Miłość (z) gór
Barbara Borzym

W ten weekend skończyłam czytać książkę "Miłość (z) gór".

To opowieść o kobiecie, która wraz z córką przyjeżdża do Zakopanego, żeby pokonać kolejne górskie szlaki. Żeby przejść "bardziej wymagające" trasy Ania prosi o pomoc górskiego przewodnika.

I tak zaczyna się opowieść o pięknej miłości.

Miłości człowieka do gór.

Miłości kobiety do mężczyzny i mężczyzny do kobiety.

Sama fabuła to typowy romans, jak dla mnie dość przewidywalny.

Ale poza tym wątkiem była ta wisienka na torcie, czyli opisy przyrody. To jest to, co uwielbiam w książkach. Czytając, oczami wyobraźni widziałam te szczyty, te drabinki i łańcuchy, te magiczne wschody i zachody słońca. Czułam zapach górskiej hali, stresowałam się przejściem Orlej Perci, podziwiałam widoki słowackich Tatr i austriackich Alp. Razem z głównymi bohaterami odczuwałam chłód górskich poranków, ekscytowałam się nowymi szlakami i szczytami.

A gdy tak się już zamarzyłam, połknęłam tego górskiego bakcyla, nadszedł koniec książki, który tak mnie zaskoczył, że nie mogłam się powstrzymać od łez i wzruszeń.

Tutaj słowa uznania dla Autorki. Tego to się nikt nie spodziewał.

Dla kogo jest ta książka?

Myślę, że dla osób, które raczej trochę znają Tatry, orientują się w ich nazwach i położeniu. Jeśli nie, to myślę, że mogą w tym labiryncie nazw i opisów dróg się pogubić.

Na okładce pod tytułem znajduje się napis: "Cz. 1". Daje to nadzieję na ciąg dalszy. I ja już sobie trochę w głowie poukładałam, co w części drugiej by być mogło, ale po tym co tu się stało to wiem, że moje zaskoczenie osiągnie poziom ośmiotysięcznika ?