KUP TERAZ

Piekła luisa bunuela
Iwona Kolasińska-Pasterczyk

Ocena: 0 (0 głosów)

Poczynając od obrazu gałki oka kobiety przeciętej ostrzem brzytwy mężczyzny w Psie andaluzyjskim, centralne miejsce w przypowieściach Buńuela zajmuje metafora "ślepoty" służąca rozwinięciu idei "przejrzenia na oczy"... Jej zwieńczenie stanowi magiczna scena ze ślepcami "doświadczającymi" cudu Chrystusa w finale Mlecznej drogi, nawiązująca do paraboli o ślepych przewodnikach ślepych Pietera Bruegela Starszego. Czy ślepcy Buńuela dostrzegli światło czy pozostali w ciemności? Sposób, w jaki reżyser "rozstrzygnął" tę kwestię w filmie, oddaje istotę twórczości Buńuela - dzieła z Tajemnicą, sztuki zawsze pozostawiającej margines na to, co nie-pojęte. Stanowi też kwintesencję stosunku reżysera do zagadnień fundamentalnych - wiary i ateizmu. Buńuel, dla którego akt twórczy zawsze miał sens aktu etycznego, perfekcyjnie balansował na cienkiej granicy dzielącej sfery sacrum i profanum, i czynił to w sobie jedynie właściwy sposób, niczym "mistrz na krawędzi". To właśnie o takim mistrzu jest ta książka.