Domek. Tom II
Adrianna Szymańska;

Kiedy jeszcze w zeszłym roku sięgałam po pierwszy tom Domku, nie spodziewałam się, że historia nieśmiertelnej Ady aż tak zadomowi się w moim sercu. W końcu nadszedł też czas, bym sięgnęła po drugi tom, który czekał na mnie już jakiś czas. Czy dorównał on jakością poprzedniej części?  

Atmosfera w Domku jest zmienna jak pogoda. Choć poprzedni mieszkańcy już opuścili jego mury, to ich nieobecność z powodzeniem zastępuje kolejne pokolenie. W tym samym czasie Ada będzie musiała stawić czoła swojemu błędowi z przeszłości, a członkowie rodziny zmierzyć z wrogiem, który jest wśród nich. Czy poradzą sobie z tym wszystkim? No i czy Ada da radę zażegnać zbliżającą się tragedię?  

Mogłabym znowu rozpisać się na temat Ady, jednak tego nie zrobię. Moim zdaniem ta postać jest tak samo oryginalna, specyficzna momentami jak w poprzednim tomie, że naprawdę - to niespotykane. Prawdopodobnie pisałam o tym w poprzedniej recenzji, ale się powtórzę. Podziwiam autorkę za to, że udało jej się wykreować taką postać i to w sposób bardzo dobry.

Pojawiło się kilkoro nowych bohaterów, ponieważ drugi tom jest istną kontynuacją - nowa część, nowe pokolenie. Sophie to dziewczyna, która przypadła mi do gustu chyba najbardziej. Choć miewała momenty młodzieńczego buntu czy prawdziwego szaleństwa, to wydała mi się najbardziej myślącą bohaterką z tego młodzieńczego pokolenia. Oczywiście, gdyby nie popełniła kilku błędów, byłaby zbyt idealna, ale i tak darzę ją ogromną sympatią. Podobnie jak Harry’ego, Caleba czy Nolee, choć ich już troszkę mniej.

Sięgając po tę książkę, miałam głowę pełną myśli. Zastanawiałam się, czy będzie to powieść dorównująca poziomem poprzedniej części, czy będzie tak samo wciągająca i szokująca jednocześnie. No i nie zawiodłam się ani trochę. Mam wręcz wrażenie, że tutaj wydarzyło się więcej, akcja była bardziej dynamiczna, a wszelkie plot twisty bardziej szokujące. Pisząc szokujące, mam na myśli absolutnie zadziwiające, niespodziewane i wprowadzające mnie w osłupienie.

Nie da się również zaprzeczyć temu, że Adrianna Szymańska rozwinęła swój warsztat pisarski i czuć tutaj jej większą pewność siebie, jeśli chodzi o tworzenie historii oraz kreację bohaterów. Jest to zdecydowanie duży plus, ponieważ podczas lektury nie czuć fałszu oraz pisania na siłę. Za to oczywiście chwała autorce – i oby tak dalej!

Domek to historia, która jako jedna z niewielu powieści polskich autorów oczarowała mnie do tego stopnia, że nie potrafię odróżnić fikcji od prawdy. Warto też przypomnieć, że nie jest to typowo polska historia, ponieważ autorka wprowadza wiele akcentów zagranicznych – imiona, miejsca pochodzenia bohaterów oraz miejsca aktualnego pobytu. Choć w innych książkach mnie to zazwyczaj odrzuca, to tutaj pasuje to idealnie i szczerze mówiąc, gdyby nie to, książki te nie byłyby tak wyjątkowe, jak są teraz.

Czy polecam? Jak najbardziej! Jeżeli lubicie powieści obyczajowe, gdzie dramatów nie brakuje, a wątek dość fantastyczny urozmaica całą fabułę, to jak najbardziej musicie sięgnąć po Domki Adrianny Szymańskiej. Ja od siebie jeszcze dodam, że nie mogę doczekać się premiery 3. tomu, a szczególnie po zakończeniu tego drugiego, które mnie całkowicie rozbiło na kawałki.

 Nawet największe i najbardziej skrywane tajemnice muszą kiedyś w końcu ujrzeć światło dzienne. A tajemnica mieszkańców "Domku" jest tak szokująca, że aż niewyobrażalna. Niemożliwa. Niemożliwa do zaakceptowania.

   Po latach ciszy i względnego spokoju powracamy do Ady. Nieśmiertelnej i jej dzieci. A także kolejnych pokoleń. Tych, o których wie i których zna a także tych, których dopiero pozna. To one będą stanowić zagadkę. Kolejne pokolenie właśnie jest licealistami. To czas buzujących emocji, szału nerwów i totalnego zagubienia, które można połączyć z odwagą i nie do końca przemyślanymi decyzjami. W końcu to okres buntu i buzujących emocji. Pierwszych spotkań na gruncie chłopak dziewczyna, intryg i całej tej masy, z której jet ulepiony ten wiek. By móc później z tej zbieraniny wyłuskać w dorosłości najważniejsze elementy i powoli składać dorosłość. Ale żeby tak się stało to najpierw należy się rozliczyć z przeszłością. Ze wszystkimi tajemnicami. Zycie w kłamstwie nigdy nie było i nigdy nie będzie łatwe. Kosztuje to zbyt dużo nerwów i ciągłego strachu, przed przypadkowym powiedzeniem czegoś za dużo.

   Domek jest oazą dla jego mieszkańców. Dla Ady, Moniki, Agnieszki i nastolatków. Tu mogą się zachowywać swobodnie. A osobowości mają takie różne, że nigdy osobiście bym czegoś takiego nie połączyła. Ale jak widać zdało to egzamin. Szczególnie teksty Moniki były zabawne i niekiedy zaskakujące.
Mimo, że nie czytałam części pierwszej to bez problemu odnalazłam się w fabule. Książka pisana jest językiem zrozumiałym i łatwym do przyswojenia. Dialogi naturalne, niczym pisane przez samo życie. Wątek fantastyczny z historia Ady był trafiony w punkt. Za to mury szkoły przypomniały mi moje czasy licealne. I bardzo fajnie. Do samego końca z zapartych tchem śledziłam tekst. Bo w mys zasady im głębiej w las tym ciemniej. Tym bardziej akcja nabierała tempa a wydarzenia wystrzeliwały niczym petardy w sylwestrową noc.

   Jeśli zastanawiacie się czy wpisać tę powieść na listę książkowych "chciejek" to nie wahajcie się. Ja właśnie wpisałam na nią pierwszy tom. I cos czuję po kościach, że chyba będzie część trzecia.

Polecam