Ognie o północy
Mary Stewart

"Ognie o północ" to opowieść o pewnej kobiecie, która postanawia spędzić urlop w szkockich górach. Na miejscu zauważa, że wśród gości małego hotelu, panuje dziwna atmosfera. Szybko dowiaduje się, że niedługo przed jej przyjazdem w okolicy popełniono morderstwo. I tak oto z jednej strony mamy intrygującą zagadkę, odizolowane od świata miejsce pośród trudno dostępnych gór, grupkę zwykłych ludzi na wczasach i czającego się gdzieś w ukryciu mordercę, który atakuje znienacka. Można by było powiedzieć, że to już było. I owszem było, ale tutaj pojawia się większy problem. A jest nim ogromna nuda. Niby wszystkie puzzle są na swoim miejscu - jak odosobnione miejsce, bezbronni, obcy sobie ludzie, niewyjaśnione morderstwo, śledztwo itp. - ale ale cała układanka tworzy jakby inny obrazek. Ten obrazek pokazuje historię bez dreszczyku, bez postaci, których losy chciało by się śledzić, ponieważ są zwyczajnie nudne i nijakie, brnie się przez tę całą historię jak za karę, a przecież lektura powinna sprawiać przyjemność. Tutaj można znaleźć kilka ciekawych pomysłów na dobry kryminał, pomimo tego że ma kilka oklepanych momentów, dałoby się to ciekawie poprowadzić i ubarwić, ale wszystkie plusy - to, co dodawałoby życia tej historii - pozostały niewykorzystane. Postaci nie mają tego czegoś, tej swojej głębi, która sprawia, że śledzi się ich losy z zapartym tchem i to powoduje, że czytelnikowi w sumie wszystko jedno co się komu przydarzy lub przydarzyło. Książka do przeczytania na raz i raczej nie zachęca do powrotu.