Kontrakt Paganiniego
Lars Kepler

Lars Kepler, czyli duet Ahndoril. Szwedzka para postanowiła stworzyć cykl książek, gdzie główne skrzypce gra komisarz Joona Lina. Jak widać, jest to druga część i przy okazji drugie moje spotkanie zarówno z autorami, jak i bohaterem. Pierwsze wspominam jako jedno z tych naprawdę udanych. Styl i tempo akcji były zdecydowanie w moim stylu. No i było typowo kryminalnie, czyli... krwawo.

Archipelag Szwedzki. Dryfuje po nim opuszczony i dryfujący jacht. Jednak nie jest on pusty. Na jego pokładzie znaleziono zwłoki kobiety. Ubrania ma suche, za to w płucach pełno morskiej wody. Ledwo następnego dnia zostaje odkryte kolejne ciało. Tym razem to mężczyzna. Wszystko wskazuje, że powiesił się na żyrandolu we własnym mieszkaniu. Tylko jak to zrobił, skoro obok nie ma żadnego stołka, czy czegokolwiek co umożliwiłoby zawieszenie pętli. 

Obie sprawy trafiają w ręce komisarza Liny, który wraz z kolegami i koleżankami próbuje rozwikłać, o co tak naprawdę może chodzić. Joona dość szybko dochodzi do wniosku, że sprawy się łączą, ale brakuje na to jasnych i konkretnych dowodów. 

Tym razem państwo Ahndoril poszli bardziej w stronę sensacji niż kryminału. Handel bronią, machlojki i korupcje podczas załatwiania ofert czy groźby śmiercią. A wszystko to w kręgach politycznych oraz biznesowych z wyższych półek. Autorzy postanowili wpakować komisarza w sam środek tego "bagna". Jednak mam mieszane uczucia. Z jednej strony wszystko wkomponowuje się w dzisiejsze czasy, akcja i dynamika na wysokim poziomie, przez co czyta się niezwykle szybko i płynnie. Z drugiej zaś jest to tak mało realne, że aż boli. A może ja nie znam świata przestępczego? Szczególnie tego niedostępnego dla przeciętnego szarego człowieka. Jednak jak by na to nie spojrzeć, nie pisze nigdzie, że książka ma mieć coś z faktami wspólnego. Czytam dla rozrywki, więc i coś takiego czasami się przyda. Pewne jest jedno. Kolejny tom już na mnie czeka i nie odpuszczę. Pytanie, czy będzie lepszy, czy wręcz przeciwnie...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Kontrakt Paganiniego" to jedna z powieści z cyklu o komisarzu Joonie Linnie. Rybak znajduje jacht z martwą kobietą. Została ona utopiona, jednak na ubraniu brak śladów wody. Okazuje się, że nie była ona jedyną pasażerką łodzi. Książkę bardzo dobrze się czyta,z tym, że spodziewałam się czegoś bardziej mrocznego, jak w "Hipnotyzerze",a to bardziej sensacja. Nie mniej jednak autorzy, kryjący się pod pseudonimem Lars Kepler są na samym szczycie moich ulubionych pisachy skandynawskich.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Handel bronią, nieczyste interesy i trzymająca w napięciu akcja. Czegóż chcieć więcej?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Przeważnie jest tak, że akcje fabularne rodem z filmów z serii ,,zabili go i uciekł", wplecione w wątki kryminałów, thrillerów, wywołują u mnie uśmiech politowania i mocno wpływają na ujemną ocenę czytanej książki. ,,Kontrakt Paganininego" zawiera w sobie właśnie takie wątki i choć kiedy pierwszy raz natknąłem się na nie w powieści, brwi moje uniosły się do góry, to w końcu okazało się, że w tym przypadku są one właściwie jak najbardziej do przyjęcia. Najlepsze z tego wszystkiego jest to, że ja wcale nie umiem sobie odpowiedzieć na pytanie, czemu to właśnie u tego autora (właściwie tych autorów) jestem w stanie je zaakceptować? Być może dzieje się to za sprawą tego, że Larssa Keplera identyfikuję z Henningiem Mankellem i czytam keplerowe powieści nie mogąc pozbyć się wrażenia, że tak bardzo blisko im do mankellowskich. Choć komisarz Joona Linna nie jest zrzędą, to cały czas porównuję go do komisarza Kurta Wallandera i widzę wiele wspólnych cech i podobieństw ich charakterów. Kurt Wallander jest mi bliski niczym ulubiona koszula a odnalezione w innym bohaterze podobieństwa powodują pewnie, że od razu staje się on moim idolem. Już przy lekturze pierwszej powieści Larsa Keplera pt. ,,Hipnotyzer" zwróciłem uwagę na tego bohatera i zapadł mi on mocno w pamięć. Choć od tamtego spotkania minęło już bardzo dużo czasu, cały czas o nim pamiętałem i polowałem na drugi tom jego przygód. Zdaję sobie sprawę, że powieść ta nie jest pozbawiona wad i wpadek, ale teraz nie pozwolę na to, aby kolejne randez-vous ze szwedzkim komisarzem odwlekło się w czasie i tak bezwiednie obiecuję sobie, że następne powieści mogą być tylko lepsze. Nigdy nie doszukiwałem się zastępców dla Wallandera, ale myśl, że Yoona Linna może godnie przejąć obowiązki mojego ulubionego bohatera. Ocena: 4,5/6

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,, Kontakt Paganiniego" to druga powieść Larsa Keplera, jaką miałam szczęście przeczytać i kolejne śledztwo, które prowadzi Joona Linna. Uwielbiam go , tak samo jak wszystko co wychodzi spod pióra dwójki pisarzy, piszących pod pseudonimem Lars Kepler. Tym razem mamy kulisy wielkiej polityki i handlu bronią. Akcja przenosi nas na zatokę Jungfrufjärden, gdzie pewien stary rybak dostrzega uszkodzony jacht, na pokładzie którego znajduje ciało młodej dziewczyny. Okazuje się, że była ona młodszą siostrą Penelope Frenandez - szwedzkiej aktywistki działającej na rzecz pokoju, która razem ze swoim chłopakiem, zniknęła. Linna podejrzewa, że dwójka tych młodych ludzki znajduje się w niebezpieczeństwie i chce ich jak najszybciej odnaleźć. Akcja nabiera takiego tempa, że ciśnienie, podczas lektury, skakało mi do granic maksymalnych, wszystko przestało dla mnie istnieć byłam tylko ja i Jonna i chęć odnalezienia poszukiwanej dwójki. Dla mnie lektura znakomita i tak wyciągająca, że świata poza nią nie widziałam. Mistrzostwo i wielkie brawa za tak znakomitą powieść. Podsumowując - polecam, koniecznie to trzeba przeczytać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Z przyjemnością śledziłam dalsze poczynania komisarza kryminalnego Joona Linny. Książka, a właściwie cały cykl nadaje się na scenariusz filmu sensacyjnego. Polityka, wielkie pieniądze, śmiercionośna broń i władza żądzą światem.  I dla niektórych osób ogarniętych żądzą tych przymiotów nie ma znaczenia nawet bezcenne ludzkie życie. Zaślepieni swoimi dążeniami do spełniania własnych marzeń depczą wszystkie inne wartości. Dobrze, że jest Joona Linna, który ma czysty charakter i ambitny umysł. Radzi sobie i niech tak zostanie na długo.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)