Morderczy dotyk
Beverly Barton

Droga przez mękę, jeśli chodzi o głównych bohaterów. Mogłabym powiedzieć, że aż niedobrze się robiło od czytania wynurzeń Nicole (po części Griffa też) na temat jej jakże znienawidzonego konkurento-partnera w śledztwie. Ostatnią książką, po której czułam taki... niesmak był chyba Grey. Co kilka stron przemyślenia Nicole jaki to on jest zły, jak ona go nie lubi, jaki ma fatalny charakter, jaki z niego beznadziejny podrywacz, który wyrywa kobiety na kasę, a za chwilę o nim rozmyśla, tęskni (!), myśli, jakby nie miała lepszych rzeczy do roboty. No jednym słowem dramat. Sam wątek kryminalny trochę lepszy, ale też szału nie ma - tajemniczy Łowca, który w przeszłości bawił się w duet psychopatów (który notabene został uznany za jednego zabójcę... jaki on miał przydomek? Ach... Zabójca Królowych Piękności - samo to już brzmi tanio i beznadziejnie), teraz porywa królowe sportu/gimnastyki, żeby przez trzy tygodnie bawić się w polowania. Niby wszystko fajne, ale chyba trochę nudne i do tego zbyt powierzchownie opisane. I oczywiście główna bohaterka jest "zwierzyną" numer jeden do kolekcji psychopaty i rzecz jasna staje się jego ofiarą, ale to przecież romans kryminalny więc co? Więc Nic wychodzi z opresji (bo przecież jest super, ekstra agentką specjalną FBI), ku uciesze Griffa, który tracił nadzieję na ponowne ujrzenie jej w całej okazałości (to jest ze skalpem w odpowiednim miejscu!). A później targowanie się z psycholem? A co tam, kolejny raz w ostatniej chwili uniknie śmierci, żeby później z zagorzałej feministki, snuć romantyczne plany o ślubie z jakże początkowo znienawidzonym mężczyzną... uhm... Jako, że czytałam słabsze książki z wątkiem kryminalnym, to niech Beverly zostanie nagrodzona słabą czwóreczką.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)