, tajemnice i wszystko po drodze robi się coraz bardziej skomplikowane i tajemnicze. Do tego pojawia się nam skomplikowana relacja detektywa z psycholożką. Uwielbiam książki w których mamy okazję lepiej poznać bohaterów książki i uczestniczyć w ich prywatnym życiu.
Bardzo podoba mi się styl autorki i z miłą chęcią sięgnę po jej poprzednią książkę oraz po kolejne jeśli się pojawią. Zakończenie może Wam zszokować!

O dziwo, drugi tom cyklu "Freyja i Huldar" Yrsy Sigurdardóttir, podobał mi się bardziej niż pierwszy, chociaż też właściwie niczym mnie specjalnie nie zaskoczył. Tym razem spotykamy tę dziwną parę z lekka sfrustrowaną i zdegradowaną po ostatniej sprawie. Przyznam szczerze, że nie bardzo rozumiem ukaranie w ten sposób Freyi, która strzelała w obronie własnej. Ale cóż, widocznie nie tylko w naszym pięknym nadwiślańskim kraju bandyci i mordercy, mają większe prawa niż normalni porządni obywatele.

Ale, ale, co my tu mamy, otóż mamy tak modną ostatnimi laty, kapsułę czasu. Każdy wie co to takiego i zapewne w wielu miastach (w moim też) coś takiego zostaje, przy wielkiej uciesze, wszelkiej gawiedzi, zapełnione i zamknięte dla potomnych... Tutaj mamy rok 2016, kapsuła zostaje otwarta i odczytywane są "proroctwa" włożone tamże dziesięć lat wcześniej. Jak się okazuje, jedno z nich brzmi wyjątkowo groźnie... i w tym momencie zaczyna się śledztwo, przeplatane życiem prywatnym naszych dwóch głównych bohaterów. 

Mam wrażenie, że jakby tej prywaty tym razem było ciut mniej, albo to śledztwo jest ciekawsze, chociaż zagmatwane i chaotyczne. Ale póki co, na razie mi się podoba. Nie nudziłam się, czytałam z ciekawością i bez ziewania, więc nie jest źle.?

Kolejne udane spotkanie z psychologiem dziecięcym Freyją i detektywem Huldarem. Kolejny raz miedzy tym dwojgiem toczy się nieustanna specyficzna gra, co jednak tylko dodaje uroku tej części, jak i całej serii. Tło ich wzajemnej współpracy ponownie urocze nie jest.

Świetnie poprowadzona fabuła, łącząca początkowo wydawałoby się zupełnie oddzielne wątki, składające się ostatecznie na misternie skonstruowany mroczny obraz ludzkiej psychiki.

Tajemniczy list odnaleziony w szkolnej kapsule czasu jest zaledwie początkiem serii kolejnych makabrycznych znalezisk. Z każdym kolejnym ujawniają się stopniowo tajemnice z przeszłości, a stale obecne napięcie i zaskakujące zwroty akcji towarzyszą do emocjonującego finału tej historii.

Ponownie mamy do czynienia z wyrazistymi postaciami, poza głównymi bohaterami, także każda inna jest starannie przemyślana i zdecydowanie odpowiednio umiejscowiona w powieści.

Nie brak wyrafinowanej, wręcz brutalnej zbrodni lecz przy okazji pojawiają się również wątki skłaniające do refleksji nad ludzką naturą i tego, w jaki sposób mogą ją kształtować wydarzenia z okresu dzieciństwa.

Yrsa Sigur?ardóttir udowadnia wyjątkowy talent do tworzenia świetnie skonstruowanych thrillerów, które czyta się jednym tchem.

Sigurdardottir jest moim ostatnim odkryciem. Seria o Freyji i Huldurze jest wyjątkowa. Między nimi iskrzy i rośnie napięcie, co nie przeszkadza im współpracować przy śledztwie. Huldur czuje się w pracy jak zbędne koło u wozu. Śledztwo, które prowadzi okazuje się jednak bardziej skomlikowane, niż wszyscy na początku zakładali. Polecam!