Michał Strogow. Kurier carski

Lubię powieści Verne ale do tej jakoś nie mogłam się zabrać. W końcu zabrałam się za nią ale jednak nie przypadła mi do gustu. Zacznę od tego, że pisarz starał się oddać klimat ówczenej Rosji. Opisy przyrody też mamy. Ale sama powieść jest naprawdę infantylna a główny bohater z każdej kabałę wychodzi cało. Już nie mówiąc o ciągłych hymnach pochwalnych cara. Wiem, że ludność wielbiła cara ale ciężko się to czytało. NIe była to dla mnie ciekawa lektura.

Książka pozytywnie mnie zaskoczyła. Nie spodziewałam się tak świetnej pozycji. 

Wartka akcja, świetna równowaga między dialogami, opisami. Autor umiejętnie wplatał krótkie opisy miejsc, by ułatwić czytelnikowi rozeznanie w geografii Azji. 

Ani chwili nudy, żadnego naciągania i przedłużania historii. 

Do tego emocje i wybory, których razem z bohaterami trzeba było dokonać. 

W zasadzie tytuł mówi sam za siebie:) Michał Strogow musi przejechać całą Rosję, aby list ostrzegający brata cara przed buntownikiem Michałem Ogarewem. W czasie drogi kilkakrotnie napotyka dwóch dziennikarzy konkurujących ze sobą gazet: francuza Alcyda Joliveta i anglika Harry'ego Blounta, którzy mimo początkowej antypatii szczerze się zaprzyjaźnili. Ponadto Michał bierze pod swoją pieczę młodą Nadię, w drugiej części książki role się odwracają i Nadia zostaje przewodniczką "oślepionego" przez Tatarów Michała. I dałabym powieści ocenę 5, ale kurier bardzo mi "podpadł" tym swoim stawianiem obowiązku na pierwszym miejscu i tym, że pozwolił myśleć Nadii, że jest naprawdę niewidomy.