Pomiędzy
Tara Hudson

Gdyby kiedykolwiek Amelia odważyłaby udać się do jakiegokolwiek lekarza ze swoim problemem zdrowotnym, to ten z miejsca postawiłby tylko jedną i najbardziej wytłumaczalną diagnozę jej niecodziennego stanu – amnezja. Trudno się temu dziwić, skoro dziewczyna niewiele pamięta ze swojego krótkiego życia, a każda próba przypomnienia go sobie kończy się fiaskiem. Ale wizyta u specjalisty i chęć podjęcia kroków w tej sprawie jest zupełnie wykluczona. Uniemożliwia to jeden ważny szczegół: Przecież żaden lekarz nie będzie w stanie porozumieć się z... duchem!
Jedyne wspomnienia, jakie zachowała Amelia, są powiązane ze wzburzonymi wodami rzeki, gdzie właśnie pożegnała się ze swoim życiem. Nawet nie potrafi sobie przypomnieć okoliczności, w jakich doszło do tak tragicznego wydarzenia. Nie zważając na szybko upływający czas, błąka się samotna, pogrążona w bólu, smutku i niepewności, całkowicie niewidoczna dla świata, do którego niegdyś przynależała.
Czarna rozpacz traci swoją moc w chwili, kiedy dziewczyna dostrzega w felernej rzece tonącego chłopaka. Pomimo ograniczeń, jakie są na nią nałożone, postanawia nie dopuścić do tego, aby niebezpieczny nurt przyczynił się do śmierci kolejnej niewinnej osoby. W jakiś niewytłumaczalny sposób jej się to udaje. I na tym zwycięstwie mogłaby zakończyć się cała ta historia, gdyby uratowany nastolatek, Joshua, zdołał zapomnieć o swoim „Aniele Stróżu” i nie postanowił wszcząć poszukiwań tajemniczej, ciemnowłosej wybawicielki. Po krótkotrwałych oporach i zwalczeniu lęku przed czymś zapomnianym Amelia zgadza się nawiązać bliższą znajomość z chłopakiem. Razem próbują rozwikłać zagadkę, jaką jest tożsamość dziewczyny, ale nawet nie przeczuwają, że ta wspólna misja spowoduje, iż z dnia na dzień staną się sobie coraz bliżsi...
Czy związek między człowiekiem a duchem jest w ogóle możliwy? A może to rozkwitające, zakazane uczucie zostanie wystawione na ciężką próbę, kiedy Amelia pozna rodzinną tajemnicę Joshui? I co zrobi dziewczyna, gdy skryte dotąd w cieniu zło, które jedynie ją obserwowało, postanowi się w końcu ujawnić?

Przypuszczałam, że [Pomiędzy] rozdrażni mnie banalnym wstępem, gdzie do rozwinięcia ciekawszych wątków zostanę skazana na tak zwane „lanie wody”, ale ogromnie się myliłam. Z impetem zostałam wciągnięta w jeden z wielu koszmarów, jakie nawiedzają Amelię, gdzie te nie pozwalają jej zapomnieć o tym, w jaki sposób zginęła i jak wiele wycierpiała, nim wydała z siebie ostatnie tchnienie. Mroczne, bolesne wspomnienia owijały ją sobie wokół palca, przez co groźna atmosfera przejmowała pałeczkę, uniemożliwiając dziewczynie ujrzeć jasne strony wiecznego życia między światami. Ogromny przełom nastąpił dopiero w momencie, kiedy niespodziewanie na drodze dziewczyny stanął Joshua. Chociaż przygnębiająca samotność powoli ją dręczyła, to nie wyobrażała sobie, aby ktoś – tak samo, jak ona – zginął w odmętach zdradzieckiej wody. I właśnie decyzja o uratowaniu życia chłopaka spowodowała, że niebiosa postanowiły ją wynagrodzić. Z przyjemnością patrzyłam na rodzącą się zażyłość między tą dwójką, chociaż niektóre jej aspekty uwierały mnie znacznie gorzej, niżeli upierdliwy, maleńki kamień wewnątrz noszonego buta. Strasznie ciężko jest mi uwierzyć w miłość od pierwszego wejrzenia (nawet jako nastolatka w nią nie wierzyłam), a właśnie to spotyka Amelię i Josha. Oczywiście powinnam się tego spodziewać, bo przecież oficjalny opis wyraźnie wskazywał na tego typu nadzieję, ale właśnie w tej materii liczyłam na zupełnie inny scenariusz. Na szczęście nadmiar słodyczy wyciekający z kartek książki zniwelowały pewne czynniki, które nieraz zagrażały naszym bohaterom. Z przerażeniem w oczach poznawałam ciemniejsze strony życia pozagrobowego, gdzie jego zakamarki w żadnym stopniu nie przypominały tego, co już zdążyliśmy poznać w trakcie bycia człowiekiem. A żeby było mało, to również w rzeczywistości zaczęły wyrastać jak grzyby po deszczu niebezpieczeństwa, których celem było odesłanie zbłąkanych dusz w ich właściwe miejsce spoczynku. Cała ta mieszanka powodowała, że nigdy nie mogłam poczuć się pewnie, bo przecież w każdej chwili mógł nastąpić zwrot akcji niepozwalający choćby na chwilę oderwać się od książki. I tak teoretycznie działo się do samego końca. Teoretycznie, bo w praktyce wyglądało to zupełnie inaczej. Owszem, ponownie otrzymałam dawkę niezapomnianych wrażeń i w większym stopniu czułam się usatysfakcjonowana, ale jednak brakowało tego czegoś, co wbije mnie w fotel i nie będę w stanie się z niego wydostać przez długie godziny.

