Mieszkańcy Niebosiężnego Drzewa
Enid Blyton

W pierwszych spotkaniach najgorsze jest to, że prowadzą one do końca. Do rozstania. A wszystkie rozstania są smutne. Szczególnie te książkowe, w których rozstać się trzeba z uwielbianymi bohaterami i światem..

Tak, jest mi smutno, bo oto właśnie przewróciłam ostatnią stronę książki Enid Blyton i muszę się pożegnać z Zaklętym Lasem, Niebosiężnym Drzewem i jego czarującymi mieszkańcami. Przygody, które mnie w nim spotkały, były wprost magiczne i czarujące. A cała trylogia to najwspanialsza pochwała wyobraźni i powrót do lat dziecinnych, jakie dane mi było doświadczyć w książkach. Mieszkańcy Niebosiężnego Drzewa to ostatnia książka z trzech książek magicznym lesie i uwielbiam ją równie mocno jak poprzednie. Jest w niej trochę wspomnień z poprzednich wypraw do krain nad drzewem, trochę sentymentów i starych znajomych (chociaż nie wiem, czy Donnę Dryl można nazwać znajomą 😅), trochę nawiązań do dobrze znanych nam bajek. Ale zdecydowanie Enid Blyton i tym razem nie zabrakło pomysłów na przygody tych uroczych dzieciaków, mieszkańców drzewa, a i nawet samego drzewa. Tak naprawdę, nie trzeba wiele pisać o tej książce, wystarczy do niej zajrzeć, by samemu się przekonać jak mnóstwo zabawy, humoru i śmiechu wnosi ona do życia. To czysty eskapizm, pełen pomysłowości i prostoty. Pełen czułości, ot tak, po prostu. Pełen zabawy i bajecznych czarno białych ilustracji, które dodają nowy wymiar tej wspaniałej opowieści. Może niektórzy powiedzą, że te historie są przestarzałe, ale niech mówią. A ja wciąż będę je ubóstwiać, bo przynoszą one ogrom radości. Bo rzadko które książki pokazują tak wielką potęgę wyobraźni. I już zawsze będę wypatrywać drzew, na które będę mogła się wspiąć, by poszukać swojej własnego Niebosiężnego Drzewa i odkryć czekającą nad nim krainę. Pozostaje mi tylko liczyć na to, że w nasze ręce trafią pozostałe powieści autorki w tak cudownych oprawach.

Och ja to mam pecha. Kiedy tylko zobaczyłam, że to tom trzeci od razu się załamałam. Czytałam pierwszy, ale drugi mnie gdzieś ominął i bardzo nad tym ubolewam. Bardzo polubiłam wszystkich bohaterów Niebosiężnego drzewa, nawet pewną nieco niegrzeczną dziewczynkę, która bardzo wszystkimi wstrząsnęła. Zanim jednak przejdę do konkretów chciałabym, abyście wiedzieli, że autorka pisała te bajki w latach 1897-1968. Pani Enid Blyton jest jedną z 50 najpopularniejszych pisarek i pisarzy na świecie! Napisała około 700 książek dla dzieci! To niebywałe, jak istota z tak odległego czasu potrafiła napisać tak wielopokoleniowe bajki, że do teraz nie czuć w nich sztuczności, czy też podobieństwa do tych dzisiejszych schematów. Wszystkie są jak najbardziej na czasie, sieją różne przesłania, skłaniają dzieci do dobrego postępowania nie tylko z ludźmi, ale i z przyrodą i zwierzętami. Uczą szacunku do drugiego człowieka, pokazują, że zło jest zawsze karane i prędzej czy później niedobre uczynki do nas wracają. Ta książka w sobie kilkanaście prostych rysunków, które potrafią pobudzić wyobraźnię nie tylko dziecka, ale i dorosłego! Pokazuje, że człowiek jest w stanie zaakceptować wszystkie dziwności świata, wystarczy tylko chcieć je poznać. Nie wszystko co nowe musi być zaraz gorsze. Do tego w momencie, kiedy dochodzi do nieszczęścia każdy mieszkaniec drzewa jest skoro do pomocy drugiemu. Nie ważne, że za dania się nie tolerują, w potrzebie stoją za sobą murem. Potrafią się wspierać i bronić. Co prawda bywają niekiedy naburmuszeni, jednak to nie ich wina, że tacy są, lecz osób, które do ich przykrości się przyczyniły.
Dzieci w tej bajce nie są najmądrzejsze na świecie, nie są idealne, ale potrafią się wspierać. Potrafią pomagać innym, nawet kosztem siebie samych. Lubią się dzielić tym, czego mają w nadmiarze i odwzajemniać otrzymane dobro. Już teraz zapraszam was do świata jak z bajki, gdzie zwinną wiewiórka odbiera poduszki ze zjeżdżalni, gdzie w wyobraźni skosztujecie wybuchowych ciasteczek, wejdziecie do krainy pełnych tajemnic, a także poznacie szkołę szalonej nauczycielki!