Maame

Starając się wejść do skóry głównej postaci powiedziałabym: mam rodzinę, ale jestem sama. Za młode życie z mamą będąc dorosłą osobą, poznaję świat bez niej, z ojcem przy boku. Gdy mówię do niego ,,tato", on akurat rozmawia ze swoją zmarłą siostrą patrząc w pusty kąt. Jest chory, a przy nim usycham i ja. Kiedy proszę brata o pomoc, zawsze ma dla mnie taką samą śpiewkę; nie pomoże, nie ma czasu, nie ma pieniędzy. Sama pracuję po to, by wyżywić ojca, opłacić dom, odłożyć na nagły wydatek i ... pomimo moich dwudziestu pięciu lat zapomniałam jak to jest być kochaną. Jestem potrzebna do zaspakajania potrzeb swojej rodziny. Nie mam czasu na miłość, nie spotykam się z nikim, zwyczajnie utknęłam we własnym domu i ojcem, który każdego dnia przemienia się w dziecko. Jedyne czego chcę, to tylko tego, żeby ludzie przestali czegoś ode mnie chcieć. Nadszedł jednak dzień, który wszystko zmienił. To wtedy miałam się dowiedzieć jak to jest być człowiekiem młodym. To wtedy ujrzałam, że znacznie odbiegam od reszty. Mam na imię Maame. Poznajcie moją historię...

To przepiękna opowieść, która pokazuje jak szybko już jako dziecko główna postać musiała dorosnąć. Nikt nie przejmował się nią, gdyż wiedzieli, że ze wszystkim sobie poradzi, zajmie się domem i całą organizacją życia pozostałych domowników. Mamy też opis jej brata, który im bardziej zwracali na niego uwagę, tym więcej problemów im sprawiał. Jej mama musiała wyjechać i tak naprawdę od wtedy świat głównej postaci stanął na głowie. Autorka nie zrobiła męczennicy z tej dziewczyny, tylko opisywała prawdę niczego nie koloryzując. Czytamy tutaj o rozmowach w jej pracy, ze znajomymi i każdy zauważa, że nie zachowuje się na swoje lata. Zwracają jej uwagę na to, że jeszcze nie poznała życia, a już wpadła w prozę, gdzie radość zrobiła sobie wolne. To właśnie później zobaczy świat, który ją omijał. A my na każdym kroku będziemy się wzruszali. To idealna lektura do zobaczenia jak ciężko może być innym ludziom. Bywają chodzącą zbieraniną sekretów i wstydu, który spychają w głąb siebie. To idealna lektura by docenić to, co posiadamy.

Maddie ma 25 lat i w zasadzie nie zna życia, jakie prowadzą młodzi ludzie.

Mieszka w Londynie, jest Angielką ghańskiego pochodzenia, jest dobrą uczennicą (potem studentką i pracownicą), dobrą córką, która na swe barki bierze zbyt wiele. Może nawet nie bierze - to inni narzucają jej te obowiązki: matka, która ciągle wyjeżdża do Ghany, brat, który w wieku 15 lat wyprowadził się z domu. To Maddie została sama z chorym ojcem, którym musi się opiekować.

Sama dziewczyna nie dostrzega, że jest na krawędzi załamania nerwowego, ona po prostu nie może sobie na to pozwolić.

To wtedy niespodziewanie wylatuje z pracy (nie lubiła tej pracy, ale potrzebowała pieniędzy!).

I właśnie wtedy wraca do Londynu matka Maddie.

Dziewczyna wreszcie może się wyprowadzić z domu i spróbować tego, czego dotąd nie znała: randkowania, imprez. Do tego znajduje nową pracę, w wydawnictwie - co odpowiada jej wykształceniu.

Czy teraz wszystko będzie już dobrze?

Otóż niekoniecznie.

Madelaine w kontaktach z facetami jest zbyt ufna i łatwowierna, dlatego daje się wykorzystać jednemu z nich. 

Przez jednorazowy wybuch emocjonalny zepsuje sobie relacje z całkiem fajnymi współlokatorkami i nie da się tego juź odbudować.

Maddie przekona się, że jej szalenie religijna matka ma też swoje tajemnice i to takie, o jakich córka raczej nie powinna wiedzieć.

Wbrew "zajawce" na okładce, książka nie jest zabawna.   

Na pewno zmusza do refleksji o tym, jak ważne są wszystkie etapy w życiu człowieka i jak pominięcie (jak to było w przypadku bohaterki) okresu wczesnomłodzieńczych miłostek i szaleństw może niekorzystnie zaważyć na dalszym życiu.

Książka ta jest pochwałą przyjaźni (to dwie przyjaciółki ratują Maddie, gdy pogrąża się w rozpaczy i przeżywa załamanie nerwowe).

Ale też pokazuje, że nie wszystko w życiu jest takie, jak się wydaje na pierwszy rzut oka.