Dom dla lalek
Lisa Gardner

Świetna! Kilku spraw domyśliłam się od razu ale mimo to, zwroty akcji były ciekawe

Kobieta która nazywa się Nicky Frank ulega wypadkowi i szuka swoje córki Vero. Angażuje w to całą policję, okazuje się że nie ma i nigdynie miałażadnej córki. Kim jest Vero jej wymysłem? Czy też ona istnieje? Kobieta uległa w ciągu ostatnich 6 miesiecy dziwnym wypadkom, doznała wstrząśnieć mózgu.Zmaga się z syndormem powstrząsowych ma zaniki pamięci, nie wie co jest prawdą a co rzeczywistością, miewa częste bóle głowy i zmiany astroju. Ma męża Thomasa który mówi policjantom że nie można wierzyć słowom żony i z jej pamięcią nie jest najlepiej. Zajmują się tworzeniem scenografii do filmow, nie mają żadnych przyjaciół znajomych. Wypadek wydaje się policjantom dziwny wyraźnie coś tu nie gra. Przez polowe ksiazki słuchamy rozmowy Nicky z tajemniczą Vero nie wiemy co tu jest prawdą a co wymysłem jej umysłu. Zwyczajnie nic się nie dzieje policjanci motają się z miejsca w miejsce. Są to mysli chorej kobiety wymysł jej wyobrażni a może coś z przeszłości. Niestety książka nuży nudzi i niestety nie trzyma napięcia. Uważam że to jej najsłąbsza powieść nie godna uwagi zwyczajny wypadek przy pracy. 

Mam już za sobą kilka spotkań z powieściami Lisy Gardner i wiedziałem czego mam się spodziewać.
Nicky po pijanemu powoduje wypadek. Sprawa wydaje się prosta. Jednak okazuje się, że kobieta nic nie pamięta a mąż twierdzi, że to nie jest pierwszy dziwny wypadek. Prowadzący śledztwo zaczynają podejrzewać, że życiu Nicky może zagrażać niebezpieczeństwo.
Nicky jest niesamowicie irytującą bohaterką, która nie potrafi się ogarnąć. Nie potrafi a może nie chce... Ciężko jest mi ją polubić mimo trudnej przeszłości.
Muszę przyznać, że dawniej żadna książka dawno mnie tak nie wciągnęła. Wyraziści bohaterowie, zgrabna intryga, wartka akcja. No i głęboko skrywane tajemnice... To wszystko składa się na bardzo przyjemną i ciekawą lekturę. Zdecydowanie nie jest to zmarnowany czas

Lisę Gardner można kupować w ciemno. Jest to autorka która zawsze utrzymuje wysoki poziom i piękny styl pisania. 

Thriller trzymający w napięciu - polecam. 

Wzbudza dużo emocji i trzyma w napięciu. Bardzo dobrze się czyta

'' Czy jeśli wiesz, kim nie jesteś, to znaczy, że wiesz, kim jesteś ? Czy jeśli wiesz, że masz dość uciekania, to czy to znaczy, że wiesz, jak walczyć ? Czy jeśli wiesz, że jesteś zmęczona zapominaniem, to czy to oznacza, że wiesz, jak pamiętać ?''

Dawno już nie czytałam żadnej książki Lisy Gardner i zapomniałam jak dobrze potrafi pisać. W tej książce wszystko zaczyna się od wypadku samochodowego. Kobieta, kierowca przeżyła wypadek koziołkującego samochodu i nawet wyczołgała się z niego i wczołgała się na brzeg rozpadliny w którą spadł jej samochód, osiągnięcie tym bardziej spektakularne, że wszystko działo się w spłakaną ulewą, ciemną noc . Ależ czy coś jest w stanie powstrzymać kobietę przed szukaniem pomocy dla małej dziewczynki, sześcioletniej Vero ? Policjanci przybyli na miejscu wypadku również szukają dziewczynki, która przecież może być w szoku, może być ranna, w końcu może umrzeć z zimna, oddaliwszy się od wraku samochodu, nie wiadomo w którą stronę i nie wiadomo jak dawno temu. Jednak, czy dziewczynka w ogóle w samochodzie była ? Czy kobieta mówi prawdę ? Zwłaszcza że mąż kobiety twierdzi że nie mają dzieci i nigdy ich nie mieli, a sama kobieta w czasie wypadku była pod wpływem alkoholu ?

Sierżant Wyatt Foster nie wie już komu i w co wierzyć. Podobnie jak czytelnik. Kim jest Vero ? z którą kobieta wciąż rozmawia i której szuka, dlaczego jej mąż ma siniaki jak od pobicia. Dlaczego oboje nie mają żadnych przyjaciół, ani rodziny. Pytania, pytania, pytania. Mnożą się jak przysłowiowe grzyby po deszczu. A odpowiedzi brak, a jak w końcu jednak jakieś się pojawiają, zaciemniają całą sytuację owego małżeństwa jeszcze bardziej i prowokują nowe pytania . Przyznję, że ja w sumie, jakby nie było weteran już w czytaniu tego typu literatury, dawałam się podpuszczać i wpędzać w maliny jak dziecko we mgle. Jak już, już wydawało mi się że coś zaczynam rozumieć, że puzzle zdarzeń i informacji zaczynają wskakiwać na swoje właściwe miejsce, autorka znowu robiła jakiś zwód wykonywany po mistrzowsku, a ja znowu zostawałam z wypowiedzianym tylko w myślach, pytaniem ''ale jak to, przecież... '' ? Zakończenie jest również bardzo zaskakujące, w każdym razie, ja czegoś takiego się nie spodziewałam. Jest to jedna z lepszych książek tej autorki jakie czytałam, a może nawet najlepsza i nie tylko tej autorki, z czystym więc sumieniem , polecam , czytajcie, jeśli nie boicie się dać nieźle '' skołować '' :)