Nikomu nie powiem
Catherine McKenzie

Jest to moje pierwsze spotkanie z pisarką i muszę przyznać, że udane. Ostatnio mam szczęście trafiać na same dobre lektury, więc polecam je Wam, bo nie żałuję, że je poznałam. :) Pióro jest lekkie, przyjemne, podczas czytania nie napotykamy barier. Dzięki wielu narratorom, mamy możliwość obserwowania zachowania każdego z rodzeństwa w czasie teraźniejszym jak i przeszłym. Jest to pierwszy raz, kiedy jest tak wielu bohaterów, którzy opowiadają o akcji, a mnie się to podoba. Zazwyczaj powstaje chaos, a tutaj jest wszystko idealne, nie odczuwa się zbyt dużej ilości postaci, nie ma tego bałaganu. Jest dobrze, czyta się świetnie z każdego punktu widzenia. Jak dla mnie jest to plus, bo dodatkowo tym zabiegiem autorka tak nas sprowadza na manowce, że już później sami nie możemy połapać się, kto tak naprawdę jest winny. I ja też zostałam wpuszczona w maliny, nie przejmujcie się.
Uważam, że sięgnąć po ten thriller może każdy. No chyba, że nie lubicie tego gatunku, to wtedy nie namawiam, ale jeśli lubicie zagadki, tajemnice, zawirowania to jak najbardziej, jest to odpowiednia lektura.

Bohaterów jest na tyle dużo, że gdybym o każdym chciała kilka słów opowiedzieć, to byście z pewnością ominęli ten fragment recenzji. Więc Wam daruję, a skupię się po prostu na tych, którzy najbardziej przypadli mi do gustu. 
Margaux - to bohaterka, która od początku wydawała mi się podejrzana. Z ofiarą była w bliskich stosunkach. Może to ona mogłaby być winna? Może to ona skrzywdziła najlepsza przyjaciółkę? Ale z drugiej strony, naprawdę musiałaby być mega zołzą żeby to zrobić... Dlatego długo nie mogłam otrząsnąć się z myśli, że przecież to nie mogła być ona. Z całego tego swojego rodzeństwa, wydawała mi się najrozsądniejsza. Nie pasowała mi wręcz do pozostałych, dlaczego? Nie wiem, intuicja mi tak podpowiadała. Po prostu ja lubiłam i koniec kropka. 
Ryan, jako jedyny z braci od samego początku był uznawany za winnego przez wszystkich. A jakby tak wszystko było proste, to książki by nie było, więc od samego początku wiedziałam, że to nie on i szkoda mi go było... Jednak jego zachowanie przed laty pozostawia wiele do życzenia... Swoim obecnym zachowaniem niestety u mnie nie zapunktował (czytając książkę sami domyślicie się, o co mi dokładnie chodzi), ale nie był też kimś, kogo mogłabym nie lubić. 
Sean z kolei nie był jednym z rodzeństwa, ale był wychowywany przez państwa MacAllisterów. Od samego początku wydawał mi się bardzo tajemniczy i takież sprawiał wrażenie. Odsuniętego od pozostałych, małomówny, jakiś taki... dziwny. I tu wiedziałam, że coś z nim będzie nie tak, ale nie tego się spodziewałam, co dostałam w książce...
Reasumując, każdy z postaci ma swój charakter, i uwierzcie mi, osobowości się tu nie powielają. Jest to zdecydowanie na plus, bo jednego z bohaterów możemy polubić, a drugiego na przykład nie. Jest w czym przebierać. :) 

"Ludzie kłamią z wielu powodów (...)".

 
Ludzie trzymają się swoich sekretów - często skrywanych głęboko, ściśle chronionych, pełnych wstydliwych detali. Każdy z nas je posiada, te większe i te mniejsze. Posiada je również rodzina MacAllisterów. Jak się okazuje jednak, w tym przypadku to sekrety o wiele większego kalibru – przerażające i zmieniające zupełnie optykę myślenia.

