Jana ze Wzgórza Latarni
Lucy Maud Montgomery

Inne tytuły: Jane z Lantern Hill, Janka z Latarniowego Wzgórza, Jane ze Wzgórza Latarni. Moje wydanie nosi tytuł najbliższy oryginałowi i nie wiem dlaczego tłumaczowi nie chciało się z Lantern Hill zrobić spolszczenia na Wzgórze Latarni, jak w następnych tłumaczeniach. Jest to historia jedenastoletniej dziewczynki, którą poznajemy, gdy mieszka w Toronto z matką i despotyczną babką. Rodzina zataja przed nią prawdę o ojcu i dziecko myśli, że jest półsierotą. Gdy Jana poznaje ojca i zamieszkuje z nim na wakacje, poznaje całkiem inne życie i bardzo pragnie by rodzice znowu byli razem. Matka dziewczynki wydaje się być bezwolną lalką całkowicie podporządkowana babce, Gdy Jana wraca po pierwszych wakacjach spędzonych z ojcem jest dojrzalsza i doroślejsza od rodzicielki. Montgomery ma albo wciągające książki, albo nudne. Nie ma nic po środku. Sięgając po ten tytuł nie spodziewałam się fajerwerków, lecz mile się zaskoczyłam. Książka jest napisana bardzo sympatycznie. Skłania też do przemyśleń. Powstała w okresie międzywojennym, więc autorka często wspomina Wielką Wojnę. Nie ma to jednak wpływu na nastrój książki (przeciwnie niż to było w "Rilli ze Złotego Brzegu"). Przedstawia radosny okres dojrzewania, trwałość przyjaźni i cud rodzicielskiej miłości. Szkoda, że ta powieść jest tak mało znana, bo jest równie ciekawa co Ania bądź Emilka.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Sięgnęłam po tę powieść, bo miałam nadzieję odnaleźć w niej klimat i czar "Ani z Zielonego Wzgórza", jednak książka do pięt nie dorasta serii o Ani. Może miałam w stosunku do niej zbyt duże oczekiwania? Trudno powiedzieć. W każdym bądź razie to nie było o, na co się nastawiłam, aczkolwiek lektura ma swoje dobre strony i czas z nią spędzony nie był tak całkiem czasem straconym.

 

Tytułowa Jana to 11-letnia dziewczynka mieszkająca ze srogą i apodyktyczną babcią oraz matką, która jest totalnie uległa tej babci. Taką babcię to niech szlag jasny trafi. Stara jędza i tyle. Dziecko żyje w przekonaniu, że jej ojciec nie żyje, ale pewnego dnia przychodzi od niego list, w którym domaga się aby córka przyjechała do niego na trzy miesiące wakacji. I Jana z duszą na ramieniu jedzie na Wyspę Edwarda, gdzie oprócz przemiłego ojca, poznaje również fałszywą i zaborczą w stosunku do brata siostrę ojca - ciotkę Irenę oraz mnóstwo fajnych osób, z którymi miło spędza czas.

 

To, co wydało mi się kompletnie nieprawdopodobne i mocno naciągane to fakt, że dziewczynka żyjąca dotąd w zamożnym domu, otoczona służbą, nagle prowadzi ojcu dom, gotując w nim wymyślne potrawy, robiąc konfitury, piekąc ciasta, sprzątając itp. Sorry, ale nie"kupuję" tego, gdyż jest to zwyczajnie niedorzeczne. Natomiast urzekł mnie sposób, w jaki ojciec uczył Janę historii, geografii, jak "oswajał" ją z biblią i w jaki sposób motywował do nauki języków obcych. Dziewczynka stopniowo odkrywa też, co się stało przyczyną rozstania jej rodziców.

 

Natomiast dziwi mnie trochę sytuacja związana z przyjaciółką Jany - Finką, bardzo ubogą, osieroconą dziewczynką, którą od niechcenia zajmuje się jakaś ciotka i której ciągle grozi, że odda ją do sierocińca. Ja na miejscu Jany szukałabym dla niej jakiejś pomocy -czy to u matki czy to u ojca. Na jej miejscu dałabym jej jakieś ubrania po sobie czy od czasu do czasu jedzenie, a nie zauważyłam aby Jana twierdząca, że kocha przyjaciółkę, wykazała się jakąś inicjatywą w tej kwestii. Dopiero pod koniec książki stanęła na wysokości zadania, a mogła to zrobić dużo wcześniej.

 

 

Nie ulega wątpliwości, że książka ma pozytywne wibracje, ale jest zbyt sielankowa, ckliwa i oraz do bólu przewidywalna. Piękne opisy przyrody, otoczenia, zabudowań, ale nadmierne wyolbrzymienie cech niektórych bohaterów i ogólna infantylność czasem powodowały nudę, irytację czy ironiczne uśmiechy. Fajna książka dla dziewczynek z podstawówki, ale ja tu nie odnalazłam tego czaru i magii, jaka mi towarzyszyła podczas czytania serii o Ani. Widocznie nie jest to książka dla mnie. Cóż, bywa i tak...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

11-letnia Janka Wiktoria razem z babką, ciotką oraz mamą, mieszka w Bostonie, w wielkim domu. Dziewczynka wciąż strofowana i ganiona przez babkę, czuje się nieszczęśliwa. W dodatku dowiaduje się od kolezanki w szkole, że ojciec, którego uważała za zmarłego, żyje. Kiedy nadchodzi list od ojca Janki, wyrażający życzenie, aby dziewczynka spędziła u niego wakacje, Janka jest przerażona wizją trzech miesięcy pobytu u obcego jej przecież człowieka. Od pierwszej jednak chwili ojciec i córka pokochują się. Dziewczynka zastanawia się, czemu dwoje tak anielsko dobrych ludzi, jak jej mama i tata, moglo się rozejść. Żal też Jance wracać do domu babki...

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)