Pogubieni w stosach serduszek. Antologia poezji miłosnej
Ryszard Mierzejewski (red.)

Często słyszy się, że poezja coraz mocniej spychana jest na margines literatury. Publikacje takie jak „Pogubieni w stosach serduszek”są żywym zaprzeczeniem tej tezy. To antologia poezji miłosnej poetów-sympatyków facebookowej grupy „Pisz i czytaj wiersze”, założonej i prowadzonej przez redaktora, poetę i tłumacza Ryszarda Mierzejewskiego, który podjął się także wyboru i wydania niniejszego zbioru.   Miłość niejedno ma imię, rozkwita w różnych sytuacjach, wybucha nagle lub rodzi się powoli. I można tak jeszcze długo, tylko po co? Lepiej sięgnąć po poezję. Antologię otwiera wiersz, który wygrał w walentynkowym konkursie ogłoszonym na stronie grupy „Pisz i czytaj wiersze”. Alicja Krata w nastrojowym utworze pokazała znudzoną sobą parę, którą połączy na nowo wzruszenie. Zaskakująca jest rozpiętość w realizacji tematu oraz stylu. Znajdziemy tu romantyczne wizje, zmysłowe doznania tuż obok satyry, humoru czy rozpaczy. Autorzy chyba zdołali pokazać każdy odcień miłości (między kobietą a mężczyzną) oraz jej następstwa, efekty itp. Poeci szukają oryginalności w treści, rzadko w formie, często zaś w konceptach, jak np. Ryszard Mierzejewski, nawiązujący do semantyki czerwieni: Jesienna czerwień Dziewczyna w czerwonym płaszczu czerwonych butach i z czerwoną torebką na ramieniu szła jesienną ulicą w czerwonym jesiennym słońcu czerwoną tęsknotą i miłością otulona jakże piękna była w swej czerwieni w tęsknocie miłości i pragnieniu by położyć swe czerwone usta na jego ustach szepczących wciąż do jej ucha słowa kuszące do grzesznych pieszczot w tym czerwonym jesiennym słońcu ich rozkwitłej nagle płonącej czerwienią jesieni
Najczęściej bodaj się tu tęskni i marzy, jak np. w wierszu „Wszędzie ty”, gdzie Danuta Zofia Buks opowiada o wszechobecności nieobecnego ukochanego. Jak się okazało, mężczyźni bywają niezwykle czuli i uczuciowi, o czym świadczy jeden z najpiękniejszych utworów wyrażających miłosne pragnienia, autorstwa Marka Króla: *** kiedyś się odnajdę w zaułkach tęsknoty wierszem się staniesz ze swoimi warkoczami splecionymi marzeniem kroplą rosy na ustach zabłyśniesz purpurą rozedrgana namiętnie wtulisz się we mnie dam ci bukiety słów ty magiczne spojrzenie co marzeniem się tliło najpiękniejszym snem wracasz moja dawna szeptem mi będziesz dźwiękiem melodią śpiewem ptaka wiosną.
W przejmujących wierszach podmiot liryczny Elizy Segiet zmaga się z bólem i tęsknotą za tym, który odszedł bezpowrotnie (a może raczej dlatego, że ona została sama?), jak np. w „Twoim oddechu”: Czuję oddech na moim ramieniu, wiem, że jesteś tuż obok. Zaraz się odezwiesz, będziemy doznawali siebie. Staniemy się jednością dusz i ciał. Choć, kiedy otwieram oczy, wiem, że ciebie nie ma. Jestem sama. A ty jesteś już tylko moim bólem i zdjęciem na komodzie.
Zaskakująco mało tu jest erotyków, a gdy się już pojawiają, to raczej nieśmiało, subtelnie, żartobliwie, jak u Zofii Salmanowicz: poezja miłości otworzę cię jak książkę ciekawą strona po stronie czytać będę nocą dotykać zmysłów unosić pod niebo wersy co złocą całować kartki pachnące lawendą układać słowa cudowne jak róże palcami liczyć uderzenia serca na klawiaturze i czytać pragnę od wiosny do wiosny zapachem fiołków znaczyć twoje ciało ciepłym uśmiechem rozpromienić strofy których wciąż mało
W przeważającej mierze poeci myśląc o miłości, pisali o relacji damsko-męskiej. Kilka zaledwie wierszy pozwala na wiele interpretacji (np. miłość matczyna). Ale zdarzają się również inne deklaracje – Ewa Pilipczuk wykrzyczała „Kocham cię, życie”, a Elżbieta Kowalczyk wyznała swoją miłość do poezji. W liryku „Poeta i miłość” Tamara Mariola Tarasek pyta: „Czy poeci potrzebują miłości?”. Oczywiście, tak samo mocno jak miłość potrzebuje poetów!