O kocie, który ratował książki
Sosuke Natsukawa

Rintaro dziedziczy antykwariat i szykuje go pod sprzedaż/zamknięcie. Ale jako że wszyscy kochamy książki, pojawia się rudy kocur, który mówi mu niee, chłopie, ty będziesz książki ratował.

Oczywiście nikogo nie dziwi gadający kot - a jak już to niespecjalnie. Ot, przechodzi to do porządku dziennego. Spotykamy się z ludźmi, którzy źle traktują książki, ale o ile w dwóch ostatnich się zgodzę, tak z panem pierwszym już nie. Ja też trzymam książki w zamykanej szafie.

Książka nabita tytułami. Oczywiście 'Mały książę' jest ulubioną książką bohatera, no ja bym się zdziwiła, pozytywnie, gdyby tak, jak ja, jej nie cierpiał. Ale nie, kaaażdy lubi to dzieło. Ogólnie to czuć nawiązanie do Księcia w budowie świata i cudach i dziwach kolejnych labiryntów.

Dziecięce podejście, że jest szansa dla książek, które się nie sprzedają. Jest, ale tylko w antykwariatach i w określonym czasie. Później po prostu trzeba liczyć na łut szczęścia i reedycję, albo pogodzić się z tym, że niektóre dzieła, nawet te pierwotnie wspaniałe, odejdą do lamusa. Bo świat się zmienia i czytelnik też.

Sosuke Natsukawa to pseudonim japońskiego pisarza, autora książek z gatunku literatura obyczajowa, romans i literatura piękna. Zadebiutował powieścią "God's Medical Records", która wygrała konkurs Shogakukan Fiction Prize i została zekranizowana. Z wykształcenia lekarz, absolwent uniwersytetu Shinshu.
"O kocie, który ratował książki" to opowieść o nastolatku Rintaro, który po śmierci dziadka dziedziczy antykwariat Natsuki. Pewnego dnia w antykwariacie pojawia się kot, zabiera chłopaka do tajemniczych labiryntów i prosi go o pomoc w ratowaniu ginących książek.
Książka jest prosta, nieskomplikowana i bezpośrednia. Autor pokazał w niej książki ginące w różny sposób, a także poczucie samotności, niechęci do szkoły i żałoby głównego bohatera. Tytułowy kot łączy nieśmiałego i wrażliwego Rintaro z osobami, które niszczą książki i dzięki temu ratuje zarówno książki, jak i chłopaka. Kot zachęca głównego bohatera do sprawdzenia się, zrobienia czegoś nowego, stanowczo i delikatnie, w obszarze, w którym czuje się on dobrze - w końcu kocha książki, a antykwariat jest jego azylem. Dla mnie ta książka to bajka, która wiadomo, że dobrze się kończy. Jednocześnie wzbudziła we mnie refleksję na temat książek, trendów i tego jaką wartość mają najbardziej popularne książki oraz klasyki gatunków. Staram się wybierać książki, które w jakiś sposób mnie zaintrygują, ich opis, recenzje, okładka, a nie tylko świetna i kolorowa reklama i rzadziej sięgam po bardzo popularne współczesne książki. Tak, wiem, że na tej okładce jest napis "międzynarodowy bestseller", rzuciła mi się w oczy jak weszłam do biblioteki, wyjątkowo wyróżniała się na półce. Morał przedstawiony w książce jest oczywisty, przynajmniej dla osób, które angażują się w czytanie książek i dla których książki to coś więcej niż miłe spędzenie czasu i rozrywka. Po przeczytaniu "O kocie, który ratował książki" pozwoliłam sobie na chwilę przemyśleń jakiego rodzaju jestem czytelniczką, po co czytam, jakie gatunki są dla mnie rozwijające i dlaczego pewnego rodzaju książek po przeczytaniu w ogóle nie pamiętałam, a które nawet po długim czasie wzbudzają we mnie emocje.
#kofeinoweksiazki #bookstagram #ksiazki #biblioteka #sosukenatsukawa
---
https://www.instagram.com/kofeinowe.ksiazki/

O tym, że kocham koty, wiecie. Że kocham książki? To również. A co, jeżeli Wam powiem, że jest książka idealna dla kociarzy i książkoholików w jednym? Jest nią właśnie "O kocie, który ratował książki" Sosuke Natsukawy. Czytałam wiele pochlebnych opinii na jej temat, a czy mi spodobała się równie mocno?

