Magia wyklęta
Kamila Szczubełek

Przepowiednia, która się spełnia, Księżycowe Jezioro barwiące się na czerwono, znikające dzieci - to wszystko tworzy niezwykle intrygujący klimat.

Bohaterowie, Elgan, Dorada i Mirosław, stają przed niezwykłymi wyzwaniami i koniecznością rozwiązania tajemniczych zagadek, które mogą zadecydować o przyszłości ich świata. Pytania o poskromienie magii, odnalezienie zemsty i panowanie nad potężnymi mocami są jak klucze otwierające drzwi do niezwykłej przygody.

Pozostaje wiele pytań i tajemnic do odkrycia, co sprawia, że czytelnik czuje się wciągnięty w wir wydarzeń i emocji. Świat, gdzie magia jest zarówno darem, jak i klątwą, obiecuje fascynujące przygody i niezapomniane doświadczenia.

Przyznam szczerze że część 2 pochłonęła mnie bez reszty!
Nie powiem irytujące jest to, że Elgan jeszcze nie przypomniał sobie kim był🤦‍♀️🤦‍♀️

Nie dla wydniawnictwa które nie wypłaciło honorarium autorce!

„Tak właśnie rodzi się zło- pomyślał bóg, upiwszy łyk ciemnego napoju. W chaosie, strachu i słowach, które każdy może zrozumieć na swój sposób”.

„Magia wyklęta” autorstwa Kamili Szczubełek to kontynuacja książki „Droga do wyraju”.

Jest to świetna fantastyka młodzieżowa w klimacie słowiańskich legend. Magiczne istoty, zaklęcia, demony i bogowie. Wszystko to w poprzednim tomie mocno mnie zafascynowało i tym razem nie było inaczej. Można by pomyśleć dlaczego? Przecież nie są to jakieś odkrywcze motywy fabularne, a jednak ja poczułam się całkowicie pochłonięta.

Autorce bowiem udało się z powodzeniem wpleść swój styl i swoją idę do tego wszystkie co już i tak jest lubiane, a w konsekwencji czego stworzyła świat o niepodrabianym klimacie.

Ta książka jest inna i to czuć. Wyróżnia się kreacją świata, jak i bohaterów. Elgan, Dorada, Mirosław i jeszcze inni. Każda z tych postaci jest na swój sposób wyjątkowa i tajemnicza. Jednak oczywiście to Elgan jak na głównego bohatera przystało, został moim ulubieńcem i to rozdziały z jego perspektywy czytało mi się najlepiej.

Jeśli chodzi, zaś o przebieg fabuły to warto wspomnieć, iż do starych wątków zostały wplecione nowe, które również były owiane mgiełką tajemnicy. Akcja więc nie przestawała intrygować, nawet jeśli nie gnała, w zawrotnym tępię.

Oczywiście wciąż najbardziej wyczekiwanym przeze mnie wątkiem był temat utraconych wspomnień Elgana. Czekałam z zapartym tchem, czy w końcu dowiem się, o co tak naprawdę chodzi i kim był bohaterem, zanim stał się Vampirzem. Co prawda dużo istotnych szczegółów wyszło, na jaw jednak ostatecznie nie wiemy jeszcze nic, a ja jedynie stałam się ciekawsza.

Nie mogę uwierzyć, że znów będę musiała poczekać na kontynuację. Trochę mnie to boli i sprawia, że mam ochotę krzyczeć. Ale to dobrze. To znak, że książka mnie w pełni zadowoliła i wzmogła moje pragnienie na więcej.

Muszę więc uzbroić się w cierpliwość i poczekać, a póki, co mogę wam jedynie polecić tę serię.

Czy ktoś się spodziewał, że właśnie w takim kierunku podąży ta opowieść? Kochani, zapnijcie pasy, już nie jesteśmy w Kansas. Skończyły się żarty, zaczęło być poważnie, niebezpiecznie i mrocznie. Uważajcie na siebie, bo tutaj ludzie mogą łatwo zginąć!

Pojawiają się nowi bohaterowie, nowe wątki, wszystko śledziłam z niesłabnącym zainteresowaniem. Jestem pod wrażeniem rozbudowania świata przedstawionego, czuć powiew świeżości, czuć magię. W takim świecie chciałoby się żyć, nawet pomimo panującego w nim zagrożenia. Jeśli momentami jest spokojnie i możemy odnieść mylne wrażenie znużenia, to lepiej bądźcie czujni, bo to tylko cisza przed burzą. Dorada już nie jest tą samą naiwną dziewczyną, którą poznaliśmy w pierwszej części, a Elgan... gdzie jest Elgan?!

