Cień eunucha
Jaume Cabré

Uwielbiam Cabre, jego specyficzny sposób prowadzenia narracji. Oszczędzałam się w czytaniu tej książki, żeby się nią delektować. Muszę jednak przyznać, że z czterech książek, które ukazały się w Polsce, ta podobała mi się najmniej. Jednakże wiadomo - MISTRZOSTWO !

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Powieść ta w Polsce ukazała się po 20 latach od wydania w Hiszpanii. Należy o tym pamiętać. Opowieść zaczyna się niczym mroczny kryminał. Michael spotyka się na kolacji z Julia, po tym jak odbył się pogrzeb przyjaciela. Nie była to jednak zwykła śmierć, a morderstwo, o którym niewielu wie. Julia, aby móc powspominać przyjaciela, nieświadomie wybrała niefortunnie lokal. To on po części staje się bohaterem książki. Lokal, w którym kiedyś żyli mieszkańcy, a teraz obsługa, nastrój, potrawy stają się koszmarem Michaela. Z każdego zakamarku wyłania się nowe widmo przeszłości sagi rodzinnej. To o niej zaczyna opowiadać Michael, zamiast o zmarłym Bolosie. Główną część opowieści stanowią historie o wielokrotnym opuszczaniu i powracaniu do domu, co wiązało się zawsze z poczuciem winy. Przez wiele lat poszukując miejsca dla siebie, Michael przżył zarówno rewolucję jak i fascynację i wielką miłość. Obcował zarówno ze sztuką i kobietą, które to wywarły na niego największy wpływ. W takim połączeniu do głosu dochodziły emocje i uczucia, które trudno ukryć przed światem zewnętrznym. Michael jednak jako dorosły mężczyzna ma poczucie, że jeszcze nie dojrzał i nadal poszukuje swojego miejsca. Świadczą o tym jego liczne przydomki w drzewie genealogicznym. Świadczy za tym również zastosowany przez autora zabieg literacki, w którym bohater wypowiada się zarówno w pierwszo - jaki i trzecioosobowej formie, poszukując swojej tożsamości. Jednym ze znaków, że przechodzisz w dojrzałość, jest akceptacja zasady, że w życiu nie istnieje replay. Że życie to taka gra, w której kostki rzuca się tylko raz. No więc nie: ja chyba jeszcze ciągle nie dorosłem. Autor tworząc powieść w latach 1991 do 1996 stworzył 3 - osobowego narratora. Podobnie jak w późniejszych jego dziełach, w jednym zdaniu wypowiada się zewnętrzny narrator opisujący fakty, by za moment do głosu dopuścić samego bohatera, opisującego uczucia. Powoduje to, że ksiązki Cabre są wyjątkowe, ale też wymagające. Z biegiem czasu w książce coraz większe znaczenie ma muzyka. Pod koniec powieści przekształca się ona z dotychczasowego tła w dominujący element, który wpływa na rytm, ale też na samego bohatera. Książki Cabre to uczta dla duszy. www.lubieczytac.blogujaca.pl

(Kliknij aby rozwinąć opinię)