Kto by pomyślał
Monika Brenda

Powieść opowiada historię Karoliny i jej sercowych rozterek. Karolina rozwodzi się z przemocowym mężem, zmienia pracę i wreszcie odżywa. Nie ma ochoty na randki, szczególnie nie na takie w ciemno. Bardzo lubi za to oddawać się ulubionym przyjemnościom, na które wreszcie ma więcej czasu. W ten sposób, podczas jednej z wycieczek rowerowych poznaje Łukasza. To za dużo powiedziane, że poznaje, bo mężczyzna dosłownie ją taranuje i kobieta ląduje w szpitalu. Później dowiaduje się, że sprawcą wypadku był policjant. I nie dość, że jest poszkodowaną, to jeszcze zostaje wplątana w kryminalną aferę dotyczącą złoczyńcy, którego Łukasz gonił tego dnia. W międzyczasie w życiu Karoliny pojawia się Szymon.

Jestem bardzo zaskoczona powieścią, na plus oczywiście. Zasiadając do lektury spodziewałam się otrzymać romans, a dostałam dodatkowo również całkiem zgrabnie poprowadzony wątek kryminalny. I muszę stwierdzić, że autorce wyszło naprawdę ciekawe połączenie, do tego zajmujące na dobre kilka godzin. Powieść nie jest długa, a wiele się w niej dzieje, głównie jeśli chodzi o sercowe zawirowania w życiu głównej bohaterki, ale nie tylko. Nie obraziłabym się, gdyby książka była trochę dłuższa. Ale nic straconego, bo zakończenie sugeruje kolejny tom i bardzo liczę na to, że druga część powstanie, bo dałam się wkręcić w tę opowieść.

Karolina jest bohaterką, która daje się lubić. Szczególnie na początku, kiedy walczy o swoją wolność i niezależność. Później trochę traci niestety, bo w obliczu zainteresowania, jakie okazują jej mężczyźni (tak, dobrze czytacie, jest więcej niż jeden adorator), przeobraża się w tajemniczy sposób w nastolatkę. Do tego nie potrafi się zdecydować. To trochę drażni, ale mimo to jest to bardzo pozytywna postać, której losy śledzi się z zaciekawieniem. Ponieważ od warstwy obyczajowej wolę w powieściach ich kryminalną odsłonę (jeśli jest), również tutaj wątek kryminalny spodobał mi się bardziej niż sercowe perypetie Karoliny. Domyślam się, że miał być zaledwie dodatkiem do fabuły, ale wyszedł świetnie i chciałabym móc kiedyś przeczytać powieść tylko kryminalną w wydaniu autorki. To właśnie ten wątek wprowadza do powieści najwięcej napięcia i adrenaliny, bo do końca nie wiadomo, jak to się potoczy i jakie będą konsekwencje tej sprawy dla naszej bohaterki. Ona sama i jej niezdecydowanie też wprowadzają pewne napięcie do powieści, bo człowiek chciałby już wiedzieć, co zdecydowała w sprawie adoratorów, a ona nadal nie wie.

Jak na debiut jest naprawdę nieźle. Akcja płynie szybko i nie ma czasu choćby na odrobinę nudy. Od czasu do czasu akcja potrafi porządnie zaskoczyć czytelnika, bo jest sporo wątków, których się w powieści nie spodziewamy i coraz szerzej otwieramy oczy ze zdumienia, na to, co się dzieje. A dzieje się naprawdę dużo, emocji również nie brakuje i dobrego humoru. Jest też szczypta erotyki, której również się nie spodziewałam w tej powieści, ale nie przeszkadzała mi ona za bardzo, bo jest tylko dodatkiem i nie dominuje w powieści. Towarzyszy interesującej i wciągającej opowieści, którą czyta się z prawdziwą przyjemnością.

Debiutancka powieść Moniki Brendy zaskoczyła mnie ilością zdarzeń, tempem akcji i wątkiem kryminalnym przede wszystkim. A że bardzo lubię takie mixy gatunkowe, polubiłam również tę książkę i czekam na więcej. Kibicuję dalszej twórczości autorki, a Wam „Kto by pomyślał” serdecznie polecam!