„Godziny mogą ciągnąć się niczym lata, kiedy się na coś czeka niecierpliwie. Zwłaszcza na coś, czego się jednocześnie pragnie i bardzo obawia”.

Nic nie wskazywało na to, że jakkolwiek polubię Amelię. Wiecznie ubolewająca nad swoim marnym bytem jedynie wzbudzała we mnie współczucie, nic poza tym. Dopiero znajomość z Joshem spowodowała, że poznałam ją zupełnie od innej strony. Dotąd pesymistycznie nastawiona do wszystkich i wszystkiego, przesiąknięta bólem i porażką, powoli odzyskiwała radość „życia” (wybaczcie, ale w przypadku ducha strasznie ciężko użyć tego stwierdzenia). I chociaż to powodowało, że musiałam znosić wyidealizowanego Josha, który jako nieliczny potrafił ją dostrzec i się z nią porozumieć, to i tak miło było patrzeć na tę transformację. Również odzyskiwała straconą pewność siebie, co pozwoliło jej stanąć twarzą w twarz z wieloma przeciwieństwami losu i niebezpieczeństwami, jakie czyhały na nią, ale również na ukochanego. Niestety zupełnie inaczej było w przypadku antagonistów, którzy czasami, zamiast mnie przerazić do tego stopnia, że bałabym się nawet własnego cienia, to wzbudzali jedynie politowanie. Możliwe, że mają na to wpływ znacznie brutalniejsze książki, gdzie stykałam się z takimi czarnymi charakterami, że w ich obecności strach byłoby oddychać, co nie zmienia faktu, że mogli zostać znacznie lepiej wykreowani.
To moje pierwsze spotkanie z Tarą Hudson i przypuszczam, że gdybym przeczytała [Pomiędzy] kilka lat temu, tuż zaraz po jej premierze, to zapewne z miejsca zakochałabym się w lekkim piórze autorki oraz wykreowanym przez nią świecie, przez co walczyłabym z wydawnictwem o wydanie kolejnych części. Aktualnie jestem jedynie zauroczona jej kunsztem pisarskim oraz tym, że tej książki się nie czyta – przez nią się płynie. Także Tara Hudson ukazuje, iż życie potrafi nas zaskakiwać w najmniej spodziewanych momentach. Niestety, oprócz nieudanej kreacji kilku bohaterów, natknęłam się również na wiele schematów, które powodują, że zgrzytam zębami, chociaż ten temat powinnam sobie odpuścić z racji, że od 2011 roku minęło już sporo czasu i wtedy to, na co natknęłam się w [Pomiędzy] było nowością na rynku, od której część fali rozpoznawalnych motywów mogła się rozpocząć.

