Cmentarz tajemnic
David Hewson

Wenecja współczesna i jako miasto czasów Vivaldiego, tajemniczy, anonimowy koncert i... cień demona, który zdaje się panować nad miastem od niemal trzech wieków, przemierzając jego ścieżki, mordując, manipulując i umykając sprawiedliwości. Oto pierwsze skojarzenia, jakie nasuwają mi się po lekturze niezmiernie bogatego w treści "Cmentarza tajemnic", powieści barwnej, przepięknie opisującej Italię, malarstwo i muzykę, gorącej, świetlistej i mrocznej jednocześnie. Bohaterowie to dwóch niepozornych chłopców, którzy przybywają do tętniącej życiem Wenecji na wezwanie bogatych mieszczan i odkrywają potężne jej tajemnice - jeden w XVIII, drugi w XXI wieku. Miasto wydaje się ich pochłaniać, pożerać swym niebagatelnym urokiem, a jednocześnie... wieszczyć klęskę. Wenecja nie jest łaskawa dla swoich wielbicieli. Tutaj albo staje się po stronie widmowego zła, albo jest się przegranym. Młodym mężczyznom towarzyszą piękne skrzypaczki, kobiety pełne tajemnic, a wszelkie dramaty, jakie stają się ich udziałem mają zwykle związek z tajemniczymi, drogocennymi skrzypcami - instrumentem, który zdaje się sprowadzać zgubę na każdego, kto tylko znajdzie się w pobliżu. Kto po "Cmentarzu tajemnic" spodziewa się wyłącznie kryminału - będzie zawiedziony. Kto nie lubi gąszczu postaci, niewiarygodnej ilości wątków i problemów rozgrywanych w dwóch przestrzeniach czasowych - odrzuci powieść po godzinie czytania. Kto kocha błądzić, pochłaniać soczyste opisy obyczajowości i cieszyć się szerokim tłem kulturowym - będzie miał prawdziwą, czytelniczą ucztę. Gdybym miała określić, do jakiego gatunku literackiego należy "Cmentarz..." słowo kryminał pojawiłoby się na ostatnim miejscu. Nazwałabym tę powieść - nieco przewrotnie - współczesną powieścią gotycką, lub thrillerem czy dramatem obyczajowym z wielką sztuką w tle. Część wątków i rozwiązań tchnie pewnym melodramatyzmem i przesadą, część jest mało wiarygodna, ale - słowo daję - nie przeszkadzało mi to wcale. "Cmentarz..." czyta się znakomicie, choć przyznaję, że mnogość problemów, wątków i postaci powoduje totalny zawrót głowy. Tajemnice rozwiązywane są bardziej lub mniej zgrabnie, wątki zazębiają się z większym lub mniejszym prawdopodobieństwem, ale całość - według mnie - jest piękną, czytelniczą przygodą, taką mroczną baśnią dla dorosłych na coraz dłuższe, coraz cieplejsze wieczory.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Lubię tego autora. Historia całkiem odmienna od tych, które przedstawia w "Dochodzeniach". Wenecja w powieści ma klimat. Inne realia, historyczne retrospekcje, kryminalny wątek. Dobra mieszanka.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)