Dragon Age: Tevinter Nights
Trick Weekes, John Epler, Sylvia Feketekuty, Lukas Kristjanson, Courtney Woods, Brianne Battye, Ryan Cormier, Caitlin Sullivan Kelly, Arone Le Bray

,,Tevinter Nights" zaczęłam czytać na krótko przed rozpoczęciem rozgrywki w Dragon Age: Veilguard, a skończyłam długo po jej zakończeniu. Niektóre z opowiadań wprowadzają postacie, które możemy spotkać w grze - ukazując ich daleką przeszłość lub działania tuż sprzed wydarzeń Straży Zasłony. Kilka z nich nawiązuje do Inwizycji lub zdarzeń takich jak inwazja Qunari, jeszcze inne to luźne opowieści dotyczące życia w Tevinter.

Nie jestem fanką czwartej odsłony Dragon Age, a mówiąc wprost - siedząc obok mnie podczas rozgrywki można było usłyszeć trzask pękającego serduszka. O ile prowadzenie walk mi się podobało, o tyle fabuła - najważniejszy element gier typu RPG - nie mogła mnie rozczarować bardziej. ,,Tevinter Nights" okazało się balsamem łagodzącym moją śmiertelną ranę zdruzgotanych oczekiwań.

Opowiadania trzymają bowiem poziom. Oczywiście, są pisane przez wielu autorów - jedne podobały mi się bardziej, inne mniej, ale zasadniczo nudziłam się tylko przy ,,Genitivi Dies" - paradoksalnie, bo jego drugie opowiadanie - ,,Callback" jest jednym z moich ulubionych z tej antologii.

Trudno mi się oprzeć wrażeniu, że gdyby twórcy gry choć trochę pozostali w klimacie tego zbioru, moglibyśmy dostać coś, co zadowoliłoby sporą grupę wiernych fanów serii Dragon Age. W opowiadaniach Dorian Pavus był dokładnie taki, jakiego pokochałam w Dragon Age: Inqusition - ironiczny, inteligentny, pełen werwy i chęci do działania, główny antagonista posiada zastępy popleczników, o których dowiadujemy się w dodatku Trespasser, a które w niewyjaśnionych okolicznościach zostały przez twórców gry wygumowane, a Antivańskie Wrony rysują się jako wyszkoleni zabójcy, a nie zapijający ciasteczka kawą ,,przyjaciele wszystkich".

Polecam. I na otarcie łez po Veilguardzie i jako zbiór trzymających poziom tekstów. Myślę, że spodobają się każdemu fanowi Dragon Age. Bardzo możliwe, że tylko jemu, ale trochę tym charakteryzuje się proza ściśle związana z fabułą gier, zwłaszcza gdy nie mówimy o pierwszej części i dłuższej formie, która mogłaby wprowadzić nowego czytelnika w świat.