 
 
Catherine McKenzie to urodzona i wychowana w Montrealu w Kanadzie, absolwentka historii prawa, która obecnie praktykuje ten kierunek w Montrealu. Jest zapaloną biegaczką i narciarką. Autorka wielu poczytnych powieści, które ukazały się także w USA, Francji i w Niemczech. "Nikomu nie powiem" była numerem jeden wśród bestsellerów Amazon, Globe & Mail i Toronto Star Bestseller.

 
W 1998 r. na terenie obozu Camp Macaw należącego do rodziny MacAllisterów, ktoś zaatakował młodą dziewczynę Amandę Holmes. Dwadzieścia lat później, po tragicznej śmierci właścicieli, ich dzieci spotykają się w tym miejscu, aby usłyszeć ostatnią wolę ojca określoną w testamencie. Jak się okazuje, nie tak łatwo będzie przejąć rodzinną nieruchomość ze względu na warunek, jaki postawił senior rodu. Ryan, Margaux, Kate, Liddie i Mary muszą bowiem rozwikłać zagadkę tajemniczej zbrodni sprzed lat.

 
"Nikomu nie powiem" to pełnokrwisty thriller wykorzystujący często powielany motyw osadzenia akcji w jednym, konkretnym miejscu, do którego udają się bohaterowie. Tam, na ograniczonej przestrzeni, trwa między nimi swoista walka psychologiczna prowadząca do wytypowania osoby mordercy. I właśnie psychologia jest w przypadku tej powieści kluczowa, bowiem nie znajdziecie w niej wartkiej akcji, czy też jej zrywów i zakrętów. Autorka w całości skupiła się bowiem na kreacjach psychologicznych wszystkich bohaterów uwikłanych w zbrodnię sprzed lat. A jest ich sporo – pięcioro rodzeństwa i dozorca Sean, będący niemal członkiem ich rodziny. Catherine McKenzie dość głęboko nakreśliła ich rysy osobowościowe, co pozwoliło stworzyć jej misternie utkaną zagadkę, jakiej finał chciałam jak najszybciej poznać.

 
Akcja powieści dzieje się dwutorowo – w teraźniejszości oraz w przeszłości, czyli w nocy, gdy Amanda zakończyła swoje dotychczasowe życie. Teraźniejszość została przedstawiona z perspektywy każdego z rodzeństwa i dozorcy, ukazując przy tym jak ta tragiczna noc wpłynęła na każdą z tych osób. Taka wielotorowa narracja pozwala stworzyć w głowie czytelnika spójny obraz wydarzeń sprzed lat, będąc jednocześnie swoistą układanką, dzięki której próbuje się wytypować postać mordercy. Zupełnie niespodziewaną i będącą jednocześnie niezwykle intrygującą jest natomiast wpleciona w fabułę narracja samej Amandy, która relacjonuje to, co działo się z nią w poszczególnych godzinach tamtej pamiętnej nocy. To ciekawy zabieg, jeśli wziąć pod uwagę losy Amandy, jakie w ostateczności, niezwykle zaskakują.

 
Thriller Catherine McKenzie to także oprócz wymiaru kryminalnego, swoisty dramat rodzinny, pokazujący ile tajemnic, sekretów i brudów może ukrywać kilka powiązanych ze sobą osób. Jak się bowiem okazuje, każdy z członków tej rodziny takowe posiada, a odkrywanie ich przez czytelnika, gwarantuje nie lada rozrywkę i zaskoczenie. Trzeba przyznać, że rodzina MacAllisterów do spokojnych nie należy, gdyż kłamstwa i intrygi to w zasadzie filary, na jakich opierają się ich wzajemne relacje.

 
Zupełną nowością jaką odnalazłam w tej książce jest stworzona przez autorkę tabelka będąca swoistą mapą czasową ukazującą miejsce lokalizacji poszczególnych bohaterów w tę feralną, obozową noc. Tabelka, która wraz z kolejnymi rozdziałami rozrasta się, nakierowując tym samym czytelnika na właściwy tor myślenia. Podoba mi się ten pomysł, jak i cała książka. Z członkami rodziny MacAllisterów oraz ich zaskakującymi tajemnicami spędziłam bowiem całkiem intrygujące popołudnie.

https://www.subiektywnieoksiazkach.pl