Pasterska korona
Terry Pratchett

Kiedy świat literatury podsuwał pisarzom gotową, sprawdzoną drogę, Pratchett wesoło podskakiwał i celował w kałuże na poboczu. Wprawiał w zakłopotanie, odwracał kota ogonem, wywracał świętym koszulki na drugą stronę. W "Pasterskiej koronie" mało, malutko już z tego wszystkiego pozostało.

Powieść zaczyna się wydarzeniem, które nie powinno mieć miejsca. Świat zadrżał, bo jeden z filarów Dysku upadł. Umarła ważna, jeśli nie najważniejsza postać tego cyklu, a jej pogrzeb długo przeżywają wszyscy. "Pasterska..." to zmiana warty, to pożegnanie. Fani autora i wszystkie osoby, które znają kontekst, w jakim powstawała ta książka, mogą czuć słuszne oburzenie. W końcu to niedopuszczalne, żeby Mistrz nie miał żyć wiecznie.

Powieść w oderwaniu od tego przygnębiającego kontekstu jest zwyczajnie średnią fantastyką młodzieżową. Zawiera powtarzalne wątki, mało interesujący wątek romantyczny, jest przeidealizowana. Przeczytałam na siłę, głównie z szacunku.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Horda elfów szykuje się do inwazji na świat ludzi. Tylko czarownice mogą temu zapobiec. Ale jak tego dokonać, gdy ich szeregi opuścił ktoś wyjątkowy...? Po śmierci Pratchetta przeczytałam wywiad z Neilem Gaimanem i niechcący zrobiłam sobie mały spoiler, ale tak długo wyczekiwana powieść mimo wszystko zrobiła na mnie duże wrażenie. Była mroczna, ale i pełna dowcipów, smutna, ale i dająca nadzieję. Piękne podsumowanie. Być może śmierć autora i świadomość, że to już ostatnia powieść jaką przyjdzie nam czytać sprawiła, że wyjątkowa magia towarzyszyła jej czytaniu, ale bez względu na wszystko MUSICIE ją przeczytać!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Niestety, to ostatnia książka i czytając czuje się że Terry Pratchett o tym wiedział. "Pasterska korona" zamyka cykl, kończy stary porządek dając początek czemuś nowemu. Nie wiemy czy będzie gorzej czy lepiej, na pewno inaczej. Zabrakło czasu, nie wszystko zostało dopieszczone ale i tak jest pięknie. Czytając nie mogę oprzeć się wrażeniu że Autor wyprawiając w ostatnią podróż Babcię Weatherwax mówi nam "Do widzenia." Do widzenia Babciu, Do widzenia Mistrzu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Niezwykle smutno mi się ją czytało wiedząc że to zakończenie serii. Tyle pytań bez odpowiedzi, tyle historii bez zakończenia. Skupię się jednak na tej jednej. Czyta się świetnie, akcja rozwija się płynnie aż do wielkiego finału, bohaterka budzi pozytywne emocje, trafne porównania i gryząca ironia autora rozbawiają do łez. Świat Dysku się zmienia, ludzie się zmieniają ale w gruncie rzeczy wszystko jest niezmienne i trwałe.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Smutna - ponieważ to ostatnia powieść Pratchetta. Smutna - ponieważ umiera wspaniała postać chociaż jest to głównym motorem wydarzeń. I chociaż już przed lekturą wiedziałam, że umiera to i tak ryczałam. Sama historia dobrze napisana, ciepła, radosna. Smutno strasznie, że to koniec Świata Dysku...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

FINAŁ ŚWIATA DYSKU Świat Dysku stworzony przez zmarłego niedawno Terry'ego Pratchetta to jeden z najbardziej znanych i cenionych światów fantasy. To też olbrzymi, bo liczący ponad czterdzieści tomów cykl, który pokochały miliony czytelników na całym świecie. Przed ostatnim tomem stanęło więc nie lada wyzwanie godnego podsumowania całej opowieści; zadanie o tyle trudne, że autor zmarł przed skończeniem pisania ,,Pasterskiej korony". Na nastoletnią Tiffany Obolałą czeka wielkie wyzwanie. W Kredzie coś się budzi, dawne zło gromadzi siły, co czują wszyscy - także ona. Jej światu zagrażają hordy elfów, które chcą za wszelką cenę przejąć nad nim władanie, a ona sama nie jest nawet pewna czy podoła zadaniu, jakie na nią czeka. Pełna wątpliwości, wzywa do pomocy wszystkie czarownice by stanęły przy niej w obronnej walce. Zło ściera się z dobrem, wszystko miesza się ze sobą, nadciąga koniec, ale jaki to koniec będzie? Kto wygra, a kto zginie? Kto wróci, a kto nie wróci już nigdy? Jaki los czeka Świat Dysku? Odpowiedzi są tutaj, tu kończy się cała historia i tu kres swój osiągają wszystkie (no prawie) wątki. Ale zostaje pytanie, które od śmierci Pratchetta zadawali sobie wszyscy fani ,,Świata Dysku" i jego twórczości w ogóle - czy owe odpowiedzi przyniosą satysfakcję. Wątpliwość to uzasadniona nie tylko wielkimi oczekiwaniami czytelników rozbudzonymi przez lata publikacji kolejnych części, ale przede wszystkim dlatego, że sam autor napisał jakieś 90% ,,Korony..." - dopisanie reszty przypadło już Robowi Wilkinsowi. I trzeba przyznać, że Rob wybrnął dobrze z tego zadania, choć wiele kwestii może budzić wśród miłośników cyklu kontrowersje. Co konkretnie? Część spraw zostaje niewyjaśnionych - dla jednych to wada, dla innych zaleta, jako że nowy autor nie dopisał na siłę niczego ponad to, co pozostawił Pratchett. Poza tym samo zakończenie także może budzić wątpliwości. Wilkins oparł się na tym, co napisał Terry, jednak jak wynika z opowieści przyjaciela zmarłego autora, Neila Gaimana, inaczej miał wyglądać sam finał. Przede wszystkim miał być bardziej poruszający, choć i tak ,,Korona..." wywołuje mnóstwo emocji, i dopowiedzieć miał kilka rzeczy. Nie zależnie jednak od tych niuansów, finałowy tom ,,Świata Dysku" to dzieło i tak bardzo udane i niezwykłe. Typowo dla Pratchetta napisane, lekkie, zabawne, mroczne, gdy tego potrzeba, emocjonujące gdy emocje są konieczne, znakomicie czerpiące z najróżniejszych mitów i legend. A przy okazji ,,Pasterska Korona" to także dowód na hart ducha autora, który wiedząc, że śmierć zbliża się wielkimi krokami, poświęcił ile tylko mógł czasu, by spisać liczne historie, jakie chodziły mu po głowie. I udało mu się to, a ta właśnie powieść jest ostatnią, jaka wyszła spod jego ręki. Polecam gorąco. Recenzja opublikowana na moim blogu http://ksiazkarnia.blog.pl/2016/05/28/pasterska-korona-terry-pratchett/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ostatni tomik z serii Świata Dysku. Chyba najlepsza z części, zważywszy że pisał ją człowiek już bardzo schorowany.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Śmierć przychodzi nagle, niezależnie od tego, jak bardzo jej się spodziewamy. Nie ma właściwego, ani odpowiednio momentu. Nie ma określonego czasu, po którym odejście byłoby łatwiejsze, inne, ,,lepsze". Ta chwila po prostu przychodzi, czasem pozwalając na wcześniejsze wymycie ciała i zostawienie kilku słów dla najbliższych. Słów, które nigdy nie są wystarczające.

Trudno mi wyobrazić sobie lepsze pożegnanie z Sir Terrym. Trudno mi ubrać we właściwe słowa odczucia, jakie wywołała we mnie ta książka, bardziej trafne niż powyższy, skreślony przeze mnie akapit. Nie umiem też odciąć się od znajomości życiorysu autora. Chyba nie muszę, bo pisarz zawsze przelewa na papier część siebie.

I to po prostu koniec.
Spokojny, zmieniający wszystko, nieuchronny.
Nowe czasy, nowa rzeczywistość. Pustka i wypełnienie obecnością jednocześnie.
GNU Sir Terry Pratchett.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pożegnanie ze starą czarownicą i z całą serią. Łezka się w oku kręci.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Najsłabsza z książek o Tiffany Obolałej. Ale też to ostatnia napisana przez Pratchetta książa ze Świata Dysku. Nic więcej już się nie wydarzy, nie będzie więcej opowieści, żartów, rozwoju postaci. Nigdy nie dowiem się co się stanie dalej z Maurycym, czy Tiffany wyjdzie za mąż, czy może Straż miejska będzie miała nowe problemy w śmierdzącym mieście. Reszty muszę się domyślić. Dlatego nie oczekiwałem od tej książki zbyt wiele. Chciałem tylko, by się nie kończyła, bo wraz z nią skończyłem poznawać cudowny i prześmieszny świat (właściwie nasz, ale w ładnym opakowaniu). Niedawno skończyłem czytać Koło czasu Jordana (a później Sandersona). Teraz powoli zbliżam się do końca Stalowego Szczura Harrisona. Obu już nie ma i też już nic więcej nie stworzą. Smutne to... Oby na razie inni moi wielcy cieszyli się dobrym zdrowiem. A Pratchett - na szczęście są inne jego książki, po które sięgnę. Ale Świat Dysku - przeczytam go kiedyś raz jeszcze w całości...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)