Dotyk życia
Aleksandra Szoć

Ta książka to dobitny dowód na to, że nawet najprostszą, najbardziej wtórną historię trzeba umieć dobrze napisać, albo przynajmniej mieć dobrego redaktora. To, że ktoś w szkole otrzymywał piątki z wypracowań, nie znaczy jeszcze niestety, że nadaje się na pisarza. Początku historii nie można nie skojarzyć z "50 twarzami Greya" (mimo że tej książki akurat nie czytałam, to jednak trochę się orientuję w tym, co obecnie jest w modzie) - młoda dziennikarka ma za zadanie przeprowadzić wywiad z milionerem. Ich spotkanie oczywiście całkowicie zmienia ich dalsze życie. Jednak wbrew temu, co sugeruje początek, "Dotyk życia" nie jest kopią czy nie daj Boże plagiatem - mimo podobnego początku, dalej historia zmierza w innym kierunku. Fabuła jest do bólu prosta i w gruncie rzeczy po góra kilkunastu stronach wiadomo, do czego zmierza. Nie czyniłabym z tego jednak specjalnego zarzutu, bo przecież nie każda historia musi składać się z szeregu skomplikowanych intryg. Problem w tym, że cała opowieść jest bardzo, ale to bardzo słabo napisana. Bohaterowie są sztuczni i niewiarygodni. Mamy tu "wrednego, antypatycznego" typa, który gdyby mógł, to oddałby głównej bohaterce serce wraz z obiema nerkami; kobietę, która ot tak, bez szczególnego powodu nienawidzi nowo poznanego człowieka, mimo że ten uratował jej życie; jednak zaledwie po kilku dniach nagle zaczyna darzyć go ogromnym uczuciem; jest też i wymagający, nieprzyjemny szef, który gotów jest ozłocić pracownicę za przeprowadzenie zwykłego wywiadu. Podobnie negatywnie muszę ocenić samą fabułę. Jak już pisałam, nie przeszkadza mi to, że jest ona dość prosta; problem w tym, że autorka nie poradziła sobie z jej poprowadzeniem. Mamy tu mnóstwo wątków, część z nich jest nieskończona, a większość - zupełnie zbędna. Do tego wszystkiego dochodzą koszmarki językowe ("W gardle czułam strach i łzy. Jednak po jego otwarciu szybko zdecydowałam się schować do wysokiej garderobianej szafy...", "Wszystko pomalowano w spokojnych barwach...", "Biały namiot przed budynkiem pozwalał na zjedzenie posiłku..." - dziękuję ci, o wielki namiocie, za pozwolenie). Ta książka powinna być obowiązkową pozycją dla autorów - by wiedzieli, jak nie należy pisać - oraz redaktorów/korektorów jako materiał do wprawek. Przykro mi, że moja ocena jest tak bezwzględna, zwłaszcza że autorka wydaje się być bardzo sympatyczną osobą, jednak niestety za dobry charakter nagród literackich nie rozdają.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)