Orbita

Akurat ,,Orbity" nie chcę odczytywać w kontekście współczesnej polityki, co znajduje odzwierciedlenie w wielu recenzjach. Dla mnie było to po prostu zajrzenie w codzienność 6 osób, które na 9 miesięcy zamknęły się na tej niewielkiej przestrzeni i poznanie jak takie życie wygląda. Jest zwykłe, uciążliwe, wypełnione zadaniami i wcale nie takie fascynujące, jak sobie wyobrażamy.  Bywa monotonne, nużące ze względu na swoją powtarzalność, niewygodne.

Ale to nie oni są głównymi bohaterami. Główną bohaterką jest to miejsce, na którym żyjemy - nasza planeta, nasza Ziemia. I jest ona jako nasz dom opisana przepięknie. Rozumiem to idealistyczne przesłanie pisarki - nieważne, czy jestem Europejką, Amerykanką, Azjatką, Rosjanką to ta nasza planeta jest jedynym miejscem, w którym możemy żyć. Oczywiście jest to naiwnie idealistyczne, ale tak bardzo by się chciało, żebyśmy potrafili docenić ten dar, który jest naszym udziałem.

I na zakończenie cytat, który jest dla mnie esencją tej książki. ,,Nasze życie tutaj jest niewymownie trywialne i doniosłe jednocześnie. Powtarzalne i zarazem bezprecedensowe. Liczymy się bardzo i wcale. Wspiąć się na szczyt ludzkich osiągnięć tylko po to, by odkryć, że nasze osiągnięcia są niczym i że zrozumienie tego to największe osiągnięcie każdego życia, które samo w sobie jest niczym, a jednocześnie czymś więcej niż wszystkim" (str. 162)

Dla mnie w powieści Harvey absolutnie nie ma nic sztampowego i ona jest pod każdym względem inna. Pisarka przeniosła mnie w przestrzeń kosmiczną, gdzie grupka astronautów staje się zarówno badaczami wszechświata, ale także refleksyjnymi obserwatorami ludzkości.

Kluczowym elementem tej historii jest perspektywa, a dokładnie spojrzenie z perspektywy na naszą Ziemię. Cała ta historia opowiedziana jest z niezwykłą czułością, chociaż wiem, że brzmi to nieprawdopodobnie. W moich oczach ta książka ma w sobie coś z wyznania miłości, to jak autorka ukazuje jak widoki na góry, lodowce, oceany i wiele innych oddziałuje na astronautów, jak ich pobudza i gra na czułych stronach duszy dawało mi jakiś metafizyczny spokój.

Książka dotyka dość uniwersalnego uczucia, a mianowicie miłości, ponieważ kosmiczni podróżnicy, otrzymując raporty z Ziemi i właśnie te wieści wywołują refleksyjne myśli na temat tego jak wszystko jest kruche i niestabilne. Pomimo tego, że historia nie jest dynamiczna, u mnie wywołała multum emocji i zmusiła mnie do zastanowienia się, jak to jest być częścią tego świata i sprowokowała mnie do wielu pytań.

Bardzo ciekawie ukazano także zwyczajna ludzką więź, bo pomimo sporej odległości od rodzimej planety astronauci nieprzerwanie czują się jej częścią, która ich inspiruje, zachwyca i daje nadzieję. Co ciekawe ta powieść może uczyć tego jak ważne jest docenianie każdą ulotnej chwili i to nie tylko w obliczu bliskiego zagrożenia.

Co jest jeszcze dla mnie niezwykle ważne to fakt, że ,,Orbita" absolutnie nic mi nie narzucała, ona mnie prowokowała i zachęcała, ale wszystkie myśli i wnioski były tylko moje i to było świetne.

,,Orbita" w moich oczach nie wpisuje się w absolutnie żadne ramy, jestem świadoma, że dla wielu ta książka będzie nudna, ale mnie absolutnie uwiodła. To książka trudna, ale w pełni oddająca emocjonalnie i uczuciowo, ja zupełnie się oddałam tej literackiej medytacji i przyznaję - Było to piękne doświadczenie.

Recenzja w ramach współpracy z Wydawnictwem Wielka Litera