Mdłości
Jean Paul Sartre

Przez pierwsze strony książka nudzi (a przynajmniej tak bylo w moim przypadku), jednak wraz z dojrzewaniem Roquentina, dojrzewała moja fascynacja jego myślami. To, jak powoli docierał do niego powód mdłości, uświadomienie sobie tego odstręczającego, bezsensownego istnienia - wpływa na nastrój czytelnika. Z jednej strony próbowałam się przed tym bronić, a z drugiej wchodziłam coraz głębiej w umysł Roquentina, który miał odwagę obnażyć to, co ja wolę przysypać kurzem. Odkrycie głównego bohatera, że jest tylko puste istnienie pozbawione nawet przygód (bardzo przekonująca argumentacja) jest przygnębiające, ale pomimo tego całego pesymizmu, zakończenie, o dziwo, jest optymistyczne. Jednak jest coś, co może nadać wartość życiu... Zachwyciła mnie też postać Anny, być może dlatego, że znajdowałam w niej pewne podobieństwo do siebie. Choć naiwna, bezkompromisowa, często krzywdząca "współgraczy" i tak naprawdę żyjąca złudzeniami, to podniecająca w swych "chwilach doskonałych". No i oczywiście postać Samouka - również żyjąca złudzeniami, a do tego chyba najbardziej tragiczna...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)