Góra Skorpiona
John Flanagan

Najlepsza banda na świecie dalej w formie :) Członkowie Czapli przeżywają nowe przygody, zawierają przyjaźnie, nowe znajomości, szkolą się w walce, a także uczą się sprytu od jednego z najlepszych zwiadowców. W "Górze Skorpiona" znów zostaje podjęty temat niebezpieczeństwa sekt, które tak naprawdę nie służą dobru ani jej zwolennikom ani przeciwnikom. Niestety, jeśli do gorliwej ślepej wiary dodamy umiejętność walki - robi się niemiło. Cieszy mnie, że nasi bohaterowie nadal nie nudzą. Wręcz przeciwnie, dzięki nim miałam okazję do wielu wzruszeń. To, co zrobił Hal dla Ingvara... Miałam na to nadzieję już od pierwszego tomu. Następnie historia związana z Ulfem i pokaz siły braterskiej miłości. Z tych książek aż bije dobrem po oczach :) Jedyna rzecz na minus, to postać Lydii. O ile na początku bardzo ją lubiłam i ceniłam sobie jej niezależność, odwagę, teraz strasznie mnie irytuje - jest czepialska (żarty Thorna... Serio? Jeszcze się nie przyzwyczaiła i dalej focha się za każdym razem?), niezdecydowana w pewnej kwestii (czym rani pewnych bohaterów, ale myśli tylko o sobie i swoim "wielkim bólu wyboru"). Brr. Przydaje się w walce, ale jej charakter staje się nie do zniesienia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Hak ze swoją drużyna przybywa na spotkanie z królem Duncanem. Jak się okazuje na życie jego córki Cassandry czyha niebezpieczeństwo. Hal wraz z Gilanem i całą drużyną czapli ruszają do Arydii do Góry Skorpiona, by przerwać ataki skrytobójcze na księżniczkę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Na razie tyle wydano książek z serii "Drużyna", ale znając twórczość tego autora nie ma wątpliwości, że będzie ciąg dalszy. A jeżeli nie będzie kontynuacji to osobiście ogłoszę żałobę. Kolejna książka warta przeczytania, nie tylko dla młodzieży, do której jest adresowana, ale też dla dorosłych.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Naprawdę wspaniale czytało mi się tą część i sądzę, że John się postarał. Dużo akcji, walki, podstępów, nieoczekiwanych zwrotów akcji, wspaniałych dialogów, ciętych ripost... Czego jeszcze można pragnąć? Raz jeszcze smutno mi rozstawać się z tym niezwykłym światem.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

W Górze Skorpiona Hal po raz kolejny zaskoczył mnie swoimi pomysłami, a drużyna Czapli stanęła przed trudnym wyzwaniem zdjęcia tolfah z aralueńskiej księżniczki. Książka niewątpliwie nie ustępuje poprzednim częściom pod względem humoru, cudownych opisów oraz akcji. W jednej chwili wszystko może się zmienić - dosłownie. Osobiście - uwielbiam drużynę Czapli i chętnie bym się do nich przyłączyła. Podejrzewam, że książka będzie miała jeszcze kilka części kontynuacji, bo naprawdę byłabym rozczarowana, gdyby na tym się skończyło. Cieszę się, że Flanagan pomimo wcześniejszych postanowień nie poprzestał na trylogii, bo trzecia część cyklu właśnie tak się kończyła - jakby nie miało być kontynuacji. W tej książce autor pozostawia sobie wolne pole. Zakończenie jest niby zamknięte, ale w każdej chwili można je rozwinąć. Chciałabym się zwłaszcza dowiedzieć, kogo wybierze Lydia (Hala czy Stiga) oraz zobaczyć (oczywiście oczyma wyobraźni) ślub Thorna z matką Hala. Osobiście jestem zafascynowana postacią Lydii jako jedynej członkini Czapli. Dziewczyna, która kompletnie nie przejmuje się ubiorem, wyglądem, a jeśli jest jakiś wróg, który mógłby zaszkodzić Czaplom, jej strzałki zaraz go wykończą. W tej części wykazuje się również talentem zwiadowczym. Mam jednak wrażenie, że autor specjalnie nie zakończył wątku miłosnego dotyczącego Lydii, ponieważ ma zamiar kontynuować cykl. Każda postać z drużyny wywołuje u mnie wiele, często odmiennych emocji. Poznałam też drugą stronę charakteru bliźniaków i więzi, która ich łączy. W książce wiele się dzieje, ale mimo to naprawdę trzeba by czytać bez zrozumienia, aby się pogubić. Opisów jest akurat! To zdecydowanie duży plus cyklu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)