Elżbieta II. Ostatnia taka królowa
Marek Rybarczyk

Premiera książki „Elżbieta II. Ostatnia taka królowa” zbiegła się, domyślam się, że nie bez powodu, z Platynowym Jubileuszem królowej Elżbiety II. Elżbieta II to w historii Wielkiej Brytanii pierwsza monarchini, która panuje nieprzerwanie od 70. lat. Dziesiątki milionów Brytyjczyków i ludzi z całego świata świętowało obchody Platynowego Jubileuszu królowej. W naszym kraju pojawiła się w tym czasie powieść w całości poświęcona tej wyjątkowej postaci. W książce Marka Rybarczyka możemy poznać Elżbietę II od jej bardziej prywatnej strony, jako żonę, matkę czy fankę kryminałów o Herkulesie Poirot. Autor opisuje historię kobiety, której życie od zawsze przeznaczone było większemu dobru. Kobiety, która tak naprawdę nigdy nie miała nic własnego, która wszystkie decyzje podejmowała z myślą o swoim narodzie, która nawet w małżeństwie tkwiła z rozsądku. Od lat przygotowywana do niesienia na swoich barkach ogromnego ciężaru, jakim jest bycie królową. Aż wreszcie w 1952 roku jako dwudziestopięciolatka przejęła tron po swoim ojcu. Była wielką nadzieją Brytyjczyków na to, że znów staną się wielkim narodem. Młodziutka dziewczyna przysięgała oddanie monarchii do końca życia i to właśnie uczyniła.

Autor analizuje życiowe wybory, konflikty, popełnione błędy i skrywane dramaty królowej. Opisuje jej relacje z księciem Karolem i jego żoną Dianą. Prezentuje cienie i blaski jej długoletniego małżeństwa, mówi trochę o przyzwyczajeniach królowej, jej podejściu do rodziny, relacji i monarchii. Zastanawia się też nad przyszłością monarchii, nad tym, co się stanie, kiedy królowej zabraknie. Pewne jest, że będzie to kres pewnej szczególnej epoki. Pojawiają się w związku z tym pytania o to, czy książę Karol będzie w stanie udźwignąć ciężar korony i jak zmieni się monarchia po odejściu królowej. Mimo że to powieść przede wszystkim o Elżbiecie II i to na jej postaci i na próbie stworzenia psychologicznego i politycznego rysopisu królowej koncentruje się autor, dostajemy przy okazji mnóstwo informacji o innych członkach rodziny królewskiej. Sporo faktów, ale też odrobinę plotek z mniej lub bardziej oficjalnych źródeł. Książka jest nie tylko bogata w informacje, ale też przystępnie napisana. Dzięki temu czyta się ją bardzo dobrze i szybko. To rzetelna i szczera publikacja, chociaż nieco stronnicza. Poza tym można odczuć w niej jakąś wtórność. Wiele informacji, które podaje w powieści autor, można znaleźć w jego poprzedniej książce pt. „Elżbieta, Filip, Diana i Meghan. Zmierzch świata Windsorów”. Właściwie to praktycznie te same historie, może trochę uzupełnione i inaczej podane, jednak nadal te same. Dla wielbicieli Windsorów, którzy od lat śledzą losy monarchii ta publikacja może nie być wystarczająca. Dla osób, które w ogóle nie znają historii królowej będzie interesująca i będzie stanowić prawdziwą kopalnię wiedzy na temat Windsorów. Tekst został wzbogacony licznymi fotografiami z życia królowej, które doskonale uzupełniają opowiadane historie.

„Elżbieta II. Ostatnia taka królowa” pokazuje Elżbietę II taką, jakiej nie znamy. Z jej wszystkimi słabościami, bolączkami, wątpliwościami. Z jednej strony silną i odpowiedzialną za los poddanych, z drugiej kruchą jak szkło. Piękne wydanie, fantastyczne zdjęcia i mnóstwo przydatnych informacji. To wszystko sprawia, że warto mieć tę publikację w swojej kolekcji. Polecam!

To opowieść bardziej o osobie niż o królowej, o człowieku, który - pęknięty i tragiczny poznał prawdę maksymy: ,,Pycha kroczy przed klęską".

Myślę, że niewielu jest ludzi, którzy nie wiedzą kim jest Królowa Elżbieta, ponieważ jest nie tylko osobą bardzo medialną, ale również tajemniczą. Jej poważny wyraz twarzy może sugerować osobę ,,zimną", niedostępną, nieczułą. Czy taka właśnie jest kobieta, której wiek kojarzy się wielu ludziom ze smutną starością?

Biorąc do ręki tę książkę domyślałam się, że już niczego więcej nowego nie dowiem się o kobiecie, która zawsze była dla mnie pewnego rodzaju ikoną piękna, klasy i władzy. A jednak autor mile mnie zaskoczył informacjami, które były dla mnie nowe.

Ta lektura nie jest poświęcona tylko Elżbiecie, poznajemy w niej również innych członków rodziny królewskiej, o których być może nie wspomina się tak często jak o samej królowej. Są to przede wszystkim osoby, które nie były dumą rodziny, a czasami wręcz starano się za wszelką cenę nie kojarzyć ich z najbliższym otoczeniem królowej.

W rozdziale zatytułowanym ,,Klocki zdrady" można przeczytać na przykład o byłym pierwszym brytyjskim królu, który abdykował, o jego słynnym ślubie z rozwódką Wallis Warfield Simpson śpiewano nawet piosenki, oczywiście ich teksty nie były pozbawione ironii. Ale niewiele osób wie o kontaktach księcia Windsoru i jego żony z Hitlerem i nazistami, co z pewnością nie było dumą ani dla Wielkiej Brytanii ani dla samej rodziny królewskiej.