Na pochwałę zasługuje piękne wydanie. Okładka prezentuje się cudownie, tekst wewnątrz również jest estetycznie upiększony słowiańskimi motywami. Ile bym dała, żeby wszystkie książki zostały tak dobrze potraktowane przez wydające je wydawnictwa...

Lektura była przyjemna, dostarczyła rozrywki. Nie było żadnych głupotek ani łapania się za głowę. Na niczym się nie zawiodłam, a wymagania po pierwszym tomie miałam wysokie. Nie ma co się zastanawiać, lepiej samemu zabrać się do czytania!

Zdecydowanie warto dać szansę tej serii. Jeżeli ktoś podczas lektury "Drogi do Wyraju" miał jeszcze świadomość z tyłu głowy, że to debiut pisarski, to przy drugim tomie zyskujemy pewność, że autorka została stworzona do pisania (z naciskiem na słowiańską fantastykę!). Polecam gorąco, a sama czekam na ciąg dalszy!

Egzemplarz do recenzji otrzymałam od wydawnictwa.

Magiczna kontynuacja, interesujące rozwiązania, zachęta do oczekiwania na następną część.

,,Magia wyklęta" to druga część serii ,,Demony Welesa". Pierwsza część bardzo mi się podobała, dlatego z niecierpliwością czekałam na ciąg dalszy przygód wąpierza Elgana.

Niestety kontynuacja mnie trochę zawiodła. Było zdecydowanie za mało Elgana, a kiedy się już pojawił to według mnie uratował historię. Do tego to zakończenie! No po prostu świetne! Teraz z niecierpliwością czekam na trzecią część!

Przez ostatnie kilkadziesiąt stron ta historia najbardziej mi się podobała. Myślę, że mogli mieć na to wpływ bohaterowie.

Jak już można zauważyć, Elgana pokochałam całym sercem, bardzo lubię też Mirosława. Jednak Dorady jak nie trawiłam, tak dalej nie trawię, a do tego doszła Zorzanna, która również mi działa na nerwy.

Czytanie o nich było dla mnie męczące. Miałam ich dość, a niestety to z ich perspektywy była opowiedziana większość historii.

Z tego powodu ciężko mi ocenić ,,Magię wyklętą". Z jednej strony momentami dobrze się czytało, a pod koniec nie mogłam się oderwać. Z drugiej, denerwowały mnie bohaterki i jakoś nie zawsze mogłam się wciągnąć.

Nie zmienia faktu, że myślę, że to ciekawa seria i zdecydowanie warta lektury. Pozostaje liczyć, że trzecia część będzie lepsza (a sądząc po zakończeniu - jeju! Ale ono było dobre! - będzie!).

Drugi tom "Demonow Welesa" kontynuuje historię Elgana- wąpierza, który nie pamięta nic ze swego ludzkiego życia. Jednak zanim będziemy mogli cieszyć się z obecności tej świetnej postaci, musimy zaznajomić się trochę bardziej ze światem, który stworzyła autorka oraz tym, co zaserwowała innym bohaterom tej serii.

W Villperunie, dotychczas sprzyjającej wszelkim osobom parającym się magią, zostaje ujawniona stara przepowiednia, z której uczeni wywnioskowali, że przez dziką, nieokiełznaną magię może dojść do zagłady. Stwierdzili, że gdy tylko zakażą jej, a wszystkie osoby mające z nią do czynienia wygnają lub zabiją, to na pewno unikną tragedii. Zaczyna się nagonka na wszelkie szeptuchy, wiedźmy i szamanów. W zadaniu tym mają pomóc czarodzieje i czarownicy (obojga płci), których magia jest uporządkowana. Czy jednak to rozumowanie jest dobre? ? Czy rzeczywiście znikające dzieci to sprawka wiedźm i im podobnym?

Ta część w znacznej mierze skupiona jest na kilku osobach, których poznaliśmy w poprzedniej części. Bohaterowie przez większość czasu podróżują po świecie, a akcja przenosi się pomiędzy nimi. Pozwoliło to poznać lepiej ten świat, jednak były też momenty, które trochę przemęczyłam czekając na rozwój akcji.
Najlepsze autorka zostawiła na koniec, co skutecznie zaostrzyło mój apetyt na kolejny tom. Mam nadzieję, że będzie utrzymany właśnie w takim samym klimacie jak ostatnie sto stron książki, które mnie zachwyciły, a sam Elgan będzie częściej obecny na kartkach powieści ?