Najtajniejsza broń wywiadu
Sebastian Rybarczyk

Natura ludzka zawsze pozostanie tajemnicą dla jej posiadacza i polem do działania dla innych osób. Zastanówmy się więc czy przed uczuciami i instynktami można uciec? Czy zawsze mamy kontrolę nad swoim życiem, działaniami i czy naprawdę umiemy ustrzec się niebezpieczeństw, których jesteśmy świadomi? Przeczytajmy „Najtajniejszą broń wywiadu”, aby uzyskać obraz rzeczywistości, której często nie jesteśmy świadomi.

Autor książki - Sebastian Rybarczyk - dziennikarz i publicysta specjalizujący się w historii służb specjalnych, przedstawia czytelnikowi piętnaście barwnych opowieści dotyczących skandali, szantaży, odwetów militarnych oraz działań zbrojnych, o których głośno było w ostatnich latach. A wszystko to oplecione wątkami zawiłej, ludzkiej psychologii – intryga goni intrygę, piękne kobiety oplatają swoich kochanków sidłami kontrwywiadu, a komunistyczni idealiści nawet nie wiedzą kiedy stają się cząstką maszyny do zabijania.

Elementy historyczne z czasów konspiracji komunistycznej NKWD ukazane zostają na tle równie zawiłej siatki uczuć, szantaży, zdrad i miłosnych uniesień, bo czy to właśnie nie stosunki międzyludzkie są punktem zapalnym wielu afer szpiegowskich i tajna bronią wywiadu? Karabin w ręku wroga będzie widoczny, lecz manipulacja uczuciami, nienawiść, żal czy też fanatyzm - żyją w ukryciu, by w odpowiednim momencie rozbłysnąć w świetle wybuchu, dziennikarskich fleszy czy też promieni słońca.

Jak wygląda życie agenta wywiadu? Kim jest defektor? Jak przesłać zaszyfrowaną wiadomość do swoich współpracowników? Czym jest dziennikarstwo śledcze? Czy na pewno wiemy już wystarczająco dużo o Fidelu Castro, Johnie Edgarze Hooverze lub Erneście Hemingwayu?

Myślę, że książka jest cennym źródłem wiedzy na temat pracy agencji wywiadowczych, roli relacji międzyludzkich w budowaniu siatki szpiegowskiej, ślepego zaufania komunistom oraz wykorzystywaniu pragnień, ambicji i uczuć do realizacji szpiegowskich zamierzeń.

A może być nawet pomocna dla szpiegów życia codziennego i źródłem wspomnień dla szpiegów politycznych. Polecam jako lekturę nie tylko dla miłośników historii.

W obecnych czasach każdy człowiek podlega powszechnej inwigilacji. Na rogach ulic i w wielu pomieszczeniach zamontowane są kamery, które śledzą każdy krok i gest. W powszechnym użyciu są telefony komórkowe, elektroniczne konta oraz identyfikacja papilarna. Szpiedzy w dawnych czasach z pewnością mieli ułatwioną pracę, ale nie miej niebezpieczną.               
Sebastian Rybarczyk-dziennikarz i publicysta specjalizujący się w historii służb specjalnych w latach 1997-2001 pracował w Departamencie Ministra Koordynatora Służb Specjalnych. Publikował w „Uważam Rze”, „Do Rzeczy”, „Focus Historia”, „Więzi” oraz „Międzynarodowym Przeglądzie Politycznym”. Wydał dwie książki: „Najtajniejszą broń wywiadu" i „Niewidzialną wojnę szpiegów".

W ,,Najtajniejszej broni wywiadu" opisał piętnaście sensacyjnych historii, które wydarzyły się naprawdę. Każdy rozdział poświęcony został jednej znanej lub mniej znanej aferze szpiegowskiej oraz intymnym relacjom szpiegów związanych z kobietami pośredniczącymi w zdobywaniu tajnych informacji. W przeważającej części książka zawiera historie związane z działalnością sowieckich szpiegów m.in. werbunek Kima Philby'ego, największego szpiega wszech czasów, który stworzył siatkę sowieckiego wywiadu na Wyspach Brytyjskich. ,,Piątkę z Cambridge" (Kim Philby, Guy Burgess, Anthony Blunt, Donald Maclean, John Cairncross), która zdradziła swój kraj w imię idei proletariackiej rewolucji. Dmitrij Brystolotow, szpieg nielegał władający dwudziestoma językami, który z miłości zwerbował żonę na szpiega.  

Cała recenzja znajduje się tutaj: 

„Najtajniejsza broń wywiadu” Sebastiana Rybarczyka to książka tak naprawdę o relacjach międzyludzkich. To książka o wzajemnych relacjach, powiązaniach. zależnościach, układach i związkach. Jeśli dojdzie do tego uroda, wykształcenie, umiejętność nawiązywania kontaktów to agent był doskonały.

W książce jako motyw przewodni autor podkreślił rola kobiet w działalności wywiadowczej. Pokazuje że kobieta  bywała nie tylko “wabikiem” służącym do werbowania szpiegów i wydobywania informacji od obcych agentów. Rybarczyk udowadnia że kobiety często okazywały się utalentowanymi agentkami.

Książkę otwiera opowieść o sowieckim agencie Andrieju Bystrolotowie, który w przedwojennej Europie działał na rzecz Kraju Rad. W drugim rozdziale autor przedstawia początki działalności sowieckiego agenta – Kima Philby’ego i jego zwerbowanie, piękną Alice. Następny rozdział opowiada o ”piątce z Combridge”, ich homoseksualnych związkach i fascynacją marksizmem… Dalej jest jeszcze ciekawiej , ale o tym muszą się państwo przekonać czytając samemu tą pozycję.

Książka jest napisana ładnym, zrozumiałym, i żywym językiem dzięki czemu czyta się jak opowiadania. Publikacja została podzielona na  rozdziały mogące stanowić autonomiczną całość, dzięki czemu lektura nie sprawia problemów.

Pozycja wydana w miękkiej oprawie jest klejona, ale wygląda na solidną, zawiera 250 stron i jedynym minusem, choć nie bardzo istotnym mogą być zbyt małe literki. Brakuje mi też bibliografii czy też jakiś przypisów. Z przyjemnością zajrzałabym do lektur z których korzystał autor. Polecam tę książkę zarówno pasjonatom jak i laikom. Gratuluję kolejnej dobrej książki historycznej wydawnictwu Fronda.

http://ksiazkaznadzieja.pl/2016/03/najtajniejsza-bron-wywiadu/