Podsumowując:
Chociaż [Pomiędzy] Tary Hudson skrywa w sobie paranormalny romans, który parę lat po swojej premierze nie jest już w stanie aż nadto zaskoczyć książkowych wyjadaczy, to jednak jestem zdania, że każdy rozpoczynający swoją przygodę z tego typu literaturą dostrzeże w niej potencjał. Ja sama mile spędziłam z tą powieścią czas i, pomimo drobnych „waśni”, nie żałuję tego, że dałam jej szansę!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Amelia wie o sobie jedno, nie żyje. Nie pamięta kim była i nie pamięta jak zgineła. Błąka się samotna, pogrążona w bólu, smutku i niepewności-niweidzialna dla świata. Wszystko zmienia się w chwili gdy Amelia ratuje tonącego chłopaka Joshua z rzeki. Rodzi się. Między nimi uczucie. Razem chcą wyjaśnić tajemnice śmierci Amelii. Poznają też sekret rodziny Joshui. Niestety ich bliskości są przeciwni zarówno żywi jak i umarli. Amelia ratuje Jillian przed Elim złym duchem, który zwabia ludzi do rzeki i więzi je.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Amelia wie, że nie żyje. Nie pamięta jednak, jak i dlaczego umarła. Co jakiś czas nawiedzają ją koszmary, w których na nowo przeżywa swoją śmierć. Znajduje się wtedy w rzece i walczy o oddech. Czy zatem popełniła samobójstwo skacząc z mostu? Może z niego spadła? A może ktoś ją z niego zepchnął? Dziewczyna nie potrafi odpowiedzieć sobie na to pytanie. Pewnego razu, gdy na nowo pojawia się dobrze znany koszmar, Amelia odkrywa, że tym razem nie jest pod wodą sama - zauważa tonącego chłopca, Joshuę. Ratuje go i od tej chwili nie może przestać o nim myśleć. Niedługo potem chłopak przychodzi, by jej podziękować. Oboje są sobą zafascynowani i powoli zaczyna się między nimi rodzić uczucie. To tyle w kwestii wprowadzenia w fabułę, teraz pora na opinię. Po przeczytaniu tylu pozytywnych ocen spodziewałam się czegoś lepszego. Tymczasem "Pomiędzy" nie urzeka pod żadnym względem. Jest to powieść, w której akcja prawie nie istnieje. Zwykle w przypadku tego typu książek można jednak liczyć na niepowtarzalny, niezwykły klimat. Tutaj jest niestety inaczej. Jeżeli fabuła jest uboga w wydarzenia i powieść nie zachwyca czytelnika głębią przesłania to na co może on liczyć w trakcie lektury? Cóż, otrzymuje on opowieść o tym, jak Amelia powoli przypomina sobie rozmaite elementy związane ze swoim dawnym życiem dzięki uratowanemu przez siebie chłopcu. Pokazuje on Amelii szkołę, do której kiedyś uczęszczała i jej dom rodzinny, razem odkrywają co lubiła, a czego nie lubiła za życia. W międzyczasie dziewczyna musi się też zmagać ze złośliwym duchem Elim, który chce zdobyć nad nią kontrolę oraz z Ruth, babcią Joshuy, która jest Medium i zamierza wysłać duszę Amelii tam, gdzie powinna się ona była znaleźć po śmierci. To wszystko jest bardzo monotonne, opisane bez polotu, brakuje w książce dreszczyku emocji. Tym, co uderza czytelnika jest też niebywała naiwność, z jaką autorka opisuje relacje między Joshuą a Amelią. Nagle bowiem okazuje się, że nawet śmierć nie może stanąć na przeszkodzie ich miłości. Uczucie między żywym człowiekiem a duchem zostało wręcz ukazane jako coś może nie do końca normalnego, ale też nie tak bardzo zadziwiającego. Bohaterowie zostali wykreowani przez autorkę bez zbytniego zaangażowania, bardzo pobieżnie. Nie są pogłębieni pod kątem psychologicznym, wydają się odrealnieni, bierni, w jakimś sensie nieożywieni. Nie można ich zatem polubić, utożsamić się z nimi, jak też nie można ich znienawidzić. Czytelnik pozostaje wobec nich raczej obojętny, nie angażuje się emocjonalnie w ich przeżycia. Jedyną bardziej wyrazistą postacią jest Eli, który więzi dusze zmarłych w podziemnym świecie i pragnie mieć Amelię tylko dla siebie. Dodatkowym minusem książki jest nadzwyczajna wprost lakoniczność wypowiedzi bohaterów, która jest bardzo irytująca, szczególnie na początku. Język jest prosty i nieskomplikowany, podobnie jak cała treść. Ważną rolę w powieści spełniają opisy przestrzeni, w jakiej rozgrywa się akcja. Nie są one może zbyt szczegółowe, ale przyciągają uwagę i oddziałują na wyobraźnię czytelnika. Niestety, nie ma w tej książce niemal nic, co przykułoby moją uwagę. W obliczu braku akcji liczyłam na głębię przesłania, filozoficzne refleksje, przemyślenia o naturze egzystencjalnej, ale jak już wspomniałam, klimat powieści pozostawia wiele do życzenia. Podsumowując, jest to raczej przeciętna, niewyróżniająca się książka, jedna z tych, na jakie można trafić przypadkiem w morzu innych, zalegających półki księgarń.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dziwna książka, ale warta przeczytania. Dziewczyna- duch została ---- ( nie wiem czy mogę wyjaśnić tym co jeszcze nie przeczytali). Był jeden moment w książce, który czytałam dwa razy, ponieważ po pierwsze: dużo wyjaśniał, po drugie : był świetnie przemyślany. Był to opis śmierci dziewczyny. Warto przeczytać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ciekawie napisana książka.Wzruszająca historia o duchach.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Fantastyczna opowieść o tym, że bycie niewidzialną nie zawsze oznacza to, że nie może cię zobaczyć ktoś, kogo kochasz... Amelia nie pamięta nic poza tym, że nie żyje, być może popełniła samobójstwo; nikt jej nie może usłyszeć ani zobaczyć. Pewnego razu ratuje tonącego w wodzie chłopaka, i od tego czasu wszystko się zmienia... Widzi ją... Tylko on... (nie)życie Ameli zmienia się... Już nie kręci się tylko i wyłącznie wokół samotności i zimnej wody... Czas wyjść na zawnątrz... Wciąga może nie od pierwszej strony, ale od drugiego rozdziału na pewno... Może nie czułam, aby mnie wciągnęła od początku, bo chciałam żeby już, teraz się toczyła akcja. Z niecierpliwością czekam na drugą część:

