Najnudniejsza książka świata
prof. K. McCoy

Z niedoborem snu nie ma żartów. Choć jedna zarwana noc raczej nie zrujnuje nam zdrowia, to jednak powtarzająca się bezsenność niesie już za sobą poważne konsekwencje. Udowodniono, że brak snu przekłada się na wzrost masy ciała. Nie dość, że nasz metabolizm zostaje rozregulowany, to jeszcze zwiększa się łaknienie. Deprawacja snu może zwiększyć również prawdopodobieństwo wystąpienia cukrzycy, chorób serca, a nawet nowotworów. Cierpi również nasza psychika – pojawiają się stany lękowe a także depresja. Stąd stosowanie higieny snu jest niezwykle ważne, dorosły człowiek powinien spać co najmniej 6-7 godz. dziennie (w zależności od źródła danych). Jednak co zrobić, by w ogóle zasnąć?

Mówi się, by nie jeść ciężkostrawnych produktów przed snem i absolutnie nie pić kawy. Zażyć ruchu, wypić ziółka i wziąć gorącą kąpiel. Przygotować wygodne łóżko, odciąć się od źródeł światła i dźwięku. Inną z praktykowanych metod, jest czytanie książki. Podobnież śledzenie szlaczków tekstu działa uspokajająco i cóż, jest w tym dużo prawdy. Problem w tym, że w większości przypadków książki, które akurat mamy pod ręką mają na tyle wciągającą fabułę, że pochłaniają nas do tego stopnia, że i tak kończymy z zarwaną nocą. Warto jest więc sięgnąć po coś, co nas faktycznie uśpi.

Taką książką jest „Najnudniejsza książka świata” opracowana przez dr Hardwicka oraz prof. K. McCoy’a. To zbiór tekstów i grafik, które mają za zadanie znudzić czytającego na tyle, by ten zapragnął drzemki. Nie są to jednak zwykłe teksty, zostały one tak opracowane, by faktycznie przywołać uczucie senności, zarówno pod względem treści, jak i samej prezencji tekstu (podobnież nawet wybór czcionki był tym podyktowany). I choć w pierwszej chwili podchodziłam dość sceptycznie do tego pomysłu, to wystarczyło mi kilka wieczorów z książką, by przekonać się, że tak książka faktycznie działa.

Początkowo wyszłam z założenia, że mnie nie jest w stanie uśpić żaden tekst, bo w swoim życiu pracowałam już z wieloma tekstami specjalistycznymi (w tym z dziedzin, na których zupełnie się nie znam), więc moja odporność na naukowy bełkot jest na tyle wysoka, że i z tym dam radę. Łatwo jest się chyba domyślić, że to właśnie teksty popularnonaukowe składają się na zawartość „Najnudniejszej książki świata”. Nie są to jednak artykuły przeniesione z periodyków naukowych, nie dość, że są one znacznie krótsze, to jeszcze stylistycznie wydają się być bardziej przystępne i zrozumiałe. Przynajmniej na pierwszy rzut oka, bo choć każdy tekst rozpoczyna się dość niepozornie, to jednak im dalej w tekst, tym jego struktura zaczyna się bardziej komplikować, sprawiając, że nasz mózg zaczyna wariować i faktycznie odczuwać znużenie. Następują np. liczne powtórzenia, które zataczają coraz to szersze kręgi, wprowadzając nas w zupełną dezorientację. Czasami nazwy artykułów zapowiadają opowiadający tekst, który jednak traktuje opisywany fenomen zbyt „dosłownie”. I tak instruktaż kładzenia płytek koncentruje się na wyborze sklepu, w którym powinny zostać zakupione (korzystając z algorytmu najkrótszej ścieżki Dijkstry), a szczegółowa analiza Don Kichota jest na tyle szczegółowa, że analizie podlega każde słowo użyte w tekście (o historii powstawania piramid nie wspominając: tam opisywane jest kładzenie poszczególnych bloków). Wystarczy przeczytać kilka artykułów, by poczuć zbliżającą falę znużenia.

