Czarownica
Camilla Läckberg

Lubię intrygi w książkach Lackberg.

Po raz kolejny, po ponad rocznej przerwie wróciłam do Fjällbacki i do pisarstwa pani  Läckberg. Jakoś nie mogę się rozstać z tą serią, chyba zbyt mocno zżyłam się z jej głównymi bohaterami. Chociaż kiedy pani Camilla zaczyna "przeginać", być mono tematyczna, czy popadać w schematy, opuszczam ją na jakiś czas...

To, co mi się podoba w książkach tej autorki, to wątki kryminalne, zawsze są świetnie skonstruowane i niemal zawsze mają swoje korzenie gdzieś tam w przeszłości, czasem bardzo odległej. Postacie też są niczego sobie, są tak rozpisane, że spokojnie mogę się do nich ustosunkować, czyli jedne polubić inne nie do końca. Na przykład, nie do końca lubię Erikę, a moim niekwestionowanym "mistrzem" jest niepowtarzalny Mellberg ?.

Jest to moje już dziesiąte spotkanie ze "znajomymi" z Fjällbacki i jest ono nawet dość udane. Jakby mniej schematów i trudności w wychowaniu dzieci, za to, tym razem, całe mnóstwo szeroko pojętej, tak zwanej poprawności politycznej. Mamy więc wątek uchodźców z ogarniętej wojną Syrii, oraz lekko zakamuflowane postacie z grupy tak zwanych mniejszości seksualnych.

Nie powiem, że nie było to ciekawe, jednak, w mojej ocenie, wątek uchodźców zupełnie nijak się miał do głównej sprawy morderstwa małej dziewczynki. Za to bardzo podobał mi się wątek domniemanej czarownicy osadzony w roku 1671 (początek). Patrząc na całość, książka mi się podobała, chociaż swoim zwyczajem, autorka końcówkę rozciągnęła aż do zgrzytania moich zębów. Myślę, że następny tom z tej sagi, również przeczytam, może znowu za rok?

No i koniec... Ostatnia książka z cyklu o Fjalbace za mną. Wydaje się, że była najsłabszą z całej serii, choć poziomu znacząco nie zaniżyła. Jej największa wada to długie wprowadzenie. Zarówno do historii, jak i w zakresie nowych postaci. Ciężko to początkowo było ogarnąć. I dopiero od około 150 strony zaczęło się to wszystko w głowie układać i z każdą kolejną stroną chciało się czytać bardziej. Na plus zakończenie, a w zasadzie notka po zakończeniu - fajnie spinająca tę pozycję i zawarte w niej trzy wątki z różnych okresów. Całą serię jednak gorąco polecam! 

Ciekawie napisana i bardzo się wyciągnęłam. Akcja toczy się trzytorowo. W XVII wieku, latach 80 XX wieku oraz współcześnie. Dopiero na samym końcu dowiemy się co łączy te wszystkie wątki. Mogę powiedzieć, że jestem nawet zaskoczona zakończeniem, ale tak nie dużo. 

Nie mogę powiedzieć, że jest to moja ulubiona część, ale na pewno znajdzie miejsce w górnej połowie listy.

Na począku uderzyło mnie wydanie - dokładnie to inne strony i zmniejszony druk względem poprzedich części (czy tylko ja trafiłam na taki egzemplarz?). 

Co do historii - pierwsze o czym pomyślałam o historia z książki pani Alex Marwood.

Zakończenie serii uważam za mocne, kulminacyjny moment chyba najmocniejszy wśród wszystkich serii (nigdy nie było aż tylu ofiar!); za "zbyt dużą fatazję" uważam podwójne życie bohaterów (oskarżonych) i wielki come back na koniec.

A to do wątku tytułowej Czarownicy - jak zwykle ciekawie opowiedziana przeszłość, która miesza się z teraźniejszością - w tym wypadku tylko subtelnie ale jednak zostawia ślad.

Samo zakończenie - CZYLI OSTATNIE 3 ZDANIA - na wielki MINUS - nie lubię tak otwartych zakończeń kiedy wiem, że to jest ostatnia część tak długiej sagi. Brakowało właściwie kilku akapitów zdradzajacych jak życie potoczy się u pozostałych dobrze znanych bohaterów - wątek kryminalny rozpracowany i zakończony, niestety obyczajówka nie bardzo.

Mimo wszystko przy pierwszym czytaniu tej pozycji oceniam fabułę bardzo dobrze