Heretyk
Carlo A. Martigli

Książka była na przecenie za 9,90 i już wiem dlaczego. Słaby główny watek, brak wciągającej akcji. Wcale nie chce się dalej czytać. Na stronie 250 poddałem się i stwierdziłem, ze nie warto więcej tracić czasu, Dużo bezsensownych i nudnych wtrąceń i filozoficznych przypowieści. Nuda i strata 9 złotych.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Na pewno moje oczekiwania wobec tej książki minęły się z rzeczywistością. Trochę szkoda, bo pokładałam duże nadzieje w tej powieści. Na okładce tak szumnie napisano o Savonaroli, o Borgiach, że spodziewałam się czegoś z przytupem, w stylu wcześniejszych książek, które czytałam o tamtych czasach. Dostałam... dość chaotycznie napisaną historię (trochę zbyt wielowątkową, gdzie w pewnym momencie nie wiadomo było, kto jest z kim, przeciwko komu i o co właściwie całe zamieszanie) Ferruccia, teoretycznie głównego bohatera, na dokładkę wzmianki odnośnie młodego Medyceusza, lekki zarys trochę dziwnie przedstawionej rodziny Borgiów i raptem krótkie scenki z udziałem Girolama. I co ważne i trochę wybijające z rytmu - postacie Ada Ta i Gua Li, którzy opowiadali praktycznie każdemu historię (dość można powiedzieć heretyczną) o Jezusie i jego życiu, które zostało pominięte w naszym Piśmie Świętym. I właśnie przez ostatni element tej powieści, czyli postać dwójki mnichów - podobno córki i ojca - myślę, że niektórzy powinni się zastanowić, czy na pewno chcą tę książkę czytać. Jeśli ktoś jest osobą dość religijną, myślę, że mógłby z bulwersacją i niesmakiem czytać historię nastolatka, a później dorosłego Issy (znanego przez nas jako Jezusa), który pobierał nauki o mnichów, podróżował w poszukiwaniu wiedzy, miał żonę i dwójkę dzieci, a później związał się z Marią z Magdalii. Niby to tylko książka, ale myślę, że podobnie jak Kod da Vinci, nie dla wszystkich. Ach ten Savonarola... dobrze, że ludzie w tych czasach nie mają takich pomysłów jak on. "We Florencji chodziły słuchy, że Girolamo pod habitem nosił jedynie włosiennicę i czarne spodnie i mył się tylko w niedzielę, przed msza, aby unikać zbyt częstego dotykania intymnych części ciała." Papież, który wydaje Cezarowi niemy rozkaz "pozbycia" się Juana? Aleksander, który postawił krzyżyk na swoim ulubionym dziecku? Przyzwolenie na zabicie faworyzowanego na każdym kroku Księcia Gandii? No tego jeszcze nie było! I na dokładkę informacja, że Juan był lubianym w Europie szlachetnym człowiekiem, którego śmierć była dla wielu przykrością i o którego duszę się modlono? Papież, dla którego jego ambitny syn jest przeszkodą w realizacji marzeń o dziedziczności tronu? Z każdą kolejną sceną z udziałem Borgiów i przemyśleniami Aleksandra czułam się trochę dziwnie - bo nie takich Borgiów znam! Nie tego się spodziewałam, no ale cóż... szczęśliwie nie jest to książka stricte historyczna. "-Gdybyście byli kobietą, dałbym wam za męża Cesarego i wszystko by się ułożyło, rozwiązałby się również problem naszej dynastii. - Wierzcie mi, wasza świątobliwość, nic by mnie bardziej nie uszczęśliwiło." No cóż... bardzo ciekawa propozycja Aleksandra i jeszcze lepsza teoria i odpowiedź Giovanniego Medyceusza... ciekawe co na to sam Valentino? Uwielbiam ten stan, kiedy sięgam po jakąś książkę, zaczytuję się w niej i nagle znajduję wątki, o których czytałam już wcześniej (zwłaszcza wątki historyczne) i nie jestem zielona w swojej niewiedzy! W Heretyku został poruszony wątek Templariuszy i ich tajemniczego "zniknięcia", gdyby nie fenomenalni Królowie Przeklęci nie wiedziałabym, o co chodzi. Jednak po lekturze Króla z Żelaza wiem, kim był Jakub de Molay i co się z nim stało i mogłam uporządkować sobie fakty i uzupełnić ewentualne luki w treści Heretyka. Kolejną rzeczą, która mnie nie zaskoczyła (i za razem ucieszyła), była kwestia pojawienia się Sułtana Bajazyda (o którym już troszkę za sprawą Borgiów czytałam). Tym razem moja wiedza historyczna niestety powiększyła się za sprawą serialu, jednak pozwoliła mi na zrozumienie i wgryzienie się w wątek sułtana, zasad, które panują w haremie, a także stanowisk państwowych, które reprezentują padyszacha. Nie pozostaje nic innego, jak tylko czytanie kolejnych książek, które nawzajem zazębiają się historycznie i pozwalają na zbudowanie dość solidnej lekcji historii, która z każdą kolejną lekturą staje się bardziej pełna i ciągła i zdecydowanie bardziej przejrzysta i jasna, niż ta wykładana w szkołach.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)