Jednak jeszcze silniejsze działanie od tekstu mają ilustracje, szczególnie te, które nakłaniają nas do szukania różnic pomiędzy zamieszczonymi na stronach elementami. O ile szukanie różnic wymaga koncentracji i najczęściej działa na nasz mózg pobudzająco, to jednak w tym przypadku jest zupełnie inaczej. Obiekty pokryte są drobnymi kółkami lub paskami, które męczą nie tylko nasz wzrok, ale wprawiają mózg w dość dziwny trans, który faktycznie działa kojąco i nasennie. I choć dokładałam największych starań, by te różnice znaleźć, to jednak w żadnym przypadku mi się to nie udało. Z każdym razem mój mózg wpadał w dziwny wir prowadzący go wprost w objęcia Morfeusza. A skoro o wirach mowa, to w książce znajdziemy kilka „wirujących kręgów umysłu), które działają jeszcze skuteczniej na uśpienie naszego umysłu (pisząc tę recenzję zerknęłam na jeden z kręgów i uwierzcie – zaczęłam ziewać).

Oprócz typowo nużących tekstów czy obrazków, na kartach „Najnudniejszej książki świata” znajdziemy wiele żartobliwych propozycji aktywności, które są (zdaniem autorów) nudne, czy też rysunki, które mają pokazać „nudne rzeczy” (np. stadia wzrostu rośliny). I choć wszystkie te drobiazgi mają oscylować wokół „nudy”, to jednak niektóre są… interesujące. Mnie osobiście zaciekawiła lista różnych rodzajów śniegu – wszak uczyłam się na studiach, że takie słownictwo istnieje wśród Eskimosów, którzy, żyjąc na co dzień wśród białej połaci, wytworzyli w swojej leksyce więcej określeń na śnieg, niż my, którzy rozróżniamy jedynie śnieg sypki od brei. Są również ciekawostki lingwistyczne (zwroty związane ze snem w różnych językach), tablice identyfikacyjne kaczek czy fakty dotyczących kiszonych ogórków.

Oczywiście nie wszystkie teksty czy ilustracje zamieszczone w książce są tak samo skuteczne, zdaję sobie również sprawę, że nie na każdego zgromadzone w „Najnudniejszej książce świata” aktywności zadziałają tak samo. Sama książka została pomyślana bardziej jako żart, niż profesjonalny usypiacz (ważne: nie jest to również lek na bezsenność), jednak z całą pewnością deklaracja, że przy jej treści można usnąć, nie jest zwyczajnym chwytem marketingowym. A nawet jeśli nie zaśniecie, to przynajmniej dowiecie się czegoś ciekawego na temat poduszek powietrznych czy garncarstwa. Kto wie, kiedy ta wiedza może się wam przydać?

„Najnudniejsza książka świata” to twór podobny do Zniszcz ten dziennik – obie te książki stanowią komentarz na temat tradycyjnego podejścia do książki. Keri Smith nakłaniała do kreatywnej destrukcji przedmiotu, w którym grzechem było zagięcie rogów. Dr Hardwick oraz prof. K. McCoy udowadniają natomiast, że książka może być nudna, przekuwając jednocześnie ilość zaśnięć podczas lektury nie w porażkę, a w sukces.

Oby po przebrnięciu przez tę książkę sukcesem zakończyły się również Wasze problemy ze snem. I przyznaje się z ręką na sercu: po raz pierwszy piszę recenzję nie przeczytawszy całej książki. Po prostu nie dałam rady, co, paradoksalnie, świadczy o tej treści niezwykle dobrze.

