Pogaduchy z duszą
Agnieszka Kania

Jest to mój kolejny patronat medialny. I kolejny, wspaniały debiut !!! 😍Tak się złożyło, że mamy tutaj do czynienia z tomikiem poezji. Jest to dla mnie nowa forma, jeżeli chodzi o patronat 😉 osobiście bardzo lubię poezję, choć czytam ją dosyć rzadko. Przede wszystkim jednak, aby obcować z poezją, muszę mieć idealne warunki. Cisza, spokój pełne skupienie. Zawsze czytam wiersze, gdy jestem sama. Robię to głośno, aby móc w pełni wczuć się w to, co aktualnie czytam i jednocześnie przeżywam. 

Wiersze Autorki to prawdziwa uczta dla duszy. Są one podzielone na akty, z których aż biją emocje i odczucia. Tematyka tej poezji ma nam niejako przypomnieć, żebyśmy wsłuchali się w głąb siebie. Żebyśmy zaczęli spełniać oczekiwania naszej duszy. Zatrzymajmy się na chwilę, przestańmy pędzić. Pomyślmy o tym, co nas otacza, co jest naprawdę ważne. Szum, gwar, rozmowy czy hałasy aut - wszystko nagle cichnie. Jesteśmy tylko my i głos z naszego środka. Możemy sobie wtedy w spokoju pokontemplować. Dla mnie takim miejscem spokoju, gdzie mogę się skupić i wyciszyć, jest las i Cmentarz. Może Wam się to wydać dziwne, ale lubię w tym miejscu porozmyslać, zadumać się i po prostu wsłuchać się w swoje myśli. W jakiś sposób mi to pomaga i koi moją duszę. ;) 

Dzięki tym wierszom, możemy też poznać bliżej samą autorkę. Dowiadujemy się, że jest to osoba bardzo wrażliwa a przede wszystkim ciesząca się z małych rzeczy. Potrafi dostrzec wszędzie plusy a każdy dzień jest błogosławieństwem. Myślę, że każdy z nas urządza sobie takie pogaduchy z duszą, dlatego koniecznie powinniście sięgnąć po tę pozycję.

Piękna, nafaszerowana emocjami książka. Jeśli lubicie wiersze, będziecie po prostu zachwyceni. 😍W tę lekturę trzeba się po prostu wczuć. Bardzo dziękuję Million - Studio Wydawnicze za możliwość objęcia książki patronatem, za możliwość zapoznania się z twórczością oraz za poznanie kolejnej, wspaniałej autorki. 😍😘 Bardzo Wam polecam tę pozycję i przyznaję ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐/10 punktów !! 😍😍

Pamiętam, że jako dziecko sama pisałam wiersze, a później dawałam je nauczycielce od języka polskiego do sprawdzenia. Nie wiem, czy chciała mi tylko sprawić przyjemność, ale powiedziała, że mam talent i bym go starała się rozwijać, ale w jakim kierunku, to powinnam sama sobie odpowiedzieć. Takie własnie są te wiersze, potrafią nam pewne idee przekazać, ale co my z nimi zrobimy, to już nasza sprawa.
Tutaj autorka używa bardzo mieszanego stylu, powiedziałabym nawet, że wiersze pisane są chwilą. Niby przekaz ma być ciepły i w niektórych taki właśnie jest, ale zdarzają się i takie, które sieją w nas niepokój, wręcz wyciskają z nas myśli, po które nie mamy ochoty sięgać. To te ukryte głęboko wewnątrz nas. Niektóre z nich można sobie wyobrazić, gdyż nie tylko się rymują, ale zawierają pewną historię, która ma zostać zobrazowana przez czytającego, byśmy ujrzeli daną chwilę, dany czas, który akurat pisarka widziała oczyma swojej wyobraźni. Jest to poezja, ale nie ma jednego kierunku przekazu. Nie jest wskazana dla określonej grupy wiekowej, gdyż używane są słowa znane nastolatkom, osobom starszym i tym najmłodszym. Przeplata się tu rzeczywistość ze stanem po drugiej stronie. Ogromnie czuć tutaj tęsknotę za kimś, czasami za ulotnymi chwilami, które się nie powtórzą, ale i za kimś, kogo z autorką już nie ma. Niekiedy wyobraża go sobie jako aniołka do którego bardzo chce iść, ale później siebie zapewnia, że przyjdzie, gdy tylko nadejdzie jej czas. Bywają tutaj wiersze, które w większej całości mają jakiś przekaz, ale gdy czekamy na puentę, to jej nie ma. Za to jest ciągnięty ten watek w kolejnym wierszu, choć na inny temat i wtedy ta puenta jest obecna. Ogólnie wiersze mają na celu zobrazowanie nam tego co było, co jest i co może się stać. Autorka apeluje, by cieszyć się chwilą, gdyż drugi taki czas dla nas nie nadejdzie. Nie pisze tego wprost, to wypływa z jej wierszy.
Pozycja jest podzielona na sześć aktów z czego każdy ma inny temat, ale podobny przekaz. Lekko się je czyta, choć niektóre nas zatrzymają na dłużej:-)