Frieren. U kresu drogi (t. 1)
Kanehito Yamada

Pierwsze słowo, jakie mi przyszło do głowy podczas lektury komiksu, to "przytulny" tudzież "swojski". A zaraz po tym nasunęła mi się myśl, że całość daje wrażenie autystycznej. I absolutnie nie mam tu na myśli nic złego, po prostu sposób postrzegania świata przez główną bohaterkę jest na tyle specyficzny, że daje spore skojarzenia właśnie z autyzmem. Ta manga trochę uczy nas patrzeć na świat z innej perspektywy i spokojnie rozkoszować się klimatem. Frieren prowadzi nas przez świat z pewną dozą naiwności, ale też obojętności i zblazowania. Toczy się to pomalutku, co jest ciekawe, biorąc pod uwagę fakt, że w fabule mijają długie lata. Na razie trudno mi tu powiedzieć cokolwiek o fabule, mamy tu głównie ciekawie zarysowany koncept, a poza nim przede wszystkim klimat. Tylko tyle i aż tyle. Zobaczymy, jak będzie dalej.

Pod przykrywką fantastyki (w końcu główna bohaterka jest elfką) autorzy przemycili bardzo ważny temat- przemijanie i żal, że nie powiedziało się wielu rzeczy osobom, które zmarly.