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

 Miłość od wieków jest i zapewne nadal będzie jednym z głównych tematów, po jaki sięgają pisarze. Od początku słowa pisanego towarzyszą nam opowieści o wzajemnych relacjach damsko - męskich, często szczęśliwych, lecz zazwyczaj kończących się wielką, niespełnioną miłością..
Od niedawno natomiast na półkach księgarni królują opowieści z gatunku paranormalnego, poruszające w swej treści zagadnienia, które wykraczają poza zwykły umysł. Szczególnie interesującym zabiegiem pisarskim jest połączenie tych dwóch nurtów, którego efektem jest tzw. romans paranormalny. Jednym z takich dzieł jest powieść autorstwa Tary Hudson "Pomiędzy", której chcę poświęcić niniejszą recenzję.

 ara Hudson jest początkująca pisarką zamieszkałą w Oklahomie, którą od dzieciństwa fascynowały wszelkie historie i opowieści o duchach. Efektem owej fascynacji jest właśnie niniejsza książka, która zarazem jest jej debiutem wydawniczym.

 "Pomiędzy" to opowieść o młodej kobiecie - Amelii, która zagubiona pośród londyńskich ulic, stara się przypomnieć sobie kim jest, jak się tu znalazła i co powinna zrobić. Wie o sobie tylko to, iż jest.. duchem. Jedynym wspomnieniem jakie jej towarzyszy jest to, że utopiła się w odmętach wody..Ową wegetację przerywa na zawsze pewne wydarzenie, które pozwoli odpowiedzieć głównej bohaterce na wszelkie pytania. Wydarzeniem tym jest fakt uratowania z topieli młodego mężczyzny o imieniu Joshua, który jako jedyny widzi ją i słyszy. Z wdzięczności za ocalenie życia oraz poruszony historią Amelii, postanawia jej pomóc, rozwikłać zagadkę jej pochodzenia i tajemniczej śmierci. od tej chwili stają się nierozłączni..

