Perły rzucone przed damy
Barbara Bereżańska;

Na wstępie chciałabym podziękować Autorce za udostępnienie egzemplarza książki wraz z autografem.

"Perły..." to zbiór 15 opowiadań - wspomnień z przeżytych zleceń. Tytułowe Perły, to po prostu polskie opiekunki rzucone "na pożarcie" niemieckim damom i ich bliskim. Autorka w I części książki sypnęłą pomocnymi radami, które powinien sobie wziąźć do serca każdy, kto choć przez moment zastanawiał się czy zostać opiekunem osób starszych i jednocześnie strasznych, bo z demencją. Jedne osoby po prostu zapominały o codziennych sprawach, inne krążyły za opiekunką, by poczuć się pewnie, niektóre miały syndrom "chomika", chowały nie tylko pieniądze, ale np. wędzonego łososia, stwarzając problemy natury węchowej, a jeszcze inne były agresywne i pobudzone. Bycie opiekunem to po prostu niedoceniana, ciężka i bardzo trudna praca. I nie dla każdego i nie chodzi tu tylko o ewentualną barierę językową. Mieszkać pod jednym dachem z osobą chorą, w obcym kraju to nie lada wyczyn. Szczególnie, że nie chodzi tylko o same podopieczne, ponieważ rodzina i sąsiedzi niemieckich dam także dawali Autorce nieźle popalić. Od rozkazów w stylu czyszczenia basenów ogrodowych i wyrywania chwastów, poprzez sprawdzanie uczciwości, podglądanie, wymuszanie oszczędności, traktowania jak powietrze kończąc na słownych złośliwościach i niestosownych uwagach dotyczących wyglądu. Opowiadanie są zróżnicowane, mimo trudnego tematu napisane lekko i sympatycznym językiem, miejscami nawet humorystycznym.

Podziwiam Autorkę za opanowanie (czasem okupione wielkim stresem i wynikającymi z niego problemami zdrowotnymi),spokój i podejście do podopiecznych i ich najbliższych a przy tym Pani Barbara nie zapominała o sobie, o swoich potrzebach i prawach. Umiała wywalczyć swoje (okropny synuś Gonzales, paskudnej struszki Sofijencji, nazywanej przez Autorkę "diabełkiem"),którzy na siłę cudzym kosztem szukali oszczędności, szczególnie jeśli chodzi o posiłki (wszystkie rodziny, które poprzez firmy zatrudniały opiekunki żyły w doborobycie, więc, że tak napiszę, na biednych nie padło, wylazło skąpstwo i pazerność).
Książka została zakończona zdaniem, które jest zarówno trafne jak i przerażające. "Jaka będzie moja emerytura? Jak będzie wyglądała moja starość? Naoglądałam się starości w bogactwie, która mnie przeraża. O starości w ubóstwie boję się myśleć."

Odcienie starości
„ Starość nie radość , młodość nie wieczność „

Starość się Panu Bogu nie udała – bardzo często takie słowa słyszy się z ust starszych osób, gdy pamięć już nie ta a zdrowie niedomaga. Zdrowym, silnym i młodym fajnie być, ale to szybko mija i choćby nie wiem jak zaklinać czas, starzejemy się. Zmienia się wygląd, skóra zaczyna szarzeć, wiotczeją mięśnie, a kości stają się kruche. Mimo wszystko starość może być pięknym okresem jesieni życia pod warunkiem, że jest się w miarę sprawnym fizycznie i nie zawiedzie umysł. Jeżeli stanie się inaczej trzeba szukać wsparcia u innych. Tradycyjnie przyjęło się, że opieka nad osobami starszymi w Polsce jest głównie w gestii rodziny. W sytuacji, gdy bliski zmaga się z chorobą i zaczyna wymagać wzmożonej opieki Polacy znacznie częściej wybierają samodzielne objęcie pieczy nad seniorem niż korzystanie z profesjonalnych usług. Związane to jest między innymi z podejściem kulturowym do tych spraw, bo okazanie wdzięczności dla naszych bliskich jest postrzegane, jako obowiązek a druga prawda jest taka, że profesjonalnych opiekunów osób starszych w Polsce brakuje.

Niemcy natomiast mają zupełnie inne podejście do opieki nad osobami starszymi. Gdy w naszym kraju 85% opiekunów osób starszych stanowią bliscy w Niemczech większość to opiekunowie zawodowi, niespokrewnieni z osobą starszą. Ze względu na starzejące się społeczeństwo jest duże zapotrzebowanie na tego typu profesję, dlatego bardzo często nasze rodaczki wybierają pracę za granicą, ze względu na dużo lepsze pieniądze. Ale taka praca na obczyźnie ma swoje blaski i cienie. Są niejednokrotnie ogromnym wyzwaniem, ciężką pracą wyczerpującą nie tylko fizycznie, ale także psychicznie.

