Jeźdźcy
Tim Winton

Historia jest o rodzinie, która sporo podróżuje ale w końcu postanawia osiąść w Irlandii. Poznajemy ojca rodziny, który tyra przy starym domku próbując uczynić go zdatnym do mieszkania. Widuje też duchy, tytułowych jeźdźców. Podobno ujrzenie ich zwiastuje nieszczęście. Z jego przemyśleń, opowiadań i listów poznajemy jego żonę i córeczkę, które maja do niego przylecieć wkrótce. Rodzina wydaje się być bardzo zżyta. ale w wyznaczonym terminie na lotnisku pojawia się tylko dziecko. Nasz bohater zamiast zgłosić zaginięcie małżonki, pakuje się do samolotu i wyrusza na poszukiwania. Okazuje się, że małżonka miała w przeszłości epizody paniki, furii i takie tam inne. Krótko mówiąc moim zdaniem po prostu była szurnięta, a on z miłości przymykał oko na te dziwactwa. Tak czy siak postanawia jechać w miejsca do których żona ma sentyment. Na początku podróży bardzo im kibicowałam, ale im dłużej nie mieli żadnych odpowiedzi tym mniej dbał o córeczkę ten nasz bohater. Mało tego, im więcej osób spotykali tym bardzie stawał się jasne, że rodzina nie jest tak kryształowa. Scully jest bardziej dobroduszny niż sam o sobie myślał, a małżonka zaczyna przypominać lodową bryłkę, a nie czułą kobietę z jego wspomnień. Nawet dziewczynka pomimo wieku nie jest już dziecinna i naiwna. Na szczęście mała Billie jest bardziej zaradna niż ojciec, jednak widać było że przeżyła jakąś trumnę, nie chciała rozmawiać o mamie i próbowała odwieść ojca od poszukiwań. W drugiej połowie książki już mnie zaczął strasznie denerwować, bo wiadomo już było, że żonka najprawdopodobniej go opuściła i porzuciła dziecko samo na lotnisku. Nie mam pojęcia po co w takim razie uparcie jej szukał dalej zamiast zająć się córeczką. Ja bym jej nie szukała. Było w tej historii sporo niezrozumiałych dla mnie epizodów, ale nie szkodzi, bo to co nie jest powiedziane wprost mogę sobie dowolnie wyobrażać a wszystko dobrze się skończyło. Ogólnie oceniam 4/6.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)