Dolina Muminków w listopadzie
Tove Jansson

Jako że powoli łapie mnie jesienna melancholia, tematyczna okładka zrobiła swoje i spontanicznie sięgnęłam po tom Muminków, który zdołał umknąć mi w dzieciństwie. Nastawiałam się na spokojne, zrównoważone przejście w stan jesiennego zaczytania, mając nadzieję na rozgrzewające herbatki (a raczej solidne dzbany kawy) z mamusią Muminka, tymczasem w Dolinie same smutki i aura wszech-przygnębienia! Rodzinkę M. gdzieś wywiało, goście struci, błyskotliwości i humoru też jak na lekarstwo. Jak widać jesienne przygnębienie potrafi dopaść każdego, w tym także Autorkę. Dzieciom ku refleksji jak najbardziej, dorosłym już niekoniecznie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Naprawdę nie powiedziałabym, że to książeczka dla dzieci, o nie! No chyba, że chcecie wychować swoją pociechę w iście egzystencjalnym nurcie. Jeśli jeszcze nie czytaliście, to ostrzegam, że może zrobić się Wam czasami trochę smutno. W powieści o znanych i lubianych Muminkach tym razem ich nie spotkamy. Mamy za to całą plejadę przedstawicieli mieszkańców świata wykreowanego przez Tove Jansson. Spotykamy Paszczaka z lekką depresją, neurotyczną i pełną fobii Filifionkę, tetryka Wuja Truja, osieroconego Homka, pragmatyczną Mimblę. Nie zabrakło też introwertycznego jak zwykle Włóczykija. Na szczęście dom Muminków stoi otwarty i w chwilach smutku każdy może tam przyjść i napić się herbaty. Urzeka i rozczula mnie melancholijny, czasami naprawdę smutny nastrój bohaterów tej najpoważniejszej z serii książki. Czasem mam wrażenie, że nad Dolina Muminków unosi się widmo śmierci... Polecam gorąco "Dolinę Muminków w listopadzie", zwłaszcza gdy jesień trochę już Was przytłacza, a jeszcze nie chcecie rzucać się w wir świątecznych przygotowań.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Urocza książeczka. Akurat dziś udało mi się znaleźć gdzieś w internecie tekst i w jeden dzisiejszy wieczór pochłonęłam całość. Uwielbiam "Dolinę..." za postać Włóczykija. To ktoś kompletnie oderwany od realiów, obowiązków. Ma swoje zasady, swoją muzykę i jest takim introwertykiem jak ja, jak więc mogłabym go nie polubić? :) Co do reszty, to wspaniałe jest to jak wiele można zawrzeć w słowach. Mój listopad połączył się z listopadem w dolinie muminków...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dolina Muminków bez Muminków. Troszkę przygnębiająco, ale za to pojawiły się inne moje ulubione postacie - Włóczykij, Filifionka i Paszczak. Gdy byłam dzieckiem, odbierałam je jako fascynujące, dziwaczne osobowości. Dziś widzę, jak bystrą obserwatorką ludzi była Tove Jansson.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)