 Historia opowiedziana w książce nie pozwala czytelnikowi się nudzić nawet przez chwilę. Od pierwszych stron jesteśmy bowiem wciąż zaskakiwani przez pisarkę, która w niezwykle umiejętny sposób balansuje pomiędzy zagadkową historią wprost z gatunku fantasy i horroru, a z drugiej strony pomiędzy romantyczną historią miłości dwojga ludzi. Całości niezwykłego kolorytu dodaje magiczny i jednocześnie tajemniczy klimat londyńskiej metropolii.

  Jak w każdej dobrej powieści pełnej zwrotów akcji, nie mogło zabraknąć tu typowego "czarnego charakteru", którym w tym przypadku jest Eli - strażnik podziemnego świata, którego zadaniem jest sprowadzanie doń zagubionych i błąkających się dusz. Eli wybiera sobie właśnie Amelię, na swoją asystentkę, która jest mu potrzebna w realizacji pewnego tajemniczego planu..Dlatego też nie cofnie się on przed niczym, aby zrealizować swój cel.

  Powieść Tary Hudson to jednak przede wszystkim historia o miłości, miłości która nie miała prawa się zrodzić, lecz mimo to powstała. Miłości człowieka z krwi i kości, do kobiety będącej duchem. Otrzymujemy tu niezwykle barwny i sugestywny opis rodzącego się uczucia i poszczególnych etapów jego powstawania, a więc strachu, obaw i bronienia się przed nim, aż wreszcie całkowitego poddania się jego sile. Poddania sile miłości, która może być najpiękniejszą rzeczą jaka spotkała tych dwojga osób w ich życiu i jednocześnie najsmutniejszą, skazaną na nieszczęśliwy finał..

 Na szczególną uwagę zasługuje niezwykle barwny język, którym posługuje się autorka. Czytając jej powieść niemalże czujemy się tak, jakbyśmy byli w centrum opisywanych tu wydarzeń. I tak oto czujemy na sobie krople londyńskiego deszczu, strach budzący się przed tym, co jest niewyjaśnione, nierzeczywiste, czy też ciepło dotyku dłoni drugiego człowieka. Biorąc pod uwagę fakt, iż "Pomiędzy" jest debiutem Tary Hudson, należą się duże słowa uznania dla warsztatu tej pisarki.

 Powieść "Pomiędzy" jest idealnym wyborem dla wszystkich miłośników romansów paranormalnych, którzy z całą pewnością będą zachwyceni opowiedzianą w niej historią. Zachęcam jednak również do sięgnięcia po tę książkę wszystkie te osoby, które do tej pory nie były fanami owego gatunku. Uważam bowiem, iż książka ta jest zadowoli każdego fana dobrej literatury, który szuka w lekturze ciekawej i mądrze opowiedzianej historii o tym, co dla każdego z nas tak naprawdę jest najważniejsze..a więc miłości.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Pomiędzy" to opowieść o młodej kobiecie - Amelii, która zagubiona pośród londyńskich ulic, stara się przypomnieć sobie kim jest, jak się tu znalazła i co powinna zrobić. Wie o sobie tylko to, iż jest.. duchem. Jedynym wspomnieniem jakie jej towarzyszy jest to, że utopiła się w odmętach wody..Ową wegetację przerywa na zawsze pewne wydarzenie, które pozwoli odpowiedzieć głównej bohaterce na wszelkie pytania. Wydarzeniem tym jest fakt uratowania z topieli młodego mężczyzny o imieniu Joshua, który jako jedyny widzi ją i słyszy. Z wdzięczności za ocalenie życia oraz poruszony historią Amelii, postanawia jej pomóc, rozwikłać zagadkę jej pochodzenia i tajemniczej śmierci. od tej chwili stają się nierozłączni.. Historia opowiedziana w książce nie pozwala czytelnikowi się nudzić nawet przez chwilę. Od pierwszych stron jesteśmy bowiem wciąż zaskakiwani przez pisarkę, która w niezwykle umiejętny sposób balansuje pomiędzy zagadkową historią wprost z gatunku fantasy i horroru, a z drugiej strony pomiędzy romantyczną historią miłości dwojga ludzi. Całości niezwykłego kolorytu dodaje magiczny i jednocześnie tajemniczy klimat londyńskiej metropolii.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)