Pajęczy Dwór
Hanna Kobus, Natalia Skoczylas

[Reklama] Wydawnictwo OVO

    Zwrot o sto osiemdziesiąt stopni? Oczywiście, że tak. Szczególnie wtedy, gdy rodzice postanawiają wrócić do przeszłości i do korzeni. Tylko jak młode dziewczynki, nastolatki, mają porzucić współczesne udogodnienia na rzecz czarów i magii, w której nie do końca się widzą? 
   Jeju, uwielbiam takie magiczne książki. Lekkie, przyjemne, pobudzające wyobraźnię. Wciągające od pierwszego akapitu. Bez głębszych dram czy spięć na kilkanaście stron - ot, czysta fantastyka. Leciutka niczym mgiełka.
   Autorki zapewniły mi, dorosłej kobiecie, naprawdę świetną rozrywkę. Z ogromną przyjemnością zgłębiałam fabułę. Z uwagą śledziłam przebieg wydarzeń. Wydarzeń, które dostarczyły mi wielu emocji i równie silnych wrażeń.
   Bohaterkami są dwie nastolatki, których przygody okazały się być bardzo pasjonujące. Kłopoty, w jakie przy okazji wpadały dosłownie rozgrzewały moje czytelnicze serducho. Polubiłam te dwie młode kobietki. 
   Świat magii, czarów i zaklęć, magiczna szkoła, Pajęczy Dwór i Fontanna Pragnień. To wszystko było genialne. Dosłownie - wow. Dodatkowo czarnobiałe ilustracje fajnie podbudowały powieść. Dosłownie wszystko mi się podobało. Aż żałuję, że nie było więcej tej cudownej historii. Jestem nią oczarowana. Serio. I z czystym sumieniem mogę zachęcić Was do czytania - przede wszystkim młodszym czytelnikom w wieku 9+. 

Polecam 

„Najważniejsze to szukać siebie … nie jesteś obrazkiem, który ma wisieć nad kanapą i ładnie wpasować się w salon.”
Książka, ta pokazuje czytelnikowi, że zawsze należy być sobą. Nie wolno na siłę dopasowywać się do otoczenia, w którym żyjemy.

Bohaterkami książki są dwie siostry, czarownice: szesnastoletnia Lubomira (Mira) i jedenastoletnia Rozalia. Przeprowadziły się one z niemagicznego świata, z Katowic, do starego zamku w Prastarym Lesie. Ich rodzice, Anzelma i Niecisław, chcieli wrócić do korzeni i „ubzdurali sobie, że muszą brać przykład z przodków”. Zamieszkali w Pajęczym Dworze. Rozalia jest zachwycona nową sytuacją, a Mira już niekoniecznie. Z tej zmiany nie jest również zadowolona ich babcia Dobiesława, mama taty, która jak się okaże skrywa wiele tajemnic…

Nowe miejsce daje początek wielu, niezwykłym przygodom i znajomościom. W dniu, w którym dziewczyny poleciały na miotłach, aby zrobić zakupy do szkoły, Mira poznała legendę o Fontannie Pragnień. W jej głowie zrodziło się pragnienie odnalezienia jej i… odwrócenia tego wszystkiego.
Pierwszy dzień w szkole każdej dziewczynie przynosi inne wrażenia. Rozalia, która bardzo optymistycznie podchodziła do zmian – zawodzi się. Nie czuje się akceptowana przez klasę. Jedynie w Magnolii znajduje przyjaciółkę.
Zaś Mira zauważa, że Leodegard nie jest lubiany w klasie i to z nim zawiązuje sojusz i zaczyna poszukiwania legendarnej fontanny.

Czy uda im się ją odnaleźć?
Jaką tajemnicę odkryją?
Do jakich wniosków dochodzi Mira?

I jeszcze jedna prawda życiowa, która zawarta jest w tej książce, a która bardzo mi się spodobała: „Jeśli chce się jakiejś zmiany, trzeba samemu stać się tą zmianą”.

Polecam, wszystkim tym, którzy boją się być sobą i mówić tego, co myślą, którzy poszukają własnej tożsamości oraz właściwego miejsca w życiu.

