Od czasu do czasu
Eva Floryan-Løveborg

Czytuję czasami biografie pisarzy, wspomnienia o ludziach, o których wcześniej słyszałam. Zazwyczaj nie sięgam po książki o zupełnie nieznanych mi postaciach. Tym razem postanowiłam przeczytać autobiografię anonimowej dla mnie osoby, bo bardzo spodobał mi się tytuł: Od czasu do czasu. Autorka zaczyna swoją opowieść od losów swoich pradziadków, później dziadków, rodziców, ciotek i wujków. To bardzo ciekawe opowieści o dziwacznych i niezwykłych wydarzeniach i czasach. Spodobała mi się opowieść o tym, jak jej ciotkę w dzieciństwie porwała cyganka i choć dziewczynka szybko się odnalazła, to później już zawsze była trochę inna i umiała wróżyć. Później, w roku 1930, urodziła się autorka opowieści. Była bardzo upartym dzieckiem, z charakterem. Ale bardziej od samej dziewczynki zaciekawił mnie dom, w którym miaszkała, Pasaż Wilsona, ogromny dom z mnóstwem wejść, przejść, wind, zakamarków i klatek schodowych. Pani Floryan opisuje to miejsce z prawdziwym artyzmem. Inne wspaniałe miejsce z tych czasów, które tak pięknie odmalowała, to Rybienko, ich domek wakacyjny z nieudanym ogrodem i pięknym lasem. Dalej rozpoczęła się wojna. Wtedy opisy stały się straszne, aż trudno uwierzyć w niektóre wspomnienia z tego okresu. Eva Floryan jako trzynasto- czy czternastoletnia dziewczynka wstąpiła do ruchu oporu, brała też udział w Powstaniu Warszawskim, choć nie była na głównej linii frontu. Później z rodzicami tułała się po kraju i zaznała wielu nieprzyjemności, również od rodaków, którzy nie chcieli pomagać za darmo. To był chyba najsmutniejszy okres. Po wojnie rodzina zamieszkała w Olsztynie i w tym momencie zrobiło się trochę weselej, bo wreszcie mieli dom, szkołę, pracę. Wciąż nie było różowo, bo komunistyczne władze coraz bardziej uciskały ludność, a radzieccy żołnierze nim wrócili do swojej ojczyzny niszczyli, kradli i krzywdzili ludzi, ale powoli wracała jako-taka normalność. Ten czas mi się podoba, opisy wyjazdów harcerskich, szkoły i pierwszych miłości, po strasznych relacjach z wojny, brzmiały optymistycznie. To moje ulubione fragmenty. Później autorka, zafascynowana chemią, wyjechała na studia do swojej ukochanej Warszawy, wyszła za mąż i rozpoczęła pracę w wymarzonym zawodzie. Podobają mi się opisy obserwacji barw różnych substancji chemicznych, ponieważ jestem miłośniczką tej dziedziny nauki. Jeszcze bardziej rozumiem jej miłość do malarstwa, którą odkryła w sobie po wielu latach sukcesów w zawodzie chemika. Rzuciła wówczas swoją świetnie płatną pracę w duńskim instytucie i zupełnie poświęciła się malarstwu w swoim pięknym duńskim domku nad fiordem. Dużo miejsca w opowieści zajmują rodzice pani Floryan. To bardzo sympatyczni ludzie, inteligentni i zaradni. Ojciec pełen pasji i chęci działania zdziałał dużo dobrego dla Olsztyna i okolic. Syn autorki natomiast to również barwna postać i dzielny człowiek. To widać szczególnie we fragmentach dotyczących stanu wojennego w Polsce. Inne osoby z rodziny i przyjaciele to również postacie barwne i interesujące, bardzo różnorodne. To smutne, że wielu z nich już nie żyje, polubiłam większość. Książkę czyta się świetnie. Ma bardzo smutne i trudne momenty, ale pełna jest przede wszystkim ciepłych i barwnych wspomnień. Autorka z pewnością jest bardzo miłą i przyjazną osobą. Miała ciekawe życie i robiła fantastyczne rzeczy. Naprawdę warto przeczytać jej autobiografię, jest wciągająca. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)