Mali bogowie 2. Jak umierają Polacy
Paweł Reszka

Autorowi pozwolono towarzyszyć przez pewien czas zespołowi wyjazdowemu pogotowia i odwiedzać wraz z nim domy pacjentów, miejsca wypadków, szpitalne oddziały ratunkowe. A przy okazji patrzeć na wszystkie sprawy, z jakimi muszą się mierzyć lekarze i ratownicy. Kilkanaście, kilkadziesiąt razy na każdym dyżurze. Czasem zaś są zmuszeni decydować, kim się zająć jako pierwszym – i co, jeśli źle ocenią szanse chorych, bo im się już wzrok oraz umysł mącą po kilkudziesięciu godzinach dyżuru? I na ogół nie czują się jak bogowie. Nawet mali. Bo bogowie nigdy nie bywają tak bezradni, tak zmęczeni i przybici…

Paweł Reszka ponownie odsłania nam kulisy szpitalne, tym razem pracując w pogotowiu. Wraz z zanurzeniem się wgłąb książki ulatnia się złość i frustracja na zbyt długie kolejki w sorze czy zbyt późny dojazd karetki, pojawia się za to zrozumienie i współczucie dla lekarzy, pielęgniarek, sanitariuszy i ratowników medycznych. Po więcej faktów odsyłam do książki! Zdecydowanie godna polecenia!

Ta książka odsłania, przed zwykłym  obywatelem, jak działa służba zdrowia. Jest uzupełnieniem pierwszej części. Czytanie 'Małych bogów', zarówno pierwszej jak i drugiej części, jest bardzo przytłaczające. Na prawdę odechciewa się płacić składki i kożystać z tego chorego systemu. Uważam, że warto przeczytać tę książkę, by móc samemu ocenić jak jest.

Po raz kolejny możemy zobaczyć problemy w systemie polskiej ochrony zdrowia. Każdy płaci składki, ale uzyskana pomoc nie zawsze bywa równa i sprawiedliwa, a często sami wyrządzamy sobie krzywdę niepotrzebnymi wezwaniami karetek wykorzystując je zamiast osób, które bardziej jej potrzebują. Przerażające jest to, jak bardzo nasz system opieki zdrowotnej jest niewydolny. Wypadamy tak na prawdę najgorzej spośród całej Europy, ponieważ personelu wciąż jest za mało w stosunku do osób potrzebujących pomocy zdrowotnej. A będzie coraz gorzej, ponieważ nasze społeczeństwo starzeje się i dożywamy sędziwego wieku, w związku z czym starsze osoby chorują na wiele schorzeń i powinny otrzymywać kompleksową opiekę, a tego w naszym kraju wciąż brakuje. 

Poruszająca, ale też przerażająca. Boję się po niej o swoje zdrowie i zdrowie bliskich i zła jestem na to jak w tej naszej Polsce przymyka się oczy na patologię i jak następne pokolenia na strachu się wychowują. Brr. 

Powinien każdy polityk to przeczytać a szczególnie Ci którzy są decyzyjni o służbie zdrowia.

Druga część reportażu dotyczącego służby zdrowia - tym razem autor na doczepkę jeździł z karetką oraz opisywał również realia na Sorze. Z tego dość emocjonalnego przedstawienia sytuacji wychodzi po raz kolejny obraz niedofinansowego i nieudolnie prowadzonego systemu, który ma ratować życie, a tak naprawdę jest przeładowany niepotrzebnymi zleceniami, wyjeżdża do osób chorych psychicznie, narkomanów oraz notorycznych awanturników czy pijaków. "Zespół karetkowy" stara się jak najlepiej wykonywać swoje obowiązki, łatając dziury systemowe empatią, poświęcaniem swojego czasu i doradzaniem. Tej książki nie da się czytać z obojętnym wyrazem twarzy, a jedynie ze złością, bezsilnością i smutkiem. Mocne. Gorąco polecam!