W książce czytamy również o sprawach, które często ,,zamiatano pod dywan" byleby tylko nie zaszkodzić wizerunkowi ,,idealnej" rodziny. O depresjach i wybuchach agresji Diany mało kto wie, idealizowanie wizerunku byłej żony Karola jest i było zawsze lepsze od tego aby zobaczyć ją jako femme fatale. Ale czy Diana była tą złą, czy tą dobrą, to już ocenić musi każdy sam, bo ja nie wiem, jak bym się zachowywała, gdyby zamknięto mnie w złotej klatce i nie pozwalano na wyrażanie własnych emocji.

A królowa Elżbieta? Czy nie to wychowanie właśnie w warunkach ściśle określonych nakazami i zakazami nie sprawiło, że z młodej, pełnej życia dziewczyny zamieniła się w posągową postać władzy? Podobno od najmłodszych lat widać w niej było tę władczość.

Może to zabrzmieć obcesowo, ale nie jestem w stanie zrozumieć tego, że można najpierw kogoś bardzo pokochać, wręcz szaleć za nim z miłości, być zauroczonym drugą osobą, by w szybkim czasie zmrozić tę miłość obojętnością. Mam na myśli oczywiście małżeństwo Elżbiety z Filipem. Z informacji jakie krążą wokół tej pary wynika, że młodziutka Elżbieta była bardzo zakochana. Czy Filip był zakochany w niej, to już jest temat trochę kontrowersyjny, z całą pewnością był nią zauroczony jako dziewczyną, a może miał w tym ukryty cel? Może chciał wzbić się na wyżyny wyższe niż oferował mu jego status rodzinny? Co się takiego stało, że miłość zamieniła się w obojętność? Kto zawinił on czy ona? Zapewne w wielu małżeństwach tak się dzieje, tylko ja wciąż zadaję sobie pytanie: dlaczego?

Zapewne ilu czytelników tyle będzie opinii, ja nie mogę się wypowiedzieć po żadnej ze stron.

Królowa Elżbieta z całą pewnością jest symbolem monarchii i myślę, że obecnie niewielu jest Brytyjczyków pamiętających świat przed jej panowaniem. 70 lat to jednak kawał czasu. Czy jej następcy zjednają sobie ludzi tak jak ona?

Dla wielu jest obrazem chłodnej elegancji i mądrości, ale jaka naprawdę jest królowa? Ile w niej ciepła, a ile wypracowanego przez lata chłodu? Czy miłość do zwierząt zastępuje jej miłość do ludzi? Czy potrafi kochać szczerze i dlaczego tak trudno jej okazywać emocje? Lata praktyki piastowanego stanowiska w państwie, czy zwyczajne zobojętnienie?

Wiele możemy się z tej książki dowiedzieć, myślę, że warto sięgnąć do tej lektury, aby chociaż trochę zrozumieć osobowość tej niezwykłej kobiety. Czy zamknięta w swojej złotej klatce potrafi być szczęśliwa jak zwyczajny człowiek? Jak daleko sięga jej władza, czy jako monarchini ma więcej do powiedzenia niż Premier, Parlament czy Gabinet?

Polecam tę książkę nie tylko czytelnikom biografii czy książek reportażowych. Myślę, że warto poznać bliżej tę kobietę, która dla wielu wciąż jest zagadką.

Książka dla fanów monarchii, albo dla osób które dopiero zaczynają przygodę z Windsorami. Lektura zawiera wiele ciekawostek, zdjęć. Niestety, mnóstwo jest w niej powtórzeń z poprzedniej publikacji autora lub też to co jest w rozdziale 1, napisano w 5 i 6 itp. Książka nie do przeczytania na raz, trzeba sobie dawkować. Pod koniec już mnie trochę męczyła.

Kiedy w 1952 jako młodziutka kobieta wstępowała na tron, dała umęczonym wojną Brytyjczykom nadzieję, że znów będą wielkim narodem. Taki był początek epoki elżbietańskiej, w której najważniejsza stała się ,,Firma", jak nazywa się potocznie rodzinę królewską, a życiową dewizą : ,,nigdy się nie poddawaj".

Jak naprawdę wygląda życie królowej?

Dowiecie się z tej książki.

Ja, chociaż przeczytałam sporo pozycji o brytyjskiej rodzinie królewskiej, z każdej z nich dowiaduję się czegoś nowego.

W tej bardzo podobało mi się, że autor skupił się przede wszystkim na samej Elżbiecie.

Poznajemy ją jako fankę kryminałów o Herkulesie Poirot. Żonę, która z ogromnej miłości do Filipa dosyć szybko musiała przejść na małżeństwo z rozsądku oraz matkę, która nigdy nie rozumiała własnego dziecka. Odczujemy jej błędy, wybory i dramaty, których w jej życiu nie brakowało. Dowiemy się też dlaczego, pomimo słabego stanu zdrowia, nie chce abdykować.

Największą jednak ciekawostką, o której do tej pory nie wiedziałam, było to, co wydarzyło się podczas II wojny światowej.

O ukrytej korespondencji i tajemniczej misji Rudolfa Hessa. 

Ten temat tak bardzo mnie zaciekawił, że kupiłam sobie ,,Łowcę szpiegów" Petera Wrighta, o której jest mowa w tej biografii.

Mnie się ona bardzo podobała, ponieważ autor od początku do końca wie, co chce nam przekazać, więc nie ma zbędnego filozofowania.

To jest pierwsza książka w której naprawdę skupiamy się i poznajemy samą królową, dlatego śmiało mogę ją Wam polecić.