I właśnie taką prawdę pozbawioną wszelkich ozdobników bez zbytecznego koloryzowania pokazała w swojej książce Barbara Bereżańska. „ Perły rzucone przed damy „ czyta się bardzo dobrze, bo mimo trudnej tematyki książka wciąga od pierwszych stron. Nie da się odmówić autorce zdolności pisarskich, dzięki którym wchłaniałam treść niczym gąbka wodę. Momentami zdawać by się mogło, że zaistniałe sytuacje są bliższe fikcji literackiej, ale przecież wiadomo, że to dokument przedstawiający prawdziwe przeżycia autorki podczas pracy nad osobami dotkniętymi demencją. Dzięki tej książce dowiedziałam się, co przeżywają polskie opiekunki w obcym kraju, w obcym domu, zmagające się nie tylko z tęsknotą za krajem, ale także z chorobą swoich podopiecznych, którzy bardzo często nie akceptują w swoim otoczeniu osoby nieznanej sobie wcześniej. Dochodzą do tego zbyt wygórowane wymagania rodzin, które wynajmując opiekunkę wyobrażają sobie, że zatrudnili niewolnika do pracy 24 godziny na dobę.

Książka a zwłaszcza jej początek to niejako podręcznik, w którym autorka udziela bardzo cennych informacji, wskazówek i fachowych porad. Książka, która powinna być obowiązkową lekturą dla tych wszystkich, którzy planują wyjazd za granicę i chcą podjąć tego rodzaju pracę. Pokazuje wszystko, co najistotniejsze w pracy z chorym człowiekiem z otępieniem starczym i jak się nim opiekować.

Barbara Bereżańska przedstawiła smutny obraz życia bogatych schorowanych osób, wyładowujących swoje frustracje na polskich opiekunkach, ponieważ ich dzieci powierzyły opiekę nad nimi osobom obcym. Dzięki autorce nabrałam podziwu i szacunku dla ludzi, którzy poświęcają się tej pracy, wykazując się dużą cierpliwością i oddaniem. Potrafią oddać serce i pracować z dużym zaangażowaniem, chociaż nie zawsze mogą liczyć na wdzięczność podopiecznych.

„ Perły rzucone przed damy „ , publikacja napisana tak sugestywnie, że wraz z autorką przeżywałam jej trudy w pracy, byłam świadkiem absurdalnych zachowań podopiecznych czasem zabawnych a czasem przerażających. Agresji słownej i fizycznej zaniedbywanie higieny osobistej, posądzanie o kradzież. Czytałam uważnie każde kolejne opowiadanie, chwilami robiłam przerwy na swoje rozważania i refleksje. Starość jest smutna, ale na starość każdy człowiek pracuje przez całe swoje wcześniejsze życie. Czas zatacza koło. Rodzimy się bezbronni i zadni na opiekę innych i odchodzimy w ten sam sposób. Drugi człowiek jest nam niezbędny, aby przeżyć.

Podsumowaniem moich rozważań a zarazem myślą przewodnią tej książki jest ostanie zdanie, które autorka napisała na zakończenie : "Naoglądałam się starości w bogactwie, która mnie przeraża. O starości w ubóstwie boję się myśleć." Nic dodać nic ująć.

Bardzo dziękuję Autorce za egzemplarz recenzencki z autografem.

Książka napisana jest przez opiekunkę osób starszych pracującą w Niemczech w systemie całodobowym. Oprócz ważnych informacji dotyczących pracy, takich jak warunki zatrudnienia, godziny pracy, obowiązki opiekunki, porusza ona również temat demencji. Otępienie starcze podopiecznych towarzyszy jej na niemal wszystkich zleceniach. Czasami jest tego świadoma, innym razem choroba jest ukrywana, ignorowana, a chęć podopiecznych do życia w taki sposób, jakby byli nadal ludźmi zdrowymi, komplikuje nie tylko pracę opiekunce, ale i życie ich rodzinom. To dobra książka dla tych, którzy zastanawiają się nad pracą opiekunki, którzy zaczynają swoją drogę w tej branży ale i również dla wszystkich tych, którzy we własnych domach zmagają się z problemami, jakie niesie ze sobą demencja. Zachowania i sytuacje często się powtarzają. Otoczenie nie zawsze może zrozumieć, z jakimi problemami borykają się rodziny, które opiekują się seniorem z otępieniem starczym. Co gorsza, nie będąc świadkiem codziennych absurdalnych zachowań, bardzo łatwo wydaje opinie, poucza, krytykuje, chociaż tak naprawdę powinno służyć wsparciem. Chowanie pieniędzy, posądzanie o kradzież, agresja słowna i fizyczna, stwarzanie zagrożenia dla siebie i innych domowników, zaniedbywanie higieny osobistej to chleb powszedni w takich domach. Jak sobie z tym radzić w kim szukać wsparcia? Najważniejsza jest świadomość tego, co niesie ze sobą starość, z czym wiąże się otępienie starcze. Autorka książki, kompletnie nieprzygotowana do tego rodzaju pracy, uczy się, jak postępować - tak jak tysiące kobiet, które wyjeżdżają do pracy w charakterze opiekunki oraz tak jak tysiące osób, które nagle, z dnia na dzień, ma w domu osiemdziesięcioletnie dziecko. Znajdziecie w niej piętnaście opowiadań z pietnastu różnych zleceń. Niektóre zdarzenia są zabawne, inne napawają grozą, jeszcze inne wysysają z opiekunki resztki energii. Pomimo trudnego tematu książkę czyta się z zapartym tchem. Czasami pojawia się uśmiech na twarzy czytającego, czasami refleksja, że nie tylko on przechodzi przez tak trudny okres...