Mój rok relaksu i odpoczynku
Moshfegh Ottessa

"Mój ro relaksu i odpoczynku" to wciąż dosyć popularna i budząca dyskusję książka i to pomimo tego, że została wydała już dobrych kilka lat temu. Powieść ta zbiera zupełnie skrajne opinie i rozumiem dlaczego jednym się podoba, a drugim nie.

Książka opowiada o młodej, bardzo atrakcyjnej i wykształconej kobiecie cierpiącej na depresję, którą męczy otaczający świat i ludzie. Marzy o tym, aby zapaść w niekończący się sen, co umożliwia jej lekarz psychiatra, która przepisuje jej bezrefleksyjnie niezliczone ilości tabletek o różnych nazwach, po których główna bohaterka ma nawet zaniki pamięci.

Doceniam tę książkę, bo uważam, że to co przeżywa bohaterka jest bardzo prawdziwe i zostało dobrze pokazane przez autorkę. Widzimy też, że dzieciństwo i rodzice mają gigantyczny wpływ na nasze zachowania w dorosłym życiu. Bohaterka miała matkę alkoholiczkę i prawdopodobnie nigdy nie była wystarczająco kochana, co pewnie wpłynęło na pojawienie się choroby, Przyczynił się do tego również toksyczny związek, w który była uwikłana. Bezskutecznie szukała miłości, której nie zaznała od rodziców.

Odrażająca jest postać pani doktor. Kobieta powinna stracić uprawnienia, albo stanąć przed sądem za szkody wyrządzane pacjentom.

Kolejna irytująca postać w tej książce to ta niby najlepsza przyjaciółka. Kobieta ze wszech miar pusta, dla której liczyła się tylko szczupła, sylwetka i dobre ciuchy, a nie pomoc koleżance.

Co mi się jeszcze nie podobało? Z pewnością zakończenie i wulgarne opisy seksu, które były zupełnie niepotrzebne. 

No i rzecz najważniejsza przez którą obniżyłam ocenę tej książki, a mianowicie strasznie mnie zdołowała. Rozumiem, że opisuje depresję, ale spodziewałam się jednak jakiejś nadziei.

Polecam przeczytać. Warto, choć nie będzie to doświadczenie przyjemne.

Mam problem z tą książką, bo mam poczucie, że jest o czymś, może nawet o czymś ważnym, a jednak jej forma jest dla mnie tak żenująca, że aż trudno w to uwierzyć. Niby to powieść głeboka, o odczuciach, przeżywaniu świata, samotności i szczęściu, i potrzebie go odnalezienia, a napisana meliniarsko, gdzie banał goni banał i nic nowego kolejne strony nie wnoszą. Jedno jest pewne, nie podobała mi się bardzo. Chciałam w niej dostrzec coś dobrego, ale się nie udało. A szkoda.

Podoba mi się w jak łatwy i przystępny sposób były ukazane myśli, uczucia bohaterów. To jacy byli normalni i jak każdy z nich miał ukazane swoje wady. Główna bohaterka jest typem obserwatora, doszukuje się szczegółów przez co jest nam dane lepsze zrozumienie jej wyborów. Zresztą każdy w tej książce miał świetnie rozpisany zarys psychologiczny, co jest moim zdaniem wielkim plusem. Ta lektura przyznam, że była dla mnie zaskoczeniem bo nie spodziewałam się wiele, ale dobrze mi się ją czytało i koniec końców jestem naprawdę pod wrażeniem jej całokształtu. 

2,5/5