Niepokorne. Judyta
Agnieszka Wojdowicz

Byłam ogromnie ciekawa co autorka przygotowała dla czytelników w tomie trzecim trylogii o niepokornych. Wiedziałam, że wieńczący serię tytuł będzie niejako finałem życia każdej z młodych kobiet, wyjaśni się jaką ścieżkę wybrały, co najbardziej je uszczęśliwiało, kto je kochał i kogo kochały one. W "Judycie" nie brakuje jednak wrażeń ani chwil niepewności, kiedy czytelnik zaciska kciuki za rozwiązanie trudnych sytuacji. Z niepokojem czekałam na decyzje, które podejmowały bohaterki, bo niejednokrotnie musiały zdecydować się na coś dla dobra innych, nie dla siebie, na przykład bycie z ojcem dziecka bez miłości. Autorka pokazała w książce wiele obliczy tego uczucia, moc przyjaźni oraz to, że czasem w naszym życiu trzeba walczyć o szczęście, choćby było ono nie rękę innym. Oprócz tego pojawia się problem bezdomności i przestępczości nieletnich, konflikty rodzinne ciągnące się przez lata a także co mnie zaskoczyło - że czasem ktoś nie potrafi porozumieć się ze swoimi bliskimi, ale ma moc naprawienia relacji u innych. W powieści odnajdziemy też wątek traktowania Żydów w Wiedniu i Zakopanem oraz wiele pięknych opisów - bowiem autorka przybliża czytelnikom charakter budowli górskiego miasteczka a wraz z bohaterami wędrujemy do Doliny Kościeliskiej podziwiając widoki. Zaś jeśli chodzi o bohaterki... wszystko wskazuje na to, że jedynie Eliza otrzymała życie szczęśliwe i niemal usłane różami... Za to Klara wciąż przeżywa nieprawdopodobne historie, ryzykuje życiem dla idei politycznych i choć nie potrafi porozumieć się z rodziną to stara się okazywać serce innym, nawet obcym ludziom. U Judyty dzieje się najwięcej - zawirowania miłosne, zdrowotne, rodzinne... Do samego końca - z uwagą i zapartym tchem - śledziłam życiorysy tych nietypowych, niezależnych i jakże indywidualnych kobiet. Każda z nich jest wyjątkowa, każda ma inne cele i zupełnie różne charaktery, jednak wszystkie marzą o miłości, szczęściu i spełnianiu siebie. W "Niepokornych" przeplatają się wątki obyczajowe z historycznymi, Wiedeń z Krakowem i momentami z urokliwym Zakopanem, wzloty z upadkami, miłość z nienawiścią, zdrowie z chorobą, życie spokojne z chwilami pełnymi grozy... Podczas tej lektury nie sposób siedzieć spokojnie z kubkiem herbaty... Niekonwencjonalne zachowanie bohaterek, nieco dramatyzmu, wiele ciekawych momentów... Nie mogę i nie chcę napisać więcej i bardziej konkretnie, bowiem zepsułabym Wam całą radość z czytania... To bardzo nietypowa trylogia z akcją - głównie - w XIX wiecznym Krakowie, z dobrze zarysowanymi postaciami - nie tylko pierwszoplanowych bohaterów - z ujęciem wielu ważnych problemów i zagadnień. Szkoda, że to już koniec... całość recenzji: http://czytelnicza-dusza.blogspot.com/2016/07/agnieszka-wojdowicz-niepokorne-judyta.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Po raz kolejny zostałam oczarowana przez autorkę opisami malowniczego, dziewiętnastowiecznego Krakowa, wiejskiego Zakopanego i tętniącego życiem Wiednia. Wydarzenia historyczne i obyczajowe zostały przedstawione w subtelny sposób, który jest jedynie tłem dla życia bohaterów powieści. Podobało się mi, że autorka wplotła w fikcyjną fabułę autentyczne postacie. Mimo to, iż akcja mknie bez większego pośpiechu, to towarzyszą czytelnikowi spore emocje. Widzimy jak radość miesza się ze smutkiem i żalem. Sporym ułatwieniem podczas czytania jest zamieszczone drzewo genealogiczne bohaterek. Refleksyjna i nostalgiczna książka.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Niepokorne.Judyta" to ostatnia część trylogii o kobietach - emancypantkach z okresu Młodej Polski. Akcja toczy się  w Krakowie, Zakopanem, a także w Wiedniu, gdzie Judyta szukała szczęścia. Judyta jest szczęśliwą matką, jest także w związku z mężczyzną. Ale w jej życiu pojawia się inny mężczyzna. Jakiego dokona wyboru?  Jesteście ciekawi? Koniecznie przeczytajcie ostatnią część trylogii. Przeplatają się również wątki z pozostałymi bohaterkami trylogii - Klarą i Elizą. Żyjemy w czasach, kiedy nie musimy się ogromnie starać, aby pójść do szkoły, na studia, osiągnąć dyplom, spełnić marzenia o tej wyśnionej pracy. Oczywiście konieczne jest włożenie w to trudu, aby dokonać tego, o czym marzymy, lecz samo zdobywanie wiedzy nie jest utrudnione. Fakt, że wszystko mamy na wyciągnięcie dłoni, sprawia, iż nie szanujemy tego. To normalne. Kiedyś było zupełnie inaczej, o czym mówili np. nasi dziadkowie, czy jak nas uczy historia. Książka, podobnie jak cała trylogia bardzo mi się podobała. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Poprzednie tomy tylogii czytałam już jakiś czas temu a jednak nie mogę oprzeć się wrażeniu że ta ostatnia część była najciekawszą. Może dlatego że postać Judyty od początku jawiła się najbardziej kontrowersyjnie, może dlatego że wiele decyzji wszystkich bohaterek było zaskakujących niekoniecznie pozytywnie i nie każda z nich żegnała karty powieści z happy endem...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)