Niesamowite opowieści 1
Stefan Grabiński

Grabiński nie trzyma się jednej formy, tematyki ani stylu. Każde z jego opowiadań jest inne, każde na swój sposób przerażające. Czasem próbuje wystraszyć Czytelnika fizycznością- jak np częściowo w "Kochance Szamoty", zdecydowanie częściej jednak opiera się na psychice, buduje nastrój, który wywołuje niepokój, ale przyciąga uwagę i nie pozwala oderwać się od lektury, póki nie pozna się zakończenia. "Niesamowite opowieści" przerażają zawartymi elementami świata nadprzyrodzonego, duchami, siłami natury czy też żywiołami, które nie pozbawione są intelektu i mocy sprawczej. W twórczości Grabińskiego zauważalny jest także motyw kobiety fatalnej. Tak jak wspomniałam, Grabiński potrafi świetnie zbudować napięcie, zaciekawić, zaintrygować i zmusić do doczytania opowiadań do ostatniego słowa. Jednak, rzecz znamienna dla wielu polskich autorów, za wszelką cenę próbuje on pochwalić się swoimi umiejętnościami, kunsztem literackim i, wprowadzając w utwory pisane prozą iście poetycki język, skupia się na opisach rzeczy często nieistotnych, czym niejednokrotnie nuży Czytelnika. W moich oczach jest to dość nieumiejętne przeciąganie akcji i odwlekanie punktu kulminacyjnego, które w zamyśle pisarza ma podsycić ciekawość odbiorcy, a w rzeczywistości sprzyja rozkojarzeniu i zmęczeniu. Jednak mieszanka form (spotykamy zarówno narrację pierwszo- jak i trzecioosobową, opowiadania i pamiętniki) i pomysłowość Grabińskiego rekompensują, miejscami irytujący, styl. Nastrój niewątpliwie podkreśla też nieco archaiczny już język oraz ciągłe budowanie poczucia niesamowitości.