Czy czytałeś kiedyś tak nudną książkę, że po kilku stronach oczy same Ci się zamykały? To właśnie jedna z takich książek, ale jej autorzy taki właśnie mieli zamiar. Ta książka ma za zadanie pomóc ludziom zasnąć. W opisie tej książki znajdziemy informację, że nawet tłumacz, redaktor oraz korektor mieli ogromny problem z tym, aby nie usnąć podczas pracy nad nią. Jednak, czy na pewno ta lektura jest taka nudna?

Specjalnością profesora K. McCoy jest analiza stanów hipnotycznych i somnambulizmu. Każdego dnia z wyjątkiem poniedziałków, przez godzinę przesuwa skały, aby zbudować ścianę morską. Zaś dr Hardwick zajmuje się dziedziną letargów nocnych, a także jest światowym znawcą śrubokrętów. Po takim opisie i krótkich notkach o autorach nie byłam pewna, czy ta książka naprawdę jest taka nudna. Sądziłam, że może być całkiem zabawna i zawierać wiele ciekawostek.

Książka została napisana językiem pozbawionym emocji. Czytając ją, nie ma ani jednego fragmentu, który mógłby czytelnika rozbawić, wzruszyć, czy zezłościć. Jedyne, co potrafi wywołać ta pozycja to ziewanie. Oprócz krótkich tekstów, znajdziemy tu również różnego rodzaju grafiki, np. przy „Fazach wzrostu ostrokrzewu” oraz na spostrzegawczość jak np. aby wśród koniczynek umieszczonych na dwóch stronach odnaleźć jedną, czterolistną. Mimo wytężania wzroku i kilku prób, nie udało mi się.

Uważam, że treść tej książki została dobrana w sposób wyjątkowo przemyślany. W moim odczuciu znajduje się tutaj mnóstwo nikomu niepotrzebnych faktów i informacji oraz takich, które są po prostu nudne. Po przejrzeniu spisu treści sądziłam, że być może część tekstu wyda mi się ciekawostką, ale niestety tak nie było. Choć zapewne pojedyncze teksty mogą stanowić wyjątek i okazać się dla kogoś innego wyjątkowo interesujące. Żebyście mogli sami ocenić, przytoczę kilka nagłówków: „Słownik nudy”, „Garść faktów o kanałach”, „Historia żwiru”, „Historia karczocha”, „Garść najnowszych osiągnięć w dziedzinie teorii strun”.

Podsumowując, „Najnudniejsza książka świata” to wyjątkowa książka, której opis Wydawcy mówi całkowitą prawdę. Uważam, że ta lektura spełnia swoją rolę idealnie jako pomoc w zasypianiu, a przynajmniej we mnie wywoływała poczucie senności. Sposobów na walkę z bezsennością jest wiele, ale tak nudnej książki jak ta, wcześniej nie czytałam i myślę, że sprawdzi się w tym przypadku idealnie.

"Najnudniejszą książkę świata" nazwałabym antyksiążką, bo chociaż jest książką w formie fizycznej, to faktycznie nie do końca ją przypomina. Zawartością obejmuje bardzo liczne teksty, których zadaniem jest uśpienie czytelnika. Ich treść faktycznie zwykle jest mało wciągająca i monotonna, co może przynieść zamierzony efekt, zatem nie mogę powiedzieć, że książka nie spełnia celu, w jakim została stworzona (choć nie zdarzyło mi się nad nią zasnąć, ale faktycznie czytałam ją dłużej niż inne). "Problem" jedynie w tym, że każda książka, jaką do tej pory przeczytałam, wniosła coś do mojego życia/czegoś mnie nauczyła, pozwoliła na wysnucie jakichś wniosków i refleksji. W "Najnudniejszej książce świata" znaleźć można różne teksty, w tym naukowe (zatem czegoś uczą, a przynajmniej powinny), jednak często ciężko przewidzieć, czy są one autentyczne. Z ciekawości sprawdzałam niektóre informacje i część okazała się zmyślona, być może na potrzeby jeszcze większego znudzenia czytelnika lub przekazania mało znaczących, dziwnych wręcz treści. Artykuły bywają też pourywane w połowie, chyba na wypadek gdyby kogoś zbytnio zainteresował jakiś temat. Zdarzyło się jednak kilka tekstów, które okazały się zabawne na tle innych, jak na przykład dotyczący budowy piramid. Na plus także bardzo ładne wydanie. 

