Moja przyjaciółka Nore

Komiks o dziewczynie, która się głodzi, bo nie podoba jej się jej dorastające ciało -- to tak powierzchownie. Bo faktycznie to o przeżywaniu rzeczy, które nas w życiu doświadczają oraz o niepotrzebnym przejmowaniu się komentarzami ludzi.

Z jednej strony fajny ten komiks, jak nie masz styczności z kimś chorym i chcesz dowiedzieć się ciut więcej jak działa ta cała anoreksja. Z drugiej strony to dość uproszczony temat, nie mówiąc już o niektórych głupotach, jakie się dzieją w 1 i 2 rozdziale; bo wiecie, piętnastolatka nie może zostać przymuszona do niczego przez matkę, DO NICZEGO, bo ona już prawie jest dorosła i może o sobie decydować sama. A wsadź jej to żarcie siłą, co, wolisz patrzeć, jak ci się córka głodzi i wzdychać olaboga, o ja biedna matka? No, to takie głupoty.

I też autorka przypomina -- fakt, że jeden lekarz mówi ci 'spoko spoko, zapiszemy czopki i się wyleczy' nie znaczy, że jest bogiem i od razu wszystko ogarnie. Czasem tak, ale czasem też spierdoli. Nie pasuje ci on, to idziesz do innego, a jak nie to trzeciego. Bo ile możesz wykupować recepty na koktajle odżywcze? Piliście to dziadostwo? Ja tak, obrzydliwie słodkie i chce się po tym rzygać. I wcale nie pomagało (tylko odpychało).

Także no nie wiem, zafascynowana jakoś nie jestem, ale też i niezniesmaczona. Ot, ktoś chciał opowiedzieć swoje problemy żołądkowe, zrobił komiks i poszło w świat. Raczej nie zaszkodzi przeczytać, ale nie spodziewajmy się wielkiej rewolucji w czasach, kiedy rodzice wypisują dzieciaki z Edukacji zdrowotnej, bo ojejku, bo jeszcze nie daj boże, moja piętnastoletnia Jessika będzie się uczyć, jak założyć na penisa prezerwatywę, a to jeszcze dziecko i nie wie nic o życiu... Eh.

Cudowna i wartościowa powieść graficzna.

Poznajemy w niej Elisabeth - nieśmiałą dziewczynę, która ma zerowe zasoby do walki z demonami oraz Nore, przyjaciółkę, która "pomaga" jej uporać się z trudami życia nastolatki.

Komiks w piękny sposób ukazuje wewnętrzną walkę człowieka. Walkę, w której siły są rozłożone nierównomiernie. Mimo że lęki nie są materią, którą można zważyć, bez wątpienia można stwierdzić, że jest to przeciwnik wagi ciężkiej.

Jedyna rzecz, z którą mam mały kłopot to zobrazowanie leczenia psychiatrycznego. Moim zdaniem jest nieco krzywdzące i zamiast pomóc, może zniechęcać do wizyty u specjalisty, która jest bardzo ważnym elementem w odzyskaniu zdrowia.

[Trigger Warning: zaburzenia odżywiania, anoreksja.]