Cień wrześniowego poranka
Karen Kingsbury

Zachęcona lekturą powieści „W pewien wrześniowy poranek” chętnie sięgnęłam po jej kontynuację mając nadzieję na równie interesującą opowieść. Jest rok 2004 i minęły już trzy lata od tragicznych wydarzeń z 11 września. Jednak w pamięci Jamie Bryan wspomnienia tamtego koszmaru są wciąż żywe i często wracają do niej we śnie. Praca wolontariuszki w kaplicy św. Pawła poświęconej ofiarom ataku, znajdującej się w strefie zero, w miejscu  tragedii, tylko częściowo przynosi jej ukojenie. Ale dzięki temu kobieta poznaje ludzi, których dotknęła podobna tragedia i stara się im pomóc. Paradoksalnie pomagając innym załamanym i zrozpaczonym osobom bohaterka pomaga sama sobie i powoli zaczyna otwierać się na świat i innych ludzi. Są wśród nich dwaj mężczyźni – strażak, którego życie naznaczone zostało piętnem zamachu i policjant z Los Angeles. Czy Jamie zdoła ponownie uwierzyć w miłość? Jakie niespodzianki przygotuje dla niej przyszłość? „Cień wrześniowego poranka” to mądra i głęboka powieść, w której autorka stara się pokazać w jaki sposób można radzić sobie z bólem, wyrzutami sumienia, jak żyć, gdy wszystko wokół nas legło w gruzach. Z zainteresowaniem śledziłam powrót Jamie Bryan do „normalnego” życia i choć bez większego problemu mogłam odgadnąć zamysł autorki co do dalszych wydarzeń, lektura książki nie stała się dla mnie mniej ciekawa. Podobnie jak w części pierwszej sporo tu nawiązań do Biblii, religii i Boga. Bierna postawa bohaterki trochę mnie zastanawiała i dziwiła. Sama nie potrafiłabym żyć czekając na znak dany z niebios. Niemniej po zakończonej lekturze czułam  się pozytywnie nastawiona do życia, ludzi i świata. Czasem potrzeba takich historii, które mają wpływ na naszą psychikę i postrzeganie rzeczywistości. 
 
Polecam.