Czytanie tej książki grozi natychmiastowym zaśnięciem! Czy jesteś gotowy podjąć wyzwanie i przeczytać książkę, której teksty uśpiły 97 procent badanych w ciągu dziesięciu minut? Ja podjęłam się tego wyzwania. Jak mi poszło? O tym w dzisiejszej recenzji.

Najnudniejsza książka świata

Czy zdarzyło wam się odłożyć książkę w połowie czytania, ponieważ fabuła stała w miejscu i nic ciekawego się nie działo? Pewnie tak. Jednak sięgając po "Najnudniejszą książkę świata" gwarantuję wam, że skończycie czytać ją jeszcze zanim ją dobrze zaczniecie, bo jak mówi tytuł – uśniecie z nudów. Ten tytuł nie dostarczy wam nawet grama napięcia, czy jakiegokolwiek innego elementu, który pobudzi wasz umysł. Dlaczego? Bo zadaniem tej książki jest rozleniwić czytelnika i szybciutko wysłać go do łóżka na długi i błogi odpoczynek.

Najnudniejsze teksty na świecie

"Najnudniejsza książka świata" została zaprojektowana przez prof. K. McCoya i dr Hardwick, aby wprawić czytelnika w stan senności. Często zdarza mi się czytać przed snem książki, które potrafią zaintrygować i pobudzić mój umysł, choć dobrze wiem, że jest to zły nawyk jeśli chce się szybko zasnąć i przespać całą noc. Dlatego twórcy książki zaprojektowali teksty w taki sposób, aby zamroczyć umysł i wywołać w czytelniku stan rozleniwienia.

Śpij czytelniku, śpij...

Zagadnienia opisane w książce zostały tak skonstruowane, aby męczyły i nużyły. Zawierają w sobie szereg dat, liczb i nazw krajów bądź konkretnych miejsc. Taka mieszanka powoduje, że nawet najciekawsze zagadnienia stają się niezwykle ciężkie w odbiorze. Możemy przeczytać o kryzysie politycznym w Belgii bądź o technice budowania piramid. Brzmi ciekawie? Tak, ale autorzy postarali się przedstawić je w najnudniejszy możliwy sposób. W książce znalazłam także temat poświęcony podwójnemu księgowaniu w rachunkowości. Jest to temat niezwykle mi bliski i muszę stwierdzić, że nie dziwi mnie jego obecność w tej książce, gdyż zagadnienia z rachunkowości potrafią zamroczyć umysł. Oprócz super nudnych tekstów znajdziecie także ilustracje zaprojektowane przez profesora McCoya, które wprawiają czytelnika w senne zagubienie. Dosłownie!

No i zasnęłam...

Sięgając po książkę nie do końca wierzyłam w jej działanie. I wiecie co? Ta książka rzeczywiście działa! Przeczytałam historię kryzysu politycznego w Belgii i nic, po następnej stronie ziewnęłam pierwszy raz, po kolejnych dwóch ziewnęłam kolejny a powieki zaczęły mi coraz bardziej ciążyć, a po przeczytaniu następnych trzech stron odłożyłam książkę na stolik, zgasiłam lampkę i poszłam smaczne spać. Gwarantuję wam, że nie dacie rady przeczytać jej za jednym razem! Dla mnie to pozycja idealna bo miewam dni, kiedy męczy mnie bezsenność. Teraz dzięki tej książce takich dni będzie u mnie coraz mniej.

https://www.mowmikate.pl/2018/10/najnudniejsza-ksiazka-swiata-dr.html