Metoda na wnuczkę
Marta Obuch

Zabawne zbiegi okoliczności jak to zwykle u pani Obuch. I tym razem się nie rozczarowałam. Ewa i Adam, oprócz sercowych perypetii, muszą razem ogarnąć kradzież, której ofiarami padli dziadkowie Ewki. okazuje się, że świat jest całkiem malutki, różne osoby znają inne osoby, a te osoby znają się nawzajem mniej lub bardziej i ogólnie robi się z tego niezły kocioł. :-)

Adam jest stomatologiem, kiedy poznaje kobietę, która mu się podoba w wyniku pomyłki ta uznaje go za artystę - malarza, aby nie stracić w jej oczach i utrzymać kontakt, Adam udaje, że potrafi malować, mało tego zobowiązuje się namalować portret, problem w tym, że nie posiada talentu, ba nie ma nawet pracowni. Ewa dla której dentysta stracił głowę, ma przed soba wiele zadań, musi ustrzec brata przed malżeństwem z nieodpowiednią dziewczyną, podesłać mu swoją najlepszą przyjaciółkę, zrobić z nieśmiałej dziewczyny - kobietę pewną siebie oraz zdemaskować złodzieja obrazu. "Metoda na wnuczkę" to komedia obyczajowa z elementami kryminalnymi. Bohaterowie powieści to postaci bardzo wyraziste, pełne emocji, szczególną uwagę należy zwrócić na babcię Walerię i jej kłótnie z mężem Andrzejem, myślę, że każdy chciałby mieć tak zwariowanych dziadków. 

Ostatnio książki głównie mnie rozczarowują.Niestety ta też do nich nalezy.Chyba miałam zbyt duże oczekiwania,chciałam mieć fajnych bohater wmciekaw a fabu ke i sporo humoru.W tym wypadku czegos mi brakowało.Niby wszystko było,ale chyba w zbyt małych ilościach...Wątek kryminalny mało dopracowany,watek romansowy jakoś mało przekonujący,intrydze brakowało rąk i nóg,humoru jakoś się nie dpopatrzyłam...A może to moja wina?Może akurat książka nie trafiła do mnie w odpowiedniej chwili?Albo ja mam zbyt duże wymagania...

Bez wątpienia "Metoda na wnuczkę" Marty Obuch, to moje zaskoczenie roku 2017. Pozytywne zaskoczenie oczywiście. Zaczęłam czytać zupełnie przypadkiem - potrzebowałam czegoś lekkiego, co mogłabym zgłębiać w nocy. Nie thrillera, nie horroru i nawet nie kryminału. A najlepiej czegoś z poczuciem humoru. Wybrałam tę pozycję... i wpadłam po uszy. Czytałam na czytniku i żałowałam, że tak szybko się ta lektura skończyła (kto pisze tak krótkie książki?!), a tu okazało się, że za mną dość pokaźna 460-stronicowa opowieść. Niesamowite.

Na samym początku moją uwagę przykuło miejsce akcji. Katowice! Przystanek tuż obok mojej pracy. To takie niezwykłe uczucie, kiedy wydarzenia dzieją się w znanej okolicy, kiedy nie trzeba sobie wyobrażać ani ławki, ani przystanku, bo są tak doskonale znane - w końcu użytkowane przeze mnie od dobrych 6 lat. Miałam wrażenie, że stoję obok bohaterów i jestem nausznym świadkiem ich rozmowy.

więcej: https://kulturalnamysz.blogspot.com/2018/01/metoda-na-wnuczke-marta-obuch.html

Moje pierwsze zetknięcie z twórczością Marty Obuch i już wiem, że podobie jak w przypadku Joanny Chmielewskiej, znalazła we mnie trwałego czytelnika.

Komedia omyłek, kryminał i niepowtarzalni bohaterowie. Czegusz chcieć więcej. Polecam