Przyznam, że to właśnie okładka w pierwszym odruchu zwabiła mnie, by ją przeczytać. Poczułam, że bije od niej niewielka tajemnica i taka niecodzienność. Czy się pomyliłam? Przekonajcie się sami:-)

Najbardziej z całej książki utkwiła mi w pamięci starsza pani, którą poznamy zaraz na samym początku książki. Dumna seniorka z własnymi powiedzonkami, intuicją i przekonaniem, że im ktoś jest starszy, tym więcej mu wszystko wolno.
Tu pozwolę sobie wtrącić, że dobór imion był naprawdę niecodzienny. Bardzo tą książkę ozdabiały, gdyż były często używane. Treść zawierała w sobie pewną wyniosłość, aczkolwiek dla ludzi, którzy mieli się za lepszych i może nawet bardziej uprzywilejowanych. Powieść aż kipi dobrym humorem, choć nie wszystkim będzie tutaj do śmiechu.
Oprócz całej historii muszę zaznaczyć, że strasznie spodobały mi się rysunki wewnątrz książki. Potrafiły być bardzo wyraziste i realistyczne. Wszystko z w zależności od tego, co przedstawiały. Bardzo lubię, kiedy je znajduję, dlatego, że to naprawdę rzadkość. Dla zainteresowanych dodam, że to bajka dla dzieci w wieku od dziewięciu do czternastu lat, aczkolwiek poza zabawnością, porusza się tam dość ważne tematy. Polecam ją nawet dorosłym, którzy lubią się bać i śmiać:-)

Pozycja zaczyna się dość niepozornie i prawie całkowicie ukrywa cały przekaz. Bowiem nasza staruszka nie jest zwykłą babinkę, która czeka tylko na odwiedziny wnuków. To bardzo zasłużona czarownica, która spotka na swojej drodze dwie zróżnicowane dziewczyny, które wcale nie prosiły się o pobyt w Pajęczym dworze. Są jeszcze młode i wiele się muszą nauczyć. Wciąż muszą słuchać rodziców, choć marzy im się samowolka. Myślę, że w tej pozycji odnajdzie się każdy nastolatek. Ogólnie powiem tylko tyle, że jakiekolwiek problemy by nie posiadały, to znajdą tutaj ich odzwierciedlenie. Jest możliwe, że niejeden nastolatek zmieni się po przeczytaniu tej pozycji, a już z pewnością ich rodzice mogą bardziej wyrozumiale podchodzić do problemów.

W życiu trzeba być sobą i ta pozycja to pochwala. Ja się do niej przyłączam i zachęcam do lektury:-)

Magia istnieje tylko w książkach lub filmach, szczególnie tych dla dzieci, bo one lubią marzyć i mają wyobraźnie, która pozwala im wierzyć w to, że kiedyś naprawdę spotkają kogoś, kto potrafi czarować i on spełni ich marzenia.
Mira i Rozalia pochodzą z rodziny czarodziejów, ale żyją jak normalni ludzie, do czasu aż ich rodzice postanawiają wrócić do korzeni i przeprowadzają się do Pajęczego Dworu. Rozalia jest bardzo podekscytowana i marzy o nauce magii, niestety trafia jej się niemiła nauczycielka, która jej nie lubi i ostatecznie dziewczynka zostaje zawieszona w prawach ucznia. Mira za to od początku się buntuje, ale widać, że jest stworzona do rzucania zaklęć i idzie jej to wyjątkowo łatwo. Kiedy Mira dowiaduje się o Fontannie Pragnień, która spełnia wszystkie życzenia, robi wszystko, żeby ją odnaleźć i wrócić do swojego dawnego życia, niestety po drodze zauważa, że obecne życie coraz bardziej jej się podoba.
Kluczem do sukcesu tej książki są bohaterowie, Rozalia jest bardzo ambitna, ale przy tym uparta i dąży do obranych przez siebie celów, za to Mira jest pyskata jak to nastolatka, ale przy tym nie da się jej nie lubić, bo ma w sobie coś wyjątkowego, mnie wciągnęły wątki obu sióstr i losy każdej z nich śledziłam z taką samą ochotą.
Pomimo tego, że historia skierowana jest do młodszych odbiorców, to bawiłam się przy niej świetnie, jest tutaj ogromna dawka humoru i czytając, można też trochę oderwać się od rzeczywistości i zobaczyć świat pełen magii. Co prawda opisany świat różni się od naszego, ale ukazane są też historie tak jak u nas, ciekawa nowej szkoły Rozalia, pełna zapału do nauki trafiła na nauczycielkę, która jej nie lubiła i przez to dziewczynka straciła chęć do nauki, za to Mira, która nawet nie chciała iść do szkoły, trafiła na nauczycielkę, która od razu dostrzegła w niej potencjał i zaszczepiła w niej radość z nauki.
Ta książka jest magiczna nie tylko dlatego, że opowiada o rodzinie czarodziejów, ale też dlatego, że wciąga i wypuszcza czytelnika dopiero po przeczytaniu ostatniego zdania.