M. Syn stulecia
Antonio Scurati

Otrzymałam tylko fragment do recenzji wiec nie wiele mogę powiedzieć na temat całej tej książki.
Jednak po tym kawałku historii odnoszę wrażenie, iż raczej nie jest to książka, która przypadła by mi do gustu.

Odnoszę wrażenie, że nie był to tez idealny czas na tę książkę.

Już w połowie miałam ochotę ja odłożyć i do niej nie wracać. Strasznie ciężko było mi się skupić na tej historii. Wiec trochę się męczyłam przy czytaniu tego fragmentu.

Pewnie, jeśli bardziej interesowałaby się historią to by mi spodobała jednak z tego przedmiotu w szkole zawsze byłam noga.

Tak wiec po przeczytaniu tego kawałka książki, stwierdzam, iż nie jest ona w moim guście, jednak, jeśli was interesuje postać Benita Mussoliniego to może się wam ta historia spodobać.

Bardzo wiele sobie obiecywałam po tej pozycji. I z przykrością muszę przyznać, że mam bardzo ambiwalentne odczucia. Z jednej strony to książka potrzebna i bardzo ważna. Na dodatek coraz bardziej aktualna i powinna stanowić przestrogę dla nas wszystkich. Szczególnie po zorganizowaniu w Warszawie spotkania faszystów przez Kaczyńskiego. Sama jednak forma, chociaż imponująca i oparta na niezwykle bogatym materiale źródłowym, była dla mnie piekielnie męcząca. Jako osoba niespecjalnie zaznajomiona z historią Włoch, tak ogromna drobiazgowość, ilość nazwisk przytłoczyła mnie. A przede wszystkim pomimo szumnych zapowiedzi, że jest to powieść, taką nie była. Co najwyżej to beletryzowany dokument. 

Jednak bez względu na wszystko jest to dzieło monumentalne cieszę się, że dowiedziałam się, jak rodził się faszyzm i jakim człowiekiem był Mussolini. I wcale nie było dla mnie zaskoczeniem, że dzisiejsi populiści się na nim wzorują, co jest oczywiście przerażające. Sam Scurati w jednym z wywiadów, tak powiedział: "Mussolini żywił się lękiem, urazami i rozżaleniem. Rozpoznał psychikę mas, znalazł słowa, dzięki którym w prosty sposób mógł do nich dotrzeć. Wiedział, że pragną zastąpić strach przed przyszłością nienawiścią. Posiadał coś jeszcze, cechę właściwą temu rodzajowi lidera - był ,,człowiekiem wydmuszką". Był pusty. On nie miał zasad, przekonań, nawet długoterminowej strategii. Przyglądał się nastrojom - niezadowoleniu, urazom, przykrościom - i umiejętnie je podsycał. Uważnie wsłuchiwał się w to, co mówiło się w barach, na targach, rozpoznawał nastroje i potrafił nimi pokierować.Ludzie biedni, zdezorientowani i rozczarowani demokracją dali się uwieść autorytarnym hasłom" (https://wyborcza.pl/ksiazki/7,154165,25871679,to-sie-zbliza.html)

I obawiam się, że dziś znów mamy z tym do czynienia.