Jeśli książki z duszą, to tylko w Antykwariacie Natsuki. To wyjątkowe miejsce, choć nie jest tak popularne jak nowoczesne księgarnie. Właściciel antykwariatu umiera, a miejsce dziedziczy jego wnuk - Rintar?. Chłopak jest nieśmiały i nie bardzo wie, jak ma sobie poradzić z prowadzeniem działalności. Pewnego dnia pośród półek uginających się od nadmiaru książek, zauważa kota. Już sama jego obecność jest dziwna, a co dopiero fakt, że to kot, który mówi. Okazuje się, że Rintar? musi mu pomóc w uratowaniu książek. Rozpoczyna się niebezpieczna, a zarazem bardzo pouczająca podróż wśród labiryntów, na końcu których czekają ważne zadania do wykonania...

To jedna z tych książek, które otulają, a jednocześnie dają do myślenia. Choć misje, jakie ma wykonać główny bohater, zakrawają o świat fantastyczny, sprowadzają się tak naprawdę do zadania sobie bardzo realnych pytań. Na czym polega siła miłości? Co jest w życiu tak naprawdę ważne? Czym jest szczęście? Jak odnaleźć sens i radość życia? Dlaczego w życiu nie warto być samotnym? Na te pytania Rintar? odpowiada sobie w dużej mierze sam, realizując misje powierzone mu przez rudego kota. A to wszystko na kanwie czytania książek. Autor stworzył niesamowitą fabułę, która poprzez miłość do książek i poznawania ich treści, próbuje skłonić czytelnika do zastanowienia się nad najważniejszymi aspektami życia.

Zdawałoby się, że to książka typowo dla młodzieży. Nic bardziej mylnego. Zgadza się, jest trochę bajkowa, ale przy tym wszystkim da satysfakcję również dorosłemu czytelnikowi. A to za sprawą tych wszystkich filozoficznych i życiowych pytań, jakimi raczy nas podczas lektury. Oprócz tego możemy się świetnie bawić w towarzystwie rudego, pręgowatego kota, który dzięki temu, że mówi, podkreśla swój iście koci charakter.

"O kocie, który ratował książki" jest książką, która bardzo mi się podoba. Spędziłam z nią miło czas. Czytało mi się bardzo szybko i przyjemnie, a że książki i koty to moje klimaty, to tym bardziej oceniam ją na plus. Polecam i młodszym, i starszym czytelnikom. Czeka Was ciekawa, ale i filozoficzna przygoda.

Jeśli lubicie bajki lub baśnie i kochacie książki o książkach, to lektura Kota jest dla was. To baśń o tym, czym jest czytanie książek, podzielona na labirynty, a w każdym lairyncie Sosuke Natsukawa rozważa inny problem związany z czytelnictwem.  Narracja prowadzona jest spokojnie, w "japońskim stylu", o ile coś takiego istnieje. Jeśli oczekujecie czegoś ambitniejszego, to będziecie rozczarowani. To jest przytulna, kojąca lektura, do delektowania się pod kocykiem z herbatką/kieliszkiem wina w dłoni, praktycznie na jedno popołudnie (jeśli możecie  i chcecie je przeznaczyć na czytanie). Nie ma tu większych zawiłości, prawdy opisane w książce nie są wielce odkrywcze, ale czasami warto przypominać sobie to, co zwyczajne. To jest też piękna opowieść o dobrych relacjach, o szacunku i uważności. Dla mnie - rewelacja. Zdecydowanie jest to książka do odpoczywania przy czytaniu. Prosta, ale bardzo przyjemna. Polecam!

Powiem krótko - szału nie ma. Opowieść płynie spokojnie, bez wielkich emocji, a że jest krótka, na szczęście czyta się szybko. W zamierzaniu zapewne miała być głęboka i filozoficzna, ale blado to wypada. Niemniej jeśli ktoś lubi historie o bohaterach, którzy muszą skonfrontować się z problemami i znaleźć w sobie siłę do ich pokonywania, książka ta będzie w sam raz. Tak na leniwe sobotnie popołudnie. Stanowczo jednak nie jest to ani kwiat literatury japońskiej (czy pięknej w ogóle),ani